«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την Έλενα Χουσνή

Από μικρή έβαζε στόχους και έκανε όνειρα, πίστευε στον...

εαυτό της και στα θέλω της. Ισχυρή προσωπικότητα, με πολλές ευαισθησίες και ανησυχίες. Η συγγραφή κυλά στο αίμα της από τα γεννοφάσκια της καθώς και η δημοσιογραφία. Το τι την γοητεύει περισσότερο… νομίζω οι προκλήσεις!!!

Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».

Εσείς, είχατε λεύκωμα;

Είχα ημερολόγιο. Δεν κατέγραφα γεγονότα, ό,τι μου συνέβαινε ή συνέβαινε γύρω μου. Κατέγραφα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση. Μικρά θραύσματα της καθημερινότητας. Μια κουβέντα, μια εντύπωση, την έκφραση ενός προσώπου.

Που το κρύβατε συνήθως;

Ήταν πάντα στο κομοδίνο δίπλα μου ή στην σχολική τσάντα. Δεν ήθελα να συμβεί κάτι και να μην το καταγράψω. Φοβόμουν ότι θα το ξεχνούσα και μια σημαντική στιγμή θα χανόταν για πάντα. Δεν ένιωθα όμως την ανάγκη να το κρύψω. Ήταν πολύ διακριτικοί στην οικογένειά μου και δεν είχα τον φόβο ότι κάποιος θα το έβλεπε χωρίς την άδειά μου.

Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;

Μοιραζόμουν το δωμάτιό μου με τα δύο αδέλφια μου και έτσι δεν υπήρχε πολύς προσωπικός χώρος. Γι` αυτό επέλεγα να περνώ το χρόνο μου στο «κλειστό» σαλόνι, εκείνο που άνοιγε μόνο τις γιορτές. Ήταν το καταφύγιό μου. Ήμουν από μικρή μοναχική και σχετικά αυτάρκης.

Ποια περιοδικά διαβάζατε;

Συνήθως διάβαζα βιβλία, πολύ λιγότερο περιοδικά. Είχα όμως μια μεγάλη συλλογή και ξόδευα το χαρτζιλίκι μου στο «Παρά Πέντε» και τη «Μαφάλντα». Επίσης στον Αστερίξ.

Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;

Η πρώτη μου «δήλωση» στους γονείς μου ήταν ότι θα γίνω συγγραφέας!!! Ακολούθησε το δημοσιογράφος. Ήταν μάλλον ό,τι πιο κοντινό. Και για τα δύο οι γονείς μου είχαν ενστάσεις. Η δημοσιογραφία τελικά έγινε και στην πράξη η επιλογή μου.

Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;

Ήταν μια σειρά από ιστορίες καθημερινές στο χωριό μου την Πέλλα όταν ήμουν στο Γυμνάσιο. Δεν το έδειξα σε κανένα. Ντρεπόμουν και από την άλλη θεωρούσα ότι ήταν κάτι κατάδικό μου που δεν αφορούσε τους άλλους. Δυστυχώς χάθηκε σε κάποια μετακόμιση.

Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;

Ολοκάθαρα. Για δύο λόγους. Πρώτον λόγω της συγκίνησης. Η συνειδητοποίηση ότι κάτι που είχα γράψει είχε πάρει πλέον το δρόμο για τους αναγνώστες είχε μια χαρμολύπη περίεργη. Ήταν όμως και πολύ δύσκολη στιγμή γιατί εκείνη την ημέρα, νωρίτερα,  βρίσκονταν στο χειρουργείο ένας ανιψιός μου μετά από τροχαίο και η αγωνία μου ήταν τεράστια. Λίγο πριν ξεκινήσει η παρουσίαση έμαθα ότι όλα πήγαν καλά. Ωστόσο, το αίσθημα της αγωνίας δεν με άφησε όλη την βραδιά.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Το «10» του Καραγάτση. Το αγάπησα στην εφηβεία, το λάτρεψα στα φοιτητικά μου χρόνια και έκτοτε ανανεώνω τον θαυμασμό και την αγάπη μου στο βιβλίο και τον συγγραφέα, επανερχόμενη τακτικά.

Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;

Τα «Παιδιά ενός κατώτερου θεού». Είχα συγκλονιστεί όταν την είδα. Ήταν από τις ταινίες που με άλλαξαν, άλλαξαν την θέαση του κόσμου γύρω μου. Με έκαναν να καταλάβω ότι τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, τα κουβαλάμε. Κάποτε έρχεται η στιγμή που δίνεται η τελική μάχη μαζί τους. Και ή θα τα νικήσουμε ή θα κατατροπωθούμε.

Σινεμά ή θέατρο;

Αδύνατον να πω το ένα από τα δύο. Στο θέατρο υπάρχει μια αμεσότητα, μια ζωντανή «μετάδοση» συναισθημάτων και ατμόσφαιρας, μια σχέση πιο βιωματική, συμμετοχική. Από την άλλη το σινεμά έχει την μαγεία της φωτογραφίας, μιας άλλης σκηνογραφίας και ανοιχτωσιάς.

Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;

Αγαπούσα μικρή την Πίπη τη Φακιδομύτη. Είχε μια «αναρχία» ως χαρακτήρας που μου ταίριαζε. Επίσης είχε εικόνες από την δική μου ελεύθερη και ξένοιαστη παιδική ηλικία με εξερευνήσεις στην ύπαιθρο. Χανόμασταν τότε και κανείς δεν μας αναζητούσε για ώρες. Υπήρχε μια αίσθηση ασφάλειας και παιδικού ανώδυνου τυχοδιωκτισμού…

Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;

Αναμνήσεις στην παιδική ηλικία χτίζεις πολλές αλλά τις αξιολογείς πολύ αργότερα, στην ενήλική ζωή σου. Νομίζω ότι μικρός κινείσαι περισσότερο στο χώρο του φανταστικού, φτιάχνεις κόσμους, ονειρεύεσαι, περιπλανιέσαι χωρίς καλούπια.

Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;

Δεν πιστεύω πολύ στις ευχές. Πιστεύω στους στόχους. Πριν κοιμηθώ έφτιαχνα σενάρια για τα όνειρα που ήθελα να δω. Ήταν μια αντανακλαστική συνήθεια πριν τον ύπνο. Και ένα στοίχημα αν θα τα καταφέρω να κάνω το.. σενάριο όνειρο.

Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;

Θυμάμαι με πολλή συγκίνηση μια «ιεροτελεστία» με τη μαμά μου. Ξαπλώναμε στο κρεβάτι της και διαβάζαμε το «Ένα παιδί μετράει τ` άστρα». Κάθε βράδυ μερικές σελίδες. Την μία μέρα διάβαζα εγώ, την άλλη εκείνη. Αγαπημένη ανάμνηση που ναι, την έχω περίπου έτσι συμπεριλάβει σε βιβλίο  μου.

Η Έλενα Χουσνή γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Πέλλα. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος στις εφημερίδες Έθνος και Έθνος της Κυριακής, ως υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, ως επικεφαλής του Γραφείου Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης Europe Direct Βορείου Αιγαίου. Σήμερα εργάζεται ως εκπαιδευτικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση Σάμου.

Το 2012 το μυθιστόρημά της "Άλικο σαν το... αίμα" έλαβε το Α΄ Βραβείο στον Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Νωρίτερα, το 2009, είχε βραβευθεί από την ΠΕΛ με το Α΄ Βραβείο Θεατρικού Έργου και με το Γ΄ Βραβείο Μυθιστορήματος. Έχει λάβει διακρίσεις και βραβεία σε πολλούς πανελλήνιους διαγωνισμούς. Διηγήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε συλλογικά έργα και περιοδικά.

Το 2014 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο "Στα άδυτα... των δυτών", από τις εκδόσεις Δίαυλος. Ακολούθησε το 2016 η "Χρυσή Εκδίκηση - Η πτώση μιας δυναστείας", το 2017 "Το παιδί με τη ριγέ μπλούζα", το 2018 οι "Καταραμένες πολιτείες" και το 2019 η «Κλίμακα F» από τις εκδόσεις Κύφαντα.

Από τον Ιανουάριο του 2015 είναι μέλος της ΕΛΣΑΛ (Ελληνική Λέσχη Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας).

(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)