Λευκό κόκκινο
Ο Μπάμπης ακούει όλα αυτά που μας συμβαίνουν και παθαίνει . Πως του ήρθε και προχθές , με κάτι φίλους , που έλεγαν για τις μοδάτες κόκκινες γραμμές, και έκανε …επίθεση, διαβάζοντας τους κάτι που το ζει , εδώ και καιρό...
« Ανίκανοι, ενδοτικοί ή αδιάβαστοι, επιμένουν να υπαναχωρούν, και γιατί όχι, να συνδράμουν στις απαιτήσεις μιας ατελέσφορης οικονομικής πολιτικής, απόλυτα καταδικασμένης. Χωρίς στόχους, χωρίς πρόγραμμα, πέρα και πάνω από κάθε λογική, παραδίδουν και παραδίδονται, ολοένα και περισσότερο, σε μια αδιέξοδη πρακτική που, δυστυχώς, οι αριθμοί πανηγυρικά επιβεβαιώνουν το εντεινόμενο αδιέξοδο. Αξιοποιούν την πολιτική τους ιδιοτέλεια παραμένοντας πρωταγωνιστές ενός κακο- παιγμένου έργου! Με πρακτικές ανευθυνότητας, στο πλαίσιο μιας προσχεδιασμένης διλημματικής διαδικασίας για να ευνουχιστεί η κρίση και η ελεύθερη σκέψη μας, με ανέξοδους παλικαρισμούς, με αξιοδάκρυτες δηλώσεις ανευθύνης, άτολμοι και μοιραίοι, επιμένουν να φιγουράρουν ως…σωτήρες! Προσποιούνται , αγνοούν ηθελημένα τη σκληρή πραγματικότητα ,την ολική καταστροφή και εξακολουθούν να υπηρετούν με απόλυτη συνέπεια το στόχο τους, ακυρώνοντας με θυσίες όσα με πολύ κόπο κατακτήθηκαν, δηλώνοντας, μάλιστα, ότι δεν πάει άλλο- μέχρι εδώ, με αποκορύφωμα τις περίφημες κόκκινες γραμμές ! Κόκκινες γραμμές για το δικό τους άλλοθι ,εντυπωσιασμό και αποπροσανατολισμό, κόκκινο μεταλλαγμένο σε απόλυτο …λευκό ασορτί με την εποχή, λένε για κόκκινες γραμμές χωρίς ποτέ να κοκκινίζουν οι ίδιοι, κι αν δεν πρόκειται για υποκρισία , σίγουρα αγγίζει τα όρια της διατεταγμένης αφέλειας. Και εμείς ; Τι ; Αντί , λοιπόν, να κοκκινίζουμε από θυμό και πραγματική αντίδραση, παραμένουμε ωχροί από την έκπληξη και την αγωνία !
Να θυμηθούμε, όμως, ότι και ο χρόνος, ο κάθε χρόνος έχει τα όρια του »! - και τελείωσε και έφυγε κατά –κόκκινος από θυμό!
(από το συγγραφέα του βιβλίου «η ζωή αστειεύεται», εκδ. Περίπλους, ΝΙΚΟ Κ. ΜΟΥΛΙΝΟ)
