«Μου άρεσε να
εμπλουτίζω τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι...
τον κόσμο μέσα από φανταστικές συνθήκες
ρόλων…», μας είπε ο καλεσμένος μας στην αρχή της κουβέντας μας, με αποτέλεσμα
όλα όσα ακολούθησαν να είναι λόγια γεμάτα γνώση και λατρεία για την τέχνη που
λατρεύει και «υπηρετεί»…
Τι
ήταν αυτό που σας ώθησε ν’ ασχοληθείτε με την υποκριτική;
Από μικρός μου άρεσε να
δημιουργώ με τη φαντασία μου κόσμους και να επαναπροσδιορίζω με αυτόν τον τρόπο
την πραγματικότητα γύρω μου. Μου άρεσε να εμπλουτίζω τον τρόπο που
αντιλαμβάνομαι τον κόσμο μέσα από φανταστικές συνθήκες ρόλων ή καταστάσεων που
μου χάριζαν ποικίλα συναισθήματα, σκέψεις, αντιδράσεις και βιώματα τα οποία
ενδέχεται να μην αποκτούσα ποτέ στην αληθινή μου ζωή. Και φυσικά μου άρεσε να
επικοινωνώ με άλλους ανθρώπους όλη αυτή την εμπειρία και τα οφέλη που αποκόμιζα
από αυτήν. Αυτό εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα.
Τι
σας έκανε να συμμετέχετε σε αυτή την παράσταση «Αναδρομή γάμου» & ποιος
είναι ο ρόλος σας σε αυτή;
Η συμμετοχή μου στην
παράσταση προέκυψε έπειτα από τη γνωριμία με τον συγγραφέα του έργου και
σκηνοθέτη της παράστασης Σταύρο Καλλιγά και τη εξαίρετη συνεργασία μας ως
συνάδελφοι ηθοποιοί στην παρουσίαση ενός θεατρικού αναλογίου σε σκηνοθεσία
Μάνιας Παπαδημητρίου. Η εκτίμηση ήταν αμοιβαία και έτσι όταν μου έγινε η
πρόταση να αναλάβω το ρόλο του Μπάμπη στο έργο δέχτηκα με μεγάλη χαρά. Ο
Μπάμπης είναι ένας, αρκετά αναγνωρίσιμος θα έλεγα, χαρακτήρας της νεοελληνικής
κοινωνίας. Ένας καταφερτζής - νταλαβεριτζής θα λέγαμε πιο λαϊκά - με υπέρμετρη
αυτοπεποίθηση που του προσδίδει μια απόλυτη σχεδόν σιγουριά ότι μπορεί να
χειρίζεται όλους τους άλλους ανθρώπους γύρω του και να διαχειρίζεται
οποιαδήποτε κρίσιμη κατάσταση προς όφελός του. Φυσικά αυτή του η ιδιότητα
δοκιμάζεται πολλαπλά και ποικιλοτρόπως κατά τη διάρκεια της παράστασης με το
ανάλογο τίμημα βέβαια.
Ποιο
μήνυμα θα «στέλνατε» σ’ έναν υποψήφιο θεατή της παράστασης;
Θα του έλεγα: Μπορείς
να προσέλθεις στο θέατρο και να απολαύσεις την παράσταση ήρεμος και σίγουρος
ότι αυτά που θα δεις και θα ακούσεις δεν αφορούν εσένα και τη δική σου ζωή αλλά
μπορεί να έχουν να κάνουν με τη ζωή του διπλανού σου. Φυσικά το ίδιο έλεγα και
στον διπλανό του.
Τι
πρέπει να περιλαμβάνει κατά τη γνώμη σας, μια καλή παράσταση;
Δυνατό και ενδιαφέρον πρωτογενές
υλικό (κείμενο ή γενικότερα υλικό προς παρουσίαση), ταιριαστό ανθρώπινο
δυναμικό (ηθοποιοί, συντελεστές), μπόλικη διάθεση για δουλειά – έμπνευση –
δημιουργία και μια σπίθα μαγείας που θα τα ενώσει όλα αυτά και θα τα κάνει να
λειτουργήσουν απογειωτικά για την παράσταση.
Τι
σημαίνει η λέξη «σανίδι» για εσάς;
Ένας οποιοσδήποτε χώρος
στον οποίο μπορώ να επικοινωνήσω με άλλους ανθρώπους πάνω ή γύρω από αυτόν και
να μοιραστώ μαζί τους μία κοινή στιγμή μοναδικής ανθρώπινης εμπειρίας.
Αν
σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «πρέσβη» της ελληνικής θεατρικής σκηνής,
ποια αρχαία τραγωδία θα προτείνατε στους ξένους και γιατί;
Θα πρότεινα τον
«Αίαντα» του Σοφοκλή. Ο κεντρικός ήρωας, του οποίου το όνομα έχει η τραγωδία,
αυτοκτονεί στη μέση του έργου υπό την πίεση ενός νέου κόσμου αξιών που
προελαύνει και στον οποίο νιώθει ότι δεν έχει πια θέση. Για το υπόλοιπο μισό
έργο βρίσκεται ως πτώμα επί σκηνής ενώ γύρω του μαίνεται η διαμάχη για το αν
πρέπει να ταφεί με τις δέουσες τιμές ή να μείνει άταφος και ατιμασμένος. Στη
συνέχεια θα προέτρεπα τους «ξένους» να συλλογιστούν τις αναγωγές στο σήμερα.
Ποιος
είναι ο αγαπημένος σας θεατρικός συγγραφέας;
Σίγουρα δεν είναι ένας
αλλά πολλοί. Ο καθένας για τον δικό του ξεχωριστό τρόπο που ερμηνεύει τον
κόσμο, τον άνθρωπο, τη ύπαρξη και τη δημιουργία και για τον δικό του ξεχωριστό
τρόπο που αποτυπώνει όλα αυτά με τα λιτά, μαγικά μέσα του θεάτρου.
Ποιο
είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν έχω κάποιο
αγαπημένο αντικείμενο που να λειτουργεί ως «γούρι». Συνδέομαι, ωστόσο, με
κάποια ελάχιστα αντικείμενα, μετρημένα ίσως στα δάχτυλα του ενός χεριού, τα
οποία έχουν για μένα μία συναισθηματική, περισσότερο, αξία.
Ποια
είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Αν μιλάμε για ατάκα από
το έργο τότε θα έλεγα αυτή: Όπως βλέπεις Θεόδωρε ενώ η απόφαση ήταν οριστική,
δυστυχώς η κατάσταση είναι αόριστη. Ερμηνευτικά μιλάω πάντα.
Αν
σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Δεν έχω στο νου μου μία
πρόταση που να περικλείει όλα αυτά που θα ήθελα ή θα μπορούσα να πω σε ένα
παιδί για να το συμβουλεύσω. Γιατί θεωρώ ότι οι συμβουλές γεννιούνται σε σχέση
και συνάρτηση με τις συγκεκριμένες περιστάσεις και την ιδιαιτερότητα του κάθε
αποδέκτη της συμβουλής. Πιθανόν αυτό που θα έλεγα σε οποιοδήποτε παιδί είναι να
ακούει τις συμβουλές που θα του δώσουν στη ζωή του ως πιθανές επιλογές ή
ερμηνείες και όχι ως πιεστικές προτροπές και υποχρεωτικούς κανόνες.
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
