Το «Σύλλογος μεγάλος δεν υπάρχει άλλος…», αποτελεί παρελθόν για όσους αγάπησαν, έκλαψαν, αλλά και πανηγύρισαν για αυτή την ομάδα που λεγότανε ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ.
Αυτή την ομάδα που από μικρά παιδιά (σημ. εμείς οι Βάζελοι) βάλαμε στην καρδιά μας και ανδρωθήκαμε μαζί της.
Αυτή την ομάδα που από πιτσιρίκια ακόμα, ξενυχτούσαμε για χάρη της, τρέχαμε στις πλατείες και τραγουδούσαμε τον ύμνο της.
Ήταν η ομάδα που μας έκανε ευτυχισμένους, που μας έδινε το δικαίωμα όπου βρεθούμε και όπου σταθούμε να μιλάμε για την ένδοξη πορεία της, για τους παίχτες της, τους ήρωες μας.
Ένα ΔΟΜΑΖΟ, έναν ΑΝΤΩΝΙΑΔΗ που μας πήγαν στο Γουέμπλεϊ, έναν ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟ και τους υπόλοιπους που ακολούθησαν και μας έκαναν υπερήφανους.
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τον ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ κάτω από τα δοκάρια, το ΒΑΝΤΣΙΚ ή τον ΝΙΚΟΠΟΛΙΔΗ αργότερα που στέρησαν σε πολλούς να πανηγυρίζουν ένα γκολ;
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τους ογκόλιθους στην άμυνα, ΤΑΡΑΣΗ, ΜΑΥΡΙΔΗ, ΚΥΡΑΣΤΑ, ΖΑΕΤΣ, ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ, ΚΑΛΙΤΖΑΚΗ, ΧΕΡΝΙΣΕΝ, ΚΟΛΙΤΣΙΔΑΚΗ, ΚΥΡΙΑΚΟΣ ή τα παιδιά στο κέντρο, ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟ, ΡΟΤΣΑ, ΓΕΡΟΘΟΔΩΡΟ, ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ, ΜΑΡΚΟΥ, ΜΠΟΡΕΛΙ, ΑΣΑΝΟΒΙΤΣ, ΜΙΚΛΑΝΤ, ΖΟΟΥΖΑ, ΖΙΛΜΠΕΡΤΟ και τόσους άλλους.
Τους παίχτες που μας έκαναν υπερήφανος σε Ελλάδα και Ευρώπη, εκεί που με το σπαθί τους κέρδισαν τον τίτλο του «Πρέσβη». Εκεί που μεγαθήρια υποκλίθηκαν στο μεγαλείο τους, που του έβγαζαν το καπέλο σε κάθε επιτυχία τους.
Εκεί, που στην ιστορία έχουν γράψει με χρυσά γράμματα τ’ όνομά τους, όπως ΣΑΡΑΒΑΚΟΣ, ΓΑΛΑΚΟΣ, ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ, ΑΝΤΡΕΟΥΤΣΙ, ΘΑΝΑΣΗΣ & ΧΡΗΣΤΟΣ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΩΝΗ, ΒΑΖΕΧΑ, ΣΙΣΕ…
Ποιον να θυμηθείς και ποιον να ξεχάσεις με τις τόσες επιτυχίες, με τις τόσες μοναδικές στιγμές θριάμβου, από ανθρώπους που έχυσαν αίμα για την φανέλα, που ίδρωσαν γι’ αυτή και είχαν έναν ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ που κρατούσε γερά το τιμόνι και ήξερε από φουρτούνες.
Και έρχεσαι στο σήμερα και βάζεις τα κλάματα βλέποντας αυτή την άθλια κατάσταση, αυτόν τον κατήφορο που έχει πάρει η ομάδα και τραβάς τα μαλλιά σου απογοητευμένος για το ότι δεν υπάρχει έναν, έστω ένας, που να πονάει γι’ αυτό το σύλλογο, που να τους πάρει όλους παραμάζωμα και να τους ξεφτιλίσει.
Έρχεσαι και βλέπεις παίχτες «ανίκανους» γιατί κάποιοι έτσι τους θέλουν, έναν προπονητή που κοιμάται στον πάγκο και μια διοίκηση φάντασμα, δίχως αρχή και τέλος!
Δίχως κανείς να ντρέπεται γι’ αυτό το χάλι της ομάδας, χωρίς κανείς να έχει το θάρρος να δηλώσει ανίκανος και να σηκωθεί να φύγει.
Δεν είναι δυνατόν ένας Παναθηναϊκός να ξεφτιλίζεται από ομάδες «χθεσινές» και να γίνεται θέμα αρνητικών σχολίων σ’ όλο τον κόσμο. Δεν γίνεται να συνεχιστεί αυτό το «έγκλημα», δεν επιτρέπεται να ασελγούν κάποιοι πάνω σ’ αυτό του σύλλογο.
Οι ευκαιρίες τελείωσαν, οι δικαιολογίες δε χωράνε και τα μισόλογα είναι γι’ αυτούς που φοράνε φουστάνια, και ο Παναθηναϊκός δεν είχε ποτέ στις τάξεις του τέτοια φρούτα.
Είναι ντροπή ν’ ακούγεται ότι ο κόσμος θα πάρει το νόμο στα χέρια του, ότι θα κάνει ντου και άλλες τέτοιες γελοιότητες.
Ο Παναθηναϊκός δεν έχει ανάγκη από τέτοιες φτηνές εκδηλώσεις. Αυτό που χρειάζεται είναι η οικογένεια Βαρδινογιάννη, να βοηθήσει το νέο επενδυτή που θ’ αγοράσει την ομάδα και να τον στηρίξει στα πρώτα του βήματα ώστε να βγει η ομάδα από το τέλμα.
Είναι ανάγκη η ομάδα να επιστρέψει στο θρόνο της, γιατί η ιστορία της ξεπερνά τα σύνορα και τους κοντόφθαλμους πολιτικάντες του αθλητισμού…
Παύλος Ανδριάς
