...με τη «φωνή» & την υπογραφή του Κυριάκου
Απομονωμένος απ’ όλους κι απ’ όλα
άφησα τη φαντασία μου να κάνει έρωτα με το υποσυνείδητό μου. Τούτη η αόρατη
έλξη και πράξη είχε ως αποτέλεσμα να γεννηθεί η ιδέα για το «Το Τελευταίο
Χειροκρότημα». Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα με βαθιά...
και πλούσια συναισθήματα που
φωλιάζουν τόσο στις θηλυκές όσο και στις αρσενικές ψυχές.
Είναι σύνηθες φαινόμενο το
πρόσωπο της μητέρας να είναι ή να παρουσιάζεται ως ιερό και ως ένα απόρθητο
κάστρο αγάπης και ασφάλειας για το παιδί. Κι όμως στο βιβλίο αυτός ο κανόνας
-εν μέρει- καταρρίπτεται και το πρόσωπο του πατέρα λάμπει στα μάτια τόσο των
ηρώων του βιβλίου όσο και των αναγνωστών ως η αιώνια ασπίδα, το φωτεινό
καταφύγιο και η άνευ συνόρων αγκαλιά για την παιδική φιγούρα του μυθιστορήματος.
Θα έλεγα πως στις σελίδες του
βιβλίου οι ανατροπές έχουν τον πρώτο λόγο. Η πένα είναι γλαφυρή, αιχμηρή όπου
χρειάζεται, ρεαλιστική και ενίοτε ποιητική ενώ οι ήρωες μοιάζουν με δραπέτες
από τη διπλανή πόρτα.
Οι βασικοί χαρακτήρες, ο Πάρης
και η Ρωξάνη επαγγέλλονται ηθοποιοί. Ωστόσο θωρούν το όρος της Τέχνης μα και
της Ζωής μέσα από διαφορετική σκοπιά. Μπορούν δυο τέτοια πρόσωπα να ερωτευθούν,
να αγαπηθούν και να δώσουν υπόσταση στο «για πάντα»;
Τα ανθρώπινα πάθη, ο έρωτας, η
φιλοδοξία, η προδοσία και η αναζήτηση του σκοπού της ζωής θα λάμψουν μέσα στο
βιβλίο όπως λάμπουν τα άστρα γύρω από την αυγουστιάτικη πανσέληνο και θέλω να
πιστεύω πως ο αναγνώστης θα γίνει ένα με τους ήρωες, την πλοκή, την εξέλιξη και
το φινάλε του βιβλίου…
