Διανύουμε
ήδη ως χώρα, τον 8ο χρόνο...
οικονομικής κρίσης. Με πολλές συνέπειες σε πολλά
επίπεδα. Μάλλον σε όλα τα επίπεδα. Και είναι θλιβερό.
Παρακολουθώντας
τη ροή των σελίδων μας στα κοινωνικά δίκτυα (σχεδόν όλοι έχουμε από μία τέτοια
σελίδα), κάθε λίγο εμφανίζεται άλλη μια ανάρτηση κάποιου, ως «έκκληση για
βοήθεια» μέσω της οποίας απευθύνεται στους συνανθρώπους του για οικονομική
υποστήριξη. Και αυτό συμβαίνει διότι δεν του έχει απομείνει άλλη επιλογή
προκειμένου να καταφέρει να εξασφαλίσει σε κάποιον οικείο του την δυνατότητα
καλύτερης νοσηλείας από αυτή που μπορεί να του παρέχει η χώρα. Κάποιοι μπορούν
να βοηθήσουν πρακτικά και να συνεισφέρουν, κάποιοι άλλοι απλώς συμπάσχουν και
εύχονται να πάνε όλα καλά.
Δυστυχώς,
είναι μάλλον επίσημο: ζούμε σε ένα κράτος με άδεια τα ασφαλιστικά ταμεία και με
τους περισσότερους πολίτες να ζουν με αγωνία και άγχος καθημερινά, μην τυχόν
και συμβεί κάτι ξαφνικό στην υγεία των μελών της οικογένειάς τους.
Η
απορία αφορά, και μάλλον τρομάζει, τους περισσότερους: Άραγε τι θα συνέβαινε αν
ω μη γένοιτο ήταν στη θέση τους ? Πως θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οικονομικά
αφού δεν μπορούν να στηριχτούν στο εθνικό σύστημα υγείας? Και φυσικά σε μια
τέτοια σκέψη, όλοι αυθόρμητα «τινάζουμε το κεφάλι μας» διότι μας είναι
αδιανόητο ως ιδέα και μόνο...
Κρίση
– ξεκρίση, εμείς ως πολίτες, πως φτάσαμε ως εκεί ? Άραγε τι διαφορετικό
σκεπτικό έχουν οι άλλοι εκεί έξω, στα άλλα κράτη ?
Ίσως
εμείς να δείξαμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στους φορείς από όση έπρεπε. Ίσως να
μην μας έδειξαν τον άλλο τρόπο, αυτό της συμπληρωματικής πρόληψης. Ίσως μας
στέρησαν εκείνη την παιδεία που λέει πως θα πρέπει και εμείς, από μόνοι μας, να
φροντίζουμε για το μέλλον μας. Ίσως πάλι, δεν έτυχε να συναντήσουμε τον
κατάλληλο επαγγελματία που θα μας δώσει την «άλλη πλευρά», τη διαφορετική
εναλλακτική που υπάρχει στη διάθεσή μας.
Τι
γίνεται ή τι θα έπρεπε να γίνεται ώστε να νιώθουμε ασφαλείς ?
Από
ότι φαίνεται η μαγική λέξη είναι όντως «η πρόληψη». ‘Η μάλλον η επιπλέον
πρόληψη για τα πάντα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Είτε με το να φροντίσω να
πάρω τα μέτρα μου και να προλάβω τις απερίσκεπτες κινήσεις της χώρας (βλέπε
κακή οικονομική διαχείριση που έχει ως αποτέλεσμα τα γνωστά σε όλους άδεια
ταμεία) ή κυριολεκτικά να πάρω τα μέτρα μου και να παρέχω σε μένα και την
οικογένειά μου τα έξτρα εφόδια που υπάρχουν στη διάθεσή μου, μέσω ιδιωτικών
εταιριών που εξειδικεύονται σε αυτούς τους τομείς.
Σε
κάθε περίπτωση, αυτό που ενδιαφέρει τον καθένα, είναι να έχει τη δυνατότητα
πρόσβασης στα συστήματα υγείας με το μικρότερο δυνατό κόστος αλλά και χωρίς
ταλαιπωρία.
Σκοπός
άλλωστε είναι η αποθεραπεία μας να είναι γρήγορη και να επιστρέφουμε
συντομότερα στο σπίτι και στην εργασία μας. Και ενώ η ιατρική τεχνολογία
αναπτύσσεται ταχύτατα με αποτέλεσμα να βελτιώνεται η ποιότητα ζωής του
ασθενούς, όμως ταυτόχρονα αυξάνεται δραματικά το κόστος.
Στις
περισσότερες χώρες η πρόληψη έχει βαρύνουσα σημασία κ δίνεται ιδιαίτερη έμφαση
σε αυτή. Και ίσως τελικά, εκεί να βρίσκεται η διαφορά με τους πολίτες άλλων
χωρών. Βέβαια το αισιόδοξο είναι πως σήμερα και στην Ελλάδα, φαίνεται ότι οι
πολίτες παίρνουν πρωτοβουλίες διαφορετικές ως προς τις υπηρεσίες περίθαλψης.
Άρα ο κόσμος έχει ήδη αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να φροντίσει
διαφορετικά το θέμα της υγείας. Και αυτό είναι πολύ φυσικό, διότι ποιος δεν θα
ήθελε να έχει πρόσβαση σε σύγχρονες ιατρικές μεθόδους, με το λιγότερο δυνατό
κόστος ?
Kανείς,
διότι όλοι αυτό θέλουμε.
Νίκος
Μεθυμάκης
Διαμεσολάβηση
Ασφαλειών
nikosmethymakis@gmail.com
