Πριν από την Επανάσταση, η Αθήνα ήταν ένα χωριό με 1500 Τούρκους και 4500 περίπου γηγενείς Αθηναίους. Όλοι σχεδόν οι Τούρκοι την εποχή εκείνη ήταν αγράμματοι, όπως άλλωστε και περισσότεροι Ρωμαίοι.
Σπουδαίοι άνθρωποι που ήρθαν, όπως ο Σατωμπριάν, Τασσίνυ, κ.α., βλέποντας τον Υμηττό ν’ απλώνεται από την Πεντέλη ως το Σαρωνικό, είπαν πως αυτό το βουνό είναι «tres long» (πολύ μακρύ). Ο λαός όμως έχει τη συνήθεια όποια λέξη δεν καταλαβαίνει να την αλλάζει με κάποια που γνωρίζει, ώστε να μοιάζει μ’ αυτήν ηχητικά. Έτσι το «tres long» έγινε «τρελό» και έμεινε ο Υμηττός να λέγεται τρελός!
Μια άλλη εκδοχή μας λέει πως το επίθετο «τρελός», αποδόθηκε στο συγκεκριμένο βουνό από Ιταλούς περιηγητές, που εξαιτίας του στενόμακρου σχήματος του το χαρακτήρισαν “Monte Matoo” (όρος τρελό), μεσαιωνική παραφορά του Monte Imetto.
Η τούρκικη του τώρα ονομασία «Δελή δαγ» (όρος του τρελού) οφείλεται πιθανώς στις απότομες αλλαγές των καιρικών συνθηκών που σημειώνονται πάνω στο ορεινό του όγκο. Την καλοκαιρία μπορεί απροσδόκητα να διαδεχτεί ξαφνική βροχή.
Ο Δημήτριος Καμπούρογλου, κορυφαίος αθηναιογράφος, έλεγε πως «είναι σωστό να λέγεται ο Υμηττός τρελός, αφού έχει τόση… λόξα (στροφές)».
Η μουσίτσα
