Ο κύβος ερρίφθη, ο στόχος επετεύχθη! Η κοινωνία έπιασε πάτο και το μόνο που μένει από εμάς, είναι να συναινέσουμε στον αφανισμό μας ως έθνος και ως λαός…
Με συνοπτικές διαδικασίες και με οδηγό την δήθεν εισαγόμενη κουλτούρα του ευρωπαίου, όλοι εμείς, οι μέχρι χθες «τσοπάνηδες» αποτινάξαμε από πάνω μας ό, τι θυμίζει σύνεση, προγραμματισμό, αξιοπρέπεια, εγωισμό και δίχως την παραμικρή ενοχή μπήκαμε στο club των «φυτών θερμοκηπίου»!
Για να μην μας πουν φασίστες και οπισθοδρομικούς απαρνηθήκαμε τη θρησκεία γιατί ξαφνικά αποκτήσαμε διακαναλική πνευματική σοφία, κάψαμε την ελληνική σημαία για να κάνουμε χαβαλέ και να δείξουμε ότι ένα σύμβολο δεν είναι «ικανό» να μας θυσιάζει στο βωμό του εθνικισμού.
Αφήσαμε κάποιους να ευνουχίσουν την παιδεία, να μεταμορφώσουν το δάσκαλο σ’ ένα απλό δημόσιο υπάλληλο στη συνείδηση τω παιδιών μας, να κάνουν άπειρες «κάλπικες» μεταμοσχεύσεις στον εκπαιδευτικό της χαρακτήρα και με φωτοτυπίες να τη μετατρέψουν σε φτηνή αποθήκη χαρτιού.
Και αφού όλα αυτά πήραν το δρόμο τους και όλοι γίναμε «εκατομμυριούχοι» στην τσέπη και μπατίρηδες στο πνεύμα και την ψυχή, αφού δεν είχαμε τίποτα άλλο να πουλήσουμε, είπαμε έτσι για να κάνουμε και ατμόσφαιρα, να διαλύσουμε την οικογένεια.
Τι στα κομμάτια τη θέλουμε, αφού για όλα υπάρχει λύση, αρκεί εμείς να είμαστε καλά και να το γλεντάμε.
Πουλήσαμε στο σατανά τα παιδιά μας για να μπορούμε να βγάζουμε ελεύθερα τα μάτια μας στα όρθια ή στα τέσσερα, κάναμε ρετάλι την αγάπη και υψώνοντας ψηλά το λάβαρο της σεξουαλικής απελευθέρωσης, γίναμε σκλάβοι των ό, τι φάμε, ό, τι πιούμε και ό, τι πιάσει ο…
Αυτοί είμαστε. Ένα συνονθύλευμα από φαντάσματα του χθες, που μισούμε ό, τι μας θυμίζει πειθαρχία και υπευθυνότητα και λατρεύουμε ότι μας γελοιοποιεί!
Και τι μένει; Τι μας κρατάει ζωντανούς; Τίποτα θα μου πεις, με όλα αυτά που βλέπεις να συμβαίνουν γύρω σου και με όσα καλείσαι να δεχθείς, συμφωνείς δε συμφωνείς.
Θα είναι όμως πρόστυχο και υπερβολικά σαχλό να συνεχίσουμε να είμαστε συναινετικοί σε ό, τι μας πλασάρουν γιατί στο τέλος το μόνο που θα μείνει, θα είναι να υπογράψουμε και ένα συναινετικό θάνατο!
Παύλος Ανδριάς
