Χρόνια τώρα απολαμβάνω αυτή τη μέρα...
Είναι η τιμητική μου! Ρεμβάζω νωχελικά και θωρώ απ’ την μπαλκονόπορτα τους ένσαρκους
που τρέχουν να καλύψουν τα πάθη τους. Που αίφνης σκιάζονται για τα συσσωρευμένα
λάθη τους.
Μ’ αρέσει ν’ αφουγκράζομαι τον βόμβο
των βιαστικών ευχών ανάμεικτο με τα τριξίματα των οχημάτων. Βρισιές και κόρνες
και μια χούφτα κακοφορμισμένες χιονονιφάδες.
Καρτερώ ν’ ακούσω το κουδούνισμα του
κινητού – κι ας ξέρει χρόνια τώρα πως αδυνατώ να απαντήσω. Συμμαζεύω νοερά τις
κλήσεις, τις μετρώ..
- Α! κάποιος με θυμήθηκε.
Τους ήχους της κοινωνικής δικτύωσης…
κάποιος προσπαθεί έστω και έτσι…
Ε ναι! Σνομπάρω τα γκλινκ των
μηνυμάτων, (βαριέσαι μωρέ να πάρεις ένα τηλέφωνο;).
Μαργαρίτα παιδί μου, μετακίνησε λίγο
την πιατέλα… πιάστηκε ο λαιμός μου!
Μάλιστα κ. Γιάννη…
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
