Δάσκαλοι «επίορκοι», τεντιμπόηδες...

Της Κατέ Καζάντη

Καθηγητής Γενικού Λυκείου τέθηκε σε αργία με την κατηγορία της «αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας». Είχε οικονομική αντιδικία με ιδιώτη, πλημμεληματικού χαρακτήρα, η οποία δεν...

έχει καν εκδικαστεί σε πρώτο βαθμό. Νηπιαγωγός από τη Λέσβο διώχθηκε επειδή είχε μια αστική διαφορά επίσης με ιδιώτη. Και τώρα ένας δάσκαλος από τη Λάρισα παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο, και τούτος με την κατηγορία της αναξιοπρεπούς συμπεριφοράς εκτός υπηρεσίας. Φυσικά, κινδυνεύει με άμεση απόλυση. Αυτού δε η αναξιοπρέπεια έγκειται στη συμμετοχή του σε διαδήλωση και, κατά πως λέει ανακοίνωση της ΕΛΜΕ της περιοχή του, «αποτελεί στην ουσία πολιτική δίωξη και απαγόρευση κάθε διαμαρτυρίας».

Τα ανωτέρω στηρίζονται στο νόμο 4093/2012 ο οποίος επιβάλλει αυτοδίκαιη αργία για κάθε δημόσιο υπάλληλο από τη στιγμή που παραπέμπεται στο πειθαρχικό συμβούλιο. Και μόνο. Αρκεί η παραπομπή. Η απόφαση του πειθαρχικού αποτελεί μια άλλη ιστορία, η οποία δεν αφορά τον νομοθέτη.

Εκείνη η περιβόητη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, του 1798, η οποία καθιέρωνε, με το άρθρο 9, το πασίγνωστο τεκμήριο της αθωότητας, έχει, προφανώς περάσει στο βασίλειο της λησμονιάς. Το αυτό ισχύει και για το άρθρο 6, παρ.2, της σύγχρονής μας πλέον Ευρωπαϊκής Συνθήκης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. 

Να, λοιπόν, πώς, εν μία νυκτί, καταρρέουν μερικά ακόμα αυτονόητα του δυτικού πολιτισμού: όχι, δεν θεωρείται πλέον κάθε άνθρωπος αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Ούτε η πολιτεία είναι υποχρεωμένη να αποδείξει την ενοχή του κατηγορουμένου, δια των αρμόδιων οργάνων της, ούτε να επιδείξει επιείκεια. Απεναντίας, όποιος και από οποιονδήποτε κι αν κατηγορείται, τιμωρείται. Με αυστηρότητα. Και διαπομπεύεται. Ο κατηγορούμενος καλείται να αποδείξει πως δεν ανήκει στην κατηγορία των ελεφάντων, των φαλαινών ή σε κάποια άλλη των λοιπών, πλην του ανθρώπου, θηλαστικών.

Ότι αυτό που αποκαλούμε «δίκαιο» αποτελεί μια κωδικοποίηση κανόνων, όπου δικαιώματα και υποχρεώσεις προσθέτονται και αφαιρούνται αναλόγως της βούλησης εκείνων που κάθε φορά εξουσιάζουν, είναι παγκοίνως γνωστό. Όπως επίσης ότι η δόλια η Θέμις, αν υπήρξε ποτέ τυφλή, ανέβλεψε και εξέπεσε τόσο ώστε να υπηρετεί συμφέροντα, πολιτικά τε και οικονομικά. 

Έτσι, εάν, σε τούτη τη συγκυρία, συμφέρει να οπισθοδρομήσουμε σε φιλοσοφίες και πρακτικές προ του Διαφωτισμού, για να κερδίσουμε μερικές δεκάρες –ή σεντς, αδιάφορο-, μπορούμε να το πράξουμε. Η επαναφορά του νόμου περί τεντιμποϊσμού είναι εδώ: η απρεπής ή αναξιοπρεπής συμπεριφορά –τρέχα γύρευε τι τούτο μπορεί να περιλαμβάνει- διώκεται. Εντός ολίγου, πιθανώς, θα διώκονται και τα φρονήματα. 

Ακόμα κι αν το ελληνικό δίκαιο υπήρξε «ένα δίκαιο που θεμελιώθηκε στην ανισότητα, όπως κάθε άλλο», τις τελευταίες δεκαετίες απέφευγε τις πολλές πολλές προκλήσεις. Αλλά η δημοκρατία προσέκρουσε στο αδιέξοδο της οικονομικής στενότητας. Και έστειλε περίπατο τη Δικαιοσύνη. Αδύναμοι, ανυπάκουοι, αντιφρονούντες, όλοι πολτός, όλοι στην απ’ έξω. Ο ευσταλής κ. Τόμσεν επέβαλε τη δική του δικαιοσύνη.