Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012

Μάνα Ελλάδα, σε θέλουμε ζωντανή


Με αυτό το σύνθημα εκατομμύρια κόσμου στέκονται δίπλα μας και μας υποστηρίζουν, καθώς έχουν αναληφθεί εδώ και καιρό ότι «κάποιοι» ανεγκέφαλοι- κομπλεξικοί δικτάτορες, πάνε να μας εξαφανίσουν.


Βέβαια, αυτό που θα ήθελαν να κάνουν από την πρώτη στιγμή ήταν να μας θανατώσουν σωματικά, αλλά γνωρίζοντας τι θα ακολουθούσε, είπαν ν’ αρχίσουν να μας τεμαχίζουν αριστοτεχνικά!
Και σ’ αυτό όμως, άχρηστοι είναι, γιατί τελικά ούτε το σθένος έχουν, ούτε τη γνώση για να μας αφαιρέσουν πνεύμα και ψυχή.
Τα δυο αυτά «στοιχεία» που θα μείνουν στους αιώνες ως βάση για μια νέα τάξη πραγμάτων, μετά το αποτυχημένο πείραμα…
Μπορεί να ακούγεται ως λαϊκίστικη εκστρατεία, μπορεί να φαίνεται ως «κατάντια», μπορεί, μπορεί, χίλια μπορεί, αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι κανείς δεν θα άντεχε σε όλα αυτά, έκτος από τον ‘Έλληνα.
Οι προγονοί μας δίδαξαν στον κόσμο φιλοσοφία, τέχνες, πολιτισμό και χίλια δυο άλλα και έμειναν στην ιστορία, εκεί που ίσως εμείς, οι «αφελείς» κατά πολλούς και όχι εν μέρη άδικα θα μείνουμε ως σύγχρονοι αγωνιστές αξιών και θεσμών.
Πιστέψαμε στο ψέμα και προδοθήκαμε. Πιστέψαμε στο φιλικό χτύπημα στην πλάτη και γκρεμοτσακιστήκαμε. Πιστέψαμε  σε δήθεν σύγχρονες αντιλήψεις και εγκληματήσαμε. Πιστέψαμε σ’ ένα όνειρο και χάσαμε τη ζωή!


Χάσαμε την αξιοπρέπειά μας, τη λεβεντιά μας, την πίστη μας, την αγάπη μας πρώτα στον εαυτό μας και μετά στον πλησίον μας.
Και έρχεται το τώρα, συνοδευόμενο από έναν οικονομικό πόλεμο να μας εξαφανίσει από το παγκόσμιο στερέωμα, την ίδια ώρα που εμείς προσπαθούμε να αποκρυπτογραφήσουμε τα μηνύματα και τα σημάδια των καιρών.
Μηνύματα που μας δίνουν δύναμη, που μας φωτίζουν τα σκοτεινά μονοπάτια που μας έχουν οδηγήσει εκείνοι, σημάδια που φωτογραφίζουν ένα νέο κόσμο, με οδηγό και πάλι την Ελλάδα.
Τη χώρα που όλοι θέλουν ζωντανή, τη χώρα που όλοι θεωρούν μάνα τους, τη χώρα που έχει αγκαλιάσει τον πλανήτη με τον «πλούτο» της.
Γι’ αυτή τη χώρα λοιπόν, εμείς τα παιδιά της καλούμαστε να πετάξουμε τις πατερίτσες, να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο με το «δήθεν» και να αγωνιστούμε για την ελευθερία της και την ιστορία της.
Παύλος Ανδριάς