Φιλαράκο λυπάμαι, γιατί ξέρω τι θα πει να είσαι χωρίς δουλειά, γιατί το έχω ζήσει. Ξέρω ότι σου είναι δύσκολο να δεχθείς ότι αλλάζει η ζωή σου μέσα σε μια μέρα, όπως μπορώ να καταλάβω ότι θα σου είναι δύσκολο να σηκώσεις αμέσως κεφάλι…
Φιλαράκο όμως καταβάθος, εσύ φταις, γιατί τους έδωσες το δικαίωμα να σε θεωρούν δεδομένο. Τόσο, που κάνοντας τους πλάτες, με την ανοχή σου και την δημοσιουπαλληλική σου υποταγή, πήδαγαν όλους εμάς.
Με το ρουσφέτι πήρες τη θεσούλα σου, με το μπάρμπα στην Κορώνη χρόνια τώρα ζούσες μέσα στον πλούτο και τα λούσα και με τις ευλογίες του κάθε κομματόσκυλου, τσιμπούσες τα μαϊμού επιδόματα από την πίσω πόρτα.
Φταις, γιατί τους είχες θεοποιήσει για την καρέκλα που σου έδωσαν, περιφρονώντας μας και βασανίζοντας μας ως απλούς πολίτες και τώρα που έσφιξαν οι κώλοι και σε αδειάζουν, γιατί γι’ αυτούς μια ζωή αμελητέα ποσότητα ήσουν, συνεχίζεις να τους χαϊδεύεις.
Εμείς όμως είμαστε εδώ και σου ζητάμε έστω και τώρα, να τους περιφρονήσεις φτυνοντάς τους κατάμουτρα και πιανοντάς μας το χέρι ν’ αγωνιστείς μαζί μας, ενάντια σ’ αυτούς που σε ξεβράκωσαν, ψυχικά και σωματικά…
Ο περίεργος
