Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Η Φυγή…


Πλησίασε την μισόκλειστη πόρτα. Όλα ήταν τόσο ειδυλλιακά και...
ιδανικά θαρρείς και εκείνος της είχε ετοιμάσει κάτι… Χαμογέλασε …
-Αγάπη μου… ψέλλισε να μη χαλάσει την όμορφη ατμόσφαιρα. Το σκοτάδι πυκνό μέσα στο δωμάτιο και μετά βίας ξεχώριζε την φιγούρα του Πέτρου. Δεν πήρε απάντηση αλλά αντιλαμβανόταν ότι κάποιος βρισκόταν στο δωμάτιο. Σκέφτηκε γρήγορα και αποφάσισε να ανοίξει τα φώτα. Τα ακροδάχτυλα της ακούμπησαν τον διακόπτη και σε δευτερόλεπτα το δωμάτιο φωτίστηκε!
Η Στέφι γούρλωσε τα μάτια της. Αυτό που αντίκρισε ήταν άνω ποταμών. Ήταν κάτι που ποτέ δεν είχε σκεφτεί ότι θα συμβεί. Ο Πέτρος γυμνός με την νοσηλεύτρια του στο κρεβάτι τους. Ένιωσε να πνίγεται, ένιωσε τόση ντροπή. Οι δύο εραστές την κοιτούσαν σαν να μην έτρεχε τίποτα. Το βλέμμα του είχε κάτι το άψυχο. Δεν αντέδρασαν καν. Ήταν σαν να της έλεγαν. ‘’Εντάξει μας είδες. Άδειασε μας την γωνιά τώρα…’’
Τα μάτια της άξαφνα γέμισαν δάκρυα. Κράτησε όμως την ψυχραιμία της. Δεν άφησε τα δάκρυα της να φανούν, έπρεπε να κυριαρχήσει η λογική και πάνω από όλα να κρατήσει την αξιοπρέπεια της.
Όπως φάνηκε. Το ζευγαράκι δεν ενοχλήθηκε καθόλου που τους διέκοψε. Ήταν σαν να το ήθελαν να τους βρει. Μάζεψε τα κομμάτια της, κοίταξε τον χώρο για τελευταία φορά και όπως ήρθε ακολουθώντας τα ίδια βήματα, την ίδια διαδρομή, εκείνη που πίστευε ότι θα την οδηγούσε στην ευτυχία. Τα δύο ποτήρια κρασί που έστεκαν στην κουζίνα έμοιαζαν να περιέχουν στο εσωτερικό τους αίμα!! Το δικό της αίμα που έδωσε σε έναν άντρα που δεν άξιζε την αγάπη της. Άφησε το σπίτι που μαζί του μοιράστηκε τόσες όμορφες στιγμές όπως ήταν. Δεν θέλησε να πάρει τίποτα δικό της από εκεί μέσα. Ένιωθε τις δυνάμεις της να την εγκαταλείπουν . Γύρισε το κεφάλι της προς την κρεβατοκάμαρα, καμία κίνηση. Προφανώς δεν ενδιέφερε τον Πέτρο η Στέφι. Δεν έκανε καν κίνηση να σηκωθεί από το κρεββάτι του πόθου του, να της δώσει μια εξήγηση…
Άνοιξε τη πόρτα και δίχως να κοιτάξει πια πίσω την έκλεισε πίσω της. Η φυγή ήταν η μόνη της ελπίδα. Έπρεπε να κάνει μια νέα αρχή δίχως αναμνήσεις…

Συνεχίζεται…

Της συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη