Η
επιλογή προσωπικού αποδείχτηκε δύσκολο...
εγχείρημα για τον αθώο αμνό του Θεού.
Τυχοδιώκτες απ’ όλη την επικράτεια συνέρεαν να καταθέσουν τα διαπιστευτήριά
τους, συχνά με πλαστογραφημένους τίτλους από «γνώριμη» υπηρεσία πιστοποίησης
αλλοδαπών, πτυχίων και ιθαγένειας. Τελικά, σύμφωνα με το διαχρονικό δόγμα «ότι
δηλώσεις είσαι», σχηματίστηκε ένα τυχάρπαστο συνονθύλευμα ημετέρων που
απαριθμούσε τελωνειακούς, εφοριακούς, διαφόρους υπερκομματικούς που
λογοδοτούσαν υπόγεια στον Ηρώδη, απλοϊκούς ψαράδες και βοσκούς που
εναντιώνονταν στην τοποθέτηση μηχανημάτων pos, επαγγελματίες χάκερ και προδότες
κρατικών μυστικών υπηρεσιών και τέλος, απλά στελέχη του «κινήματος της δραχμής»
που σε κάθε πετροδολάριο της εποχής ανακάλυπταν και από ένα 666…
Ο
Θεάνθρωπος μη μυημένος στις διαχρονικές κοσμικές λαμογιές και σε πρακτικές
κολάκων μονολόγησε συγκαταβατικά..
«
Πατέρα, πλάκα μου κάνεις;»
Πλάκα
πλάκα λοιπόν, η «πλάκα» αυτή τον οδήγησε σε πολλές περιπέτειες…
-
Το τσούρμο του έφαγε τα φρεσκοψημένα ψάρια των ανθρώπων που τους κουβάλησε στο
βουνό και κόντεψαν να τους φάνε ζωντανούς…
-
Αφού μπεκρούλιασαν μέχρι σκασμού, νέρωσαν το κρασί στο γάμο της πλούσιας
αριστερής νύφης και
τρόμαξε
να τους βγάλει έξω με εγγύηση - αν και δεν το ήθελε - αλλά η ειμαρμένη βλέπεις…
-
Έδειραν τόσο πολύ τον καημένο τον Λάζαρο να μάθει το ρόλο του, που όταν τον
φώναζε να « Δεύρει έξω» δεν το κουνούσε ρούπι… προτιμούσε να δηλώνει ή και
ακόμη να παραμένει πεθαμένος…
-
Τέλος η πλάκα αυτή τον οδήγησε στο «Μυστικό και τελευταίο του Δείπνο». Ποιο
μυστικός δε γινόταν! Τον γνώριζαν όλοι ακόμη και σε αλλόθρησκες χώρες. Γνώριζαν
επίσης και τον προδότη. Στο televoting ο Ιούδας σάρωσε τα δωδεκάρια, παρότι στο
«πάμε στοίχημα» τον έπαιζαν αουτσάιντερ…
Ώσπου
κατάφεραν και Τον σταύρωσαν. Και ησύχασε από δαύτους. Σαν Θεός. Εκπλήρωσε την
αρχέγονη προφητεία. Το καλό παιδί του Πατέρα. Σαν άνθρωπος όμως δεν μπορούσε να
συγχωρήσει. Τη βλακεία, την αλαζονεία, την απάρνηση, την κολακεία, τον
καιροσκοπισμό, την υποκρισία και τέλος την συνομωσία τους…
Και
εγέρθηκε. Χτυπημένος, πληγωμένος, γεμάτος ουλές, άπλυτος και λερός με μούσι
πλεξούδα. Έτσι για μεγαλύτερο σασπένς. Σαράντα μέρες τους στοίχειωνε, τους
τρομοκρατούσε, τους ψιθύριζε κολαστικές απειλές στο αυτί. Σαράντα μέρες «Surviror»
με τον αναμαλλιασμένο μουρλό στα Ιεροσόλυμα. Ενενήντα εννιά τοις εκατό
τηλεθέαση… Μήπως και τώρα πιστέψουν έστω και με το στανιό! Και αν δεν ήταν
εκείνος ο παραδόπιστος, ο αυθάδης ο Θωμάς, θα τους είχε κάνει τη ζωή πατίνι
μέχρι τον αιώνα τον άπαντα…
Τότε
επενέβη ο Μεγάλος και τον μάζεψε γιατί άρχισε να ξεφεύγει… ήδη είχε αρχίσει να
μιλά και ο κόσμος.
-
«Αυτός μιλούσε για συγχώρεση και τείνει να τους κάνει όλους συγχωρεμένους…»
-
«Αυτός γύριζε και το άλλο μάγουλο και δεν τους έχει αφήσει ρουθούνι για ρουθούνι
ανοιχτό…»
-
« Αυτός μιλούσε για μακαριότητα του πνεύματος και τώρα τους βάζει τεστάκια πάνω
στις παραβολές…»
Η
ημέρα της Ανάληψης ήταν γιορτινή αλλά αμφίσημη. Ψηλά στα ουράνια καλοπληρωμένα
χερουβείμ (επιλογή από το “ the voice”) υποδέχονταν με κομμάτια hip – hop το
απολωλός μοναχοπαίδι (που μεταξύ μας ήταν ο ίδιος ο Βελζεβούλ αναβαθμισμένος σε
κατακόκκινο level, μιας και εκτός από την χρήση πονηριάς χρησιμοποιούσε τα
εργαλεία της «Πειθούς» καλύτερα και από τους Ρωμαίους).
Χαμηλότερα
στη γη υστερικές επευφημίες των Μαθητών που επιτέλους εισακούστηκαν οι
προσευχές τους και γλίτωσαν από το βαμπίρ.
-
Πατέρα, δεν τα πήγα και άσχημα έ;
-
Βρε άχρηστε, γιατί σε έστειλα κάτω; Μια δουλειά ρε αχαΐρευτε… τρία χρόνια ρε
ρεμάλι προσπάθειας μέσα στο Άπειρο για να διδάξεις αυτούς που θα υμνήσουν το
μεγαλείο Μου στα πέρατα του κόσμου… κι εσύ.. και ας το φραπεδάκι όταν Σου
μιλάω!!!
-
Αφού ρε Πατέρα δεν τα έπαιρναν με τίποτα. Τελείως γκάου το Team! Λίγο ο Ιούδας
ξέφευγε αλλά κι αυτός τελείως τζογαδόρος… με έχασε στα χαρτιά… και μετά
με
πούλησε…. Στο Μυστικό δείπνο μάλωναν αν το ψωμί είναι «γαλλικό» ή «πολύσπορο»
και στη Θεία Κοινωνία ρωτούσαν από πια κάβα ήταν το κρασί. Να έβλεπες πως
χλεύαζαν τη καημένη τη Μαρία, δεν περιγράφετε. Προδόθηκα, πόνεσα, ταπεινώθηκα,
σταυρώθηκα και αυτοί, αντί να συμπάσχουν το δάσκαλό τους, στοιχημάτιζαν πόσες
φορές λάλησε ο κόκορας και πόσο βρώμικα ήταν τα χέρια του Πιλάτου.. Ε, αν το
θυμάσαι, είμαι και λίγο άνθρωπος εκεί στην Αχίλλειο φτέρνα οπότε ξέφυγα λίγο
παραπάνω.. αλλά τι στα λέω αυτά, εσύ τα ξέρεις καλύτερα… Πως Σ’ αρέσει πάντα να
υπάρχει κάτι απροσδιόριστο…, ένα κενό υποψίας…, ψοφάς για παρερμηνείες και
αιρέσεις… Τέλος πάντων θα μου δόσεις τώρα τα κλειδιά της Ferrari;
-
Θεέ μου Ουράνιε Πατέρα (μα τι λέω ο ψυχάκιας;) σε ποιον θ’ αφήσω το θρόνο Μου;
Στη Δευτέρα Παρουσία ρε κοπρίτη θα κυβερνήσεις… αν δεν γίνεις Άνθρωπος… Άντε
ξεκουμπίσου τώρα και σε δέκα μέρες θα ντυθείς περιστέρι και θα επιστρέψεις
στους δικούς Σου να τους μεταφυτεύσεις Πίστη, πίστη, πίστη… α! και πολλές
γλώσσες για να ξέρουν γιατί θα τους δέρνουν..
-
Μα Πατέρα.. Γνώση, Κρίση, Σοφία;..
-
Θα τους ετοιμάσω και ένα μαρτυρικό πεφωτισμένο τέλος και ας έρθουν να μου το
πουν κατάμουτρα, τα μούτρα, ότι δεν ήταν και ευχαριστημένοι….
Ξουτ!
Παλιόπουλο…
Με την
υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
