Μου αρέσει να
παρομοιάζω τη ζωή με ένα ταξίδι...
ή με ένα πλοίο που ταξιδεύει ανά το κόσμο,
ακόμα καλύτερα με ένα κρουαζιερόπλοιο που εμείς ανεβήκαμε πάνω από την πρώτη
στιγμή που το έριξαν στη θάλασσα και δεν θα το εγκαταλείψουμε παρά μόνο όταν το
αποσύρουν σε κάποιο μουράγιο. Όπως και το πραγματικά κρουαζιερόπλοια, έτσι και
το «δικό μας» δεν είναι συνέχεια εν πλω, αλλά κατά τακτά χρονικά διαστήματα
πιάνει λιμάνι, στο δικό μας ταξίδι τα λιμάνια αυτά δεν είναι άλλο από τις
σημαντικές στιγμές της ζωής ή τις στιγμές αυτές που αλλάζουν τη ζωή μας.