Σίγουρα η απόφαση του
διαζυγίου είναι από μόνη της...
μια δύσκολη κι επίπονη συνθήκη. Δεν είναι κάτι που
ονειρεύεται κανείς, όταν ξεκινά να φτιάχνει την οικογένειά του… και ασφαλώς
γίνεται ακόμα πιο δύσκολη συνθήκη, όταν υπάρχουν παιδιά. Να μιλήσουμε στα
παιδιά;
Όταν η απόφαση του
διαζυγίου είναι πια τελειωτική, οι γονείς οφείλουν να ενημερώσουν τα παιδιά,
όσο δύσκολο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Τα παιδιά είναι μέλη της οικογένειας
και σαφώς θα επηρεαστούν κι εκείνα από τη νέα πραγματικότητα… γι’ αυτό πρέπει
να ‘ναι όσο το δυνατόν πιο προετοιμασμένα… ακόμα και στο πιο «εύκολο» και
«συναινετικό» διαζύγιο.
Πώς να το πούμε;
Η ανακοίνωση είναι
καλό να γίνει και από τους δύο γονείς, αφού πρώτα έχουν σκεφτεί πολύ καλά τι θα
πουν κι έχουν προετοιμαστεί και για την επικείμενη αντίδραση των παιδιών. Είναι
αναμενόμενο τα παιδιά να κλάψουν, να θυμώσουν, να φωνάξουν, να παρακαλέσουν, να
κάνουν ερωτήσεις.
Οι γονείς πρέπει να…
διατηρήσουν την ψυχραιμία τους, να καθησυχάσουν το/τα παιδιά τους και να
παραμείνουν σταθεροί μην αφήνοντας αμφιβολία για το τι θα ακολουθήσει. Αυτό αν
δεν πραγματοποιηθεί, θα επιφέρει… ανασφάλεια και μια διαρκή προσπάθεια εκ
μέρους του παιδιού να σμίξουν οι γονείς του και πάλι…
Ανάλογα με την ηλικία
των παιδιών οι γονείς είναι καλό να απαντήσουν στις ερωτήσεις τους με σαφήνεια,
αποκλείοντας κάθε πιθανότητα να αισθανθούν τα ίδια ένοχα και υπαίτια του
χωρισμού.
Ακόμα κι αν τα παιδιά
έχουν διαφορετικές ηλικίες, η ανακοίνωση…
γίνεται παρουσία και των δύο (ή όσων παιδιών υπάρχουν σε κάθε
οικογένεια) κι αν χρειάζεται μετέπειτα μπορεί να εξηγηθεί καλύτερα στο
μεγαλύτερο παιδί. Κάτι τέτοιο προσφέρει ασφάλεια στα παιδιά και τους δίνεται η
δυνατότητα της μεταξύ τους στήριξης και συμπαράστασης.
Προσπαθήστε να
«δώσετε φωνή» στα δικά τους συναισθήματα… τα οποία μπορεί εκείνη την ώρα να μην
μπορούν να εκφράσουν.
Ενημερώστε τα παιδιά
για τα διαδικαστικά… ποιος αποχωρεί από το σπίτι, πότε θα βλέπει ο ένας τον
άλλο κλπ., ώστε ακόμα κι αυτή η μεγάλη αλλαγή να πραγματοποιηθεί εντός ενός
πλαισίου σταθερότητας κι ασφάλειας.
Μην ξεχνάτε… οι
γονείς χρειάζεται να έχουν το δικό τους υποστηρικτικό δίκτυο και να ζητούν
βοήθεια από τον περίγυρό τους (ευρύτερη οικογένεια, φίλοι κλπ.). Αυτό προσφέρει
ανακούφιση στα παιδιά, χωρίς να χρειάζεται να μπαίνουν σε έναν ρόλο που δεν
τους αναλογεί και να μετατρέπονται σε υποστηρικτές/συμμάχους των γονιών τους.
Όσο θυμό κι αν έχουμε
για τον σύντροφό μας με τον οποίο χωρίζουμε, η ανακοίνωση του διαζυγίου στα
παιδιά και ο μετέπειτα χειρισμός του πρέπει να γίνεται με γνώμονα τη δική τους
λιγότερο τραυματική εξέλιξη.
Ας παραμερίσουμε τα
δικά μας συναισθήματα, που κάποιες φορές μας οδηγούν στο να φερθούμε ακραία και
ας φερθούμε στα παιδιά μας, όπως χρειάζεται ώστε να νιώσουν ασφάλεια και αγάπη
και για τους δύο γονείς.
Γιατί για τα παιδιά
είναι σημαντικό να…
εκτιμούν, σέβονται,
θαυμάζουν και αγαπούν και τους δύο γονείς τους. Κάτι τέτοιο, τα βοηθά στη
συναισθηματική τους ανάπτυξη και στη μετέπειτα ανάπτυξη – κοινωνικών και
ερωτικών σχέσεων – και γιατί όχι και στη δημιουργία της δικής τους οικογένειας!
Το
άρθρο υπογράφει η Βίκυ Τσατσανύφου – Ψυχολόγος / Οικογενειακή Θεραπεύτρια &
Συνεργάτης του Ψυχοθεραπευτικού Κέντρου – Πολυχώρου Animus Corpus
