Μια ζωή όλοι κάνουμε το ίδιο λάθος. Γυρίζουμε την
πλάτη σ’ αυτόν που αγαπάμε γιατί τον θεωρούμε δεδομένο, γιατί δεν ασχολείται
μαζί μας!
Τον θεωρούμε υπεύθυνο για ό,τι μας συμβαίνει, για ό,τι
βιώνουμε, για τα πάντα. Είναι αυτός που αδιαφορεί για εμάς… και ας μην έχει
πάρει μυρωδιά για τίποτα. Απλά φταίει!
Και όλα αυτά γιατί ποτέ δεν καθίσαμε να τα βάλουμε
κάτω με τον ίδιο μας τον εαυτό, γιατί ποτέ δεν μπήκαμε στον κόπο να ανακαλύψουμε
ποιοί πραγματικά είμαστε. Είμαστε οι «τέλειοι», οι αλάνθαστοι, αυτοί που
γεννηθήκαν να έχουν υπηρέτες σε κάθε έκφραση και φάση της ζωή τους, είμαστε
αυτοί που σε οποιονδήποτε χρόνο γινόμαστε δικαστές και δήμιοι!
Με το έτσι θέλω, βάζουμε τον εαυτό μας στην κορυφή της
πυραμίδας και αφού οι «υπηρέτες» μας δεν αντιλαμβάνονται τις ανάγκες μας, τους
γυρίζουμε την πλάτη.
«Δεν με καταλαβαίνει…», «βιώνουμε διαφορετικές τάσεις
έκφρασης…», «είμαστε σε άλλη συχνότητα», είναι τα ελαφρυντικά μας, τα πρότυπα
έκφρασης που χρησιμοποιούμε… για να δικαιολογήσουμε τον τοίχο που σηκώνουμε
απέναντι στον άλλο, τον τυχαίο άλλο…
Κι από πάνω ζητάμε και τα ρέστα. Ζητάμε τους λόγους
της αποστροφής τους από εμάς, ζητάμε ότι μπορεί να μας καλύψει «παθολογικά»!
Δεν είναι όμως έτσι. Και ο άλλος απέναντι μας έχει τα
ίδια δικαιώματα με εμάς, έχει τις ίδιες ανάγκες, επιθυμεί διάλογο και μέσα από
αυτόν, αλήθειες!
Αλήθειες ουσίας και όχι κομφετί εντυπωσιασμού για
πάρτυ μασκαράδων. Αλήθειες με ευαισθησίες, με κατάθεση ψυχής, με πολλά ναι και
ελάχιστα όχι!
Ας αφήσουμε λοιπόν στο περιθώριο τους εγωισμούς και τα
ψεύτικα δήθεν και ας αγκαλιάσουμε το διπλανό μας, το συνάνθρωπό μας.
Αυτόν που έχει ανάγκη από αλήθειες, όπως και εμείς…
Παύλος Ανδριάς
