Είναι στιγμές που όλα γύρω μας τα βλέπουμε μαύρα
και μη αναστρέψιμα…
Αναρωτήθηκες ποτέ όμως, το γιατί; Γιατί μας πιάνει
μια ηττοπάθεια, ικανή να πνίξει μέσα στη μαυρίλα της όλα μας τα όνειρα, τις ελπίδες,
της ίδια μας τη ζωή;
Όχι θα πεις, εντελώς αυθόρμητα… μιας και σε πολλά
θέματα η απάντηση δεν έρχεται από το μυαλό, αλλά από την ψυχή.
Ποτέ λοιπόν δεν μπαίνεις σ’ αυτό το τρυπάκι των ερωτήσεων λύτρωσης, όταν η απογοήτευση έχει
φωλιάσει στην ψυχή σου, γιατί απλά, οι αναλύσεις είναι εχθροί των δυνάμεων που μας
κρατάνε στο σκοτάδι της απραξίας και της αυτοκαταστροφής.
Αιχμάλωτοι των αρνητικών σκέψεων χανόμαστε στο
λαβύρινθο της μελαγχολίας, ξεχνώντας το πιο βασικό: Η κάθε μέρα δεν είναι η
ίδια μέρα και μια μαύρη μέρα δεν καταστρέφει τη ζωή μας!
Τίποτα δεν είναι ικανό να καταστρέψει τη ζωή μας,
εκτός από εμάς του ίδιους…
Έτσι, αν θέλουμε να λέμε ότι αγαπάμε τον εαυτό μας,
οφείλουμε να τον προστατέψουμε και να τον προφυλάξουμε από το δάκρυ της απογοήτευσης,
του πόνου και της μοιρολατρίας περιφρονώντας τον πόνο που προκαλεί ένα δάκρυ, αντικαθιστώντας
το με ένα χαμόγελο.
Παύλος Ανδριάς
