Ημερολόγιο Καταστρώματος…

Του Κωστή Κωσταντέλλου

Ελπίζω να μου το συγχωρήσει ο Σεφέρης, που...

αισθάνομαι τις λέξεις του, τόσο δικές μου : "Δὲ θέλω τίποτε ἄλλο παρὰ νὰ μιλήσω ἁπλά, νὰ μοῦ δοθεῖ ἐτούτη ἡ χάρη|". Κάποτε θέλαμε ν' αποκαλύψουμε τον κόσμο, για να τον γευθούμε όλοι. Τώρα σιωπούμε αμήχανοι, διαλυμένοι από μια κρίση, που δεν κατανοούμε και δεν παλεύουμε. Γιατί ηττηθήκαμε ή γιατί δεν είχαμε τη δύναμη εξ' αρχής;

Για τη γενιά μου μιλάω. Τα παιδιά της ρωγμής, ανάμεσα στο Πολυτεχνείο και τους γιάπηδες. Ίσως είχαμε την ευθύνη να κουβαλήσουμε όλο εκείνο το ανανεωτικό κύτταρο, που γλύτωσε από τον Εμφύλιο. Αν είναι έτσι, μέχρι στιγμής δεν τα καταφέραμε. Κοιτάμε με έκπληξη (ακόμα) τα ερείπια μιας "Ισχυρής Ελλάδας" που κοιμήθηκε με κοντό σεντόνι κι ενός Πολιτισμού της αφωνίας, που εκφράζεται απόλυτα από τις επαναλήψεις του Mega, που βλέπει η κοινωνία σαν ναρκωτικό. 

Αν θέλουμε να πάμε παρακάτω, τουλάχιστον εμείς, οι πενηντάρηδες plus, που θα έπρεπε τώρα να κρατάμε όλη την κοινωνία στις πλάτες μας, πρέπει να τελειώνουμε με τα ψέμματα, με τις αυταπάτες. 

Να μεταφέρουμε στους νεώτερους ότι καταλάβαμε από Οικονομία και Επιχειρηματικότητα, χωρίς αφεντιλίκια. Απλά! Όπως το κάνανε λαοί με πιο ισχυρό μέταλλο (ως φαίνεται) από το δικό μας, μετά την καταστροφή τους (Οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Σέρβοι, παρά τις τεράστιες αντιξοότητες, στη γειτονιά μας). Φτάνει με τα πρότυπα των ισχυρών ηγετών τύπου Ερντογάν. Η Δημοκρατία που κατακτήσαμε, είναι αδιαπραγμάτευτη!

Να τελειώνουμε με τους τροϊκο-λογιστές, που δυϊλίζουν, εκδικητικά, τα ερείπιά μας. Να μιλήσουμε ! Και στην κυβερνώσα Αριστερά και στην αντιπολίτευση. Εθνική Ανασυγκρότηση ! Το ιταλικό παράδειγμα είναι πολύ κοντά. Η ιταλική πολιτική υπομονή (η ανάγκη έπεισε και τους θερμόαιμους γείτονες), είναι υπόδειγμα, ώστε το 2019, μετά από μια κολασμένη δεκαετία, να τελειώνουμε με τα μνημόνια.

Να παρατήσουμε τις μαλακίες, στον Πολιτισμό. Το '22 έφερε το Σεφέρη, το Ρίτσο, τον Ελύτη. Το 2009 έφερε το Survivor και τις αρπαχτές των γυμνασμένων κοιλιακών των πρωταγωνιστών του, στα μπαράκια της πιο εύπορης, λόγω τουρισμού, περιφέρειας. Κι αυτό δεν έγινε γιατί γονάτισαν τα κανάλια λόγω της κρίσης (και λόγω της περιφρόνησής τους στην τεχνολογία και λόγω της απαξίωσης των πάντων που κάτι υποψιάζονταν, για τις συνταγές των δανειστών). 

Έχουμε ευθύνη ! Γιατί κανένας ποιητής δεν έγραψε δυο λέξεις, όχι αλληλοσφαγής, αλλά κατανόησης της ξεφτίλας που ζούμε. Μηδέ ένα τραγούδι, βρε αδερφέ! Γαμηθήκαμε να ερωτευόμαστε με τις αδύναμες φωνές τινών ειδώλων. Τι να ερωτευθούμε; Την ανοησία μας; Ή την ανοησία της διαλυμένης αυτοκρατορίας των δισκογραφικών;
Έχουμε ευθύνη, να μιλήσουμε. Με σηκωμένα μανίκια. Ακόμα και εδώ. Μέσα στον ορισμό της απλότητας, στο Facebook. Ακόμα και επί χούντας, πέρασαν μηνύματα, στα "λευκώματα" με τις νεανικές καρδούλες. Τώρα έχουμε μια άφωνη δημοκρατική συνείδηση και τις Σειρήνες των ενεχυροδανειστηρίων στις οθόνες της. Πόσα ασημικά, μείνανε στην ψυχή μας; Μας αξίζει;

Υ.Γ. Στο άμεσο μέλλον τα λέμε και για τα media...

Πηγή: FB Kostas Kostantellos (artinews.gr)