Στο βιβλίο του κυρίου
Παύλος Ανδριάς όλα ήταν καλά...
κρυμμένα πίσω από τα σύννεφα της "ψυχής"
και στην κάθε του λέξη ηχούσε η φωνή του άντρα, του άπειρου Αλέξανδρου που
ορμώμενος από το πάθος της νιότης του ήθελε να ρουφήξει κάθε στιγμή της ζωής
λες και ήταν η τελευταία.
Η ζωή του χαμογέλασε.
Θα τον έκαμε δικό της, αλλά πρώτα έπρεπε να τον διδάξει. Ο κόσμος της μέρας, ο
κόσμος της νύχτας, καθείς με τις νόρμες του, του έμαθαν με τον δύσκολο τρόπο
πως να ισορροπεί.
«Μαθαίνω, σημαίνει ζω».
Στον κόσμο τον αληθινό,
που τίποτα δεν είναι αγγελικά πλασμένο οι άνθρωποι έπαιξαν τον ρόλο άλλοτε του
αγγέλου, κι άλλοτε του δαίμονα. Κρυμμένοι έρωτες, απιστίες, ένοχες συμμαχίες,
μάχες δίχως οίκτο, όρκοι υποταγής και ανεκπλήρωτα όνειρα ήταν οι πρωταγωνιστές
της ζωής του Αλέξανδρου.
«Τίποτα δεν πάει
χαμένο, όλα έχουν την αξία τους…» και τα μαθήματα έγιναν επιλογές.
Πού οδήγησαν τον
Αλέξανδρο; Τι τον περίμενε με την πραγμάτωση όλων των επιθυμιών του; Ήταν το
τέλος του ή μια καινούρια αρχή;
Με ώριμη, ρεαλιστικά
μεστή γραφή ο κύριος Ανδριάς προσφέρει ένα ανάγνωσμα που θα κάνει τον αναγνώστη
να νιώσει, να προβληματιστεί και να συνομιλήσει με τα σύννεφα της δικής του
ψυχής.
Κύριε Ανδριά,
συγχαρητήρια!!!! Σας ευχαριστώ θερμά και γι’ αυτό το εξαίρετο αναγνωστικό
ταξίδι.
