Περιμένω υπομονετικά να βρέξει...χωρίς ομπρέλες και
προστατευτικά, χωρίς τοίχους να μας περιβάλλουν, χωρίς ρούχα να μας καλύπτουν ,
χωρίς κανέναν άλλον στους δρόμους...
Να γίνουμε μούσκεμα, να γίνουμε ένα.. Εσύ, εγώ
και η βροχή ένα...και κάθε στάλα θα 'χει κομμάτια από τα φιλιά μας, τις ανάσες
μας, τις φωνές μας...κι όταν πέσουν στο χώμα θα ανθίσουν τα δικά μας
λουλούδια.. Ένας κόσμος από τα εγώ μας ενωμένα...εσύ να είσαι ο κορμός κι εγώ
τα φύλλα που τον ομορφαίνουν, εσύ το χώμα κι εγώ ο αέρας για να αναπνέεις...ο
μυστικός μας κήπος... και δε θα 'χει σημασία τι θα γίνει όταν σταματήσει να
βρέχει γιατί εμείς οι δύο θα έχουμε ένα μέρος πια μόνο δικό μας...ο μυστικός
μας κήπος...και δε θα 'χει σημασία ο κόσμος έξω απ' αυτόν γιατί στον κόσμο μας
θα 'χει πάντα ουράνια τόξα μετά από κάθε βροχή...
Καληνύχτα βροχή μου παράξενη...
Καληνύχτα βροχή μου παράξενη...
Ο κόσμος αυτός άλλαξε για πάντα...
(Απόσπασμα από το βιβλίο της ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΞΕΙΣ που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bookstars)
