Όταν ένας άνθρωπος καταθέτει την ψυχή του...
σε αυτό που δημιουργεί, το αποτέλεσμα εντυπωσιάζει και παρασύρει τον αναγνώστη εκεί που η φαντασία υποκλίνεται στη δύναμη της αλληλοεπίδρασης. Αυτό έχει καταφέρει η Νικόλ – Άννα Μανιάτη μέσα από τα βιβλία της και γι’ αυτό κάθε νέο έργο της αγαπιέται από το κοινό, γιατί είναι βγαλμένο μέσα από την ζωή μας.Κάθε ήρωας, μια
ιστορία, μια ζωή, ένας άλλος κόσμος! Ένας κόσμος που ο αναγνώστης ταυτίζεται
μαζί του και το ζει μέσα από το βιβλίο
σας. Η συγγραφέας τι θέση έχει μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο; Τον πλάθει ή και
παράλληλα ζει κι αυτή το δικό της ταξίδι;
Στη δική μου περίπτωση το κάθε βιβλίο περιέχει στιγμές αλλά κυρίως μέρη,
τοποθεσίες και περιστατικά που είδα ή έζησα. Έχοντας προσωπική γνώμη για τα
μέρη που περιγράφω δίνω στον αναγνώστη την αίσθηση ότι βρίσκεται και ο ίδιος
εκεί. Η ιστορία έρχεται στο μυαλό κοιτώντας τις τοποθεσίες και αρχίζει η πλοκή
να δημιουργείται. Στην πορεία τη ζω, βρίσκομαι μπλεγμένη μαζί με τους ήρωες,
παρασύρομαι μαζί τους και καμιά φορά οι ίδιοι οδηγούν την πλοκή. Και ναι, τα
πέντε πρώτα βιβλία μου είναι χειρόγραφα που για να μπορέσει ο εκδοτικός να τα
διαβάσει τα πέρασα στη γραφομηχανή. Μετά ήρθε ο υπολογιστής.
Άραγε τι δύναμη κρύβουν τ’
αστέρια μέσα τους, που ο άνθρωπος αδυνατεί να «προσεγγίσει;
Όλα είναι
δοξασίες και προσωπικές πεποιθήσεις που πολλές φορές είναι τόσο δυνατές που
καταλήγουν να επηρεάζουν την ζωή. Τα αστέρια όπως όλες οι δημιουργίες της Φύσης
ή του Θεού κρύβουν μέσα τους τη δύναμη της Δημιουργίας και την επιστημονική
εξήγηση της ύπαρξης και αλληλοεπίδρασης.
Ήταν εύκολο να «μπείτε» στον
τρόπο ζωής και τα παιχνίδια της μοίρας των ηρώων σας; Και το ρωτώ, καθώς ο
λόγος σας είναι τόσο «πιστικός» που πραγματικά εντυπωσιάζει…
Τα ζω μαζί τους, παρασύρομαι καθώς τα περιγράφω, εναντιώνομαι πολλές φορές, μα με παρασύρουν στη ροή της ιστορίας όσο και να βρίσκω άδικα ενίοτε τα γεγονότα. Αν εγώ δεν τα ζήσω πώς θα παρασύρω τους αναγνώστες να ζήσουν οι ίδιοι μέσα στην δίνη των γεγονότων που περιγράφω!
Τι είναι άραγε αυτό που αποκαλούμε όλοι «πεπρωμένο»; Είναι στιγμές, είναι το χθες ή είναι η συνέχεια των όσων πράττουμε;
Το πεπρωμένο,
η μοίρα, οι διάφορες πεποιθήσεις, είναι απλά δικές μας εύκολες λύσεις ή
δικαιολογίες για την διαδρομή μας στη Ζωή. Τις συμπτώσεις τις δέχομαι όμως.
Κάποιος που από ατύχημα ή αρρώστια μένει παράλυτος, τυφλός και όμως δημιουργεί
και μεγαλουργεί, βασίζεται στη δική του δύναμη ψυχής και μυαλού. Η ίδια
περίπτωση σε κάποιον άλλον τον γεμίζει με μοιρολατρική απογοήτευση και
παραίτηση ζωής.
Ο όρος «πλοκή» της υπόθεσης, ήρθε ως φυσικό ακόλουθο της ιστορίας ή η ιστορία δημιούργησε την πλοκή;
Και τα δυο
είναι αλληλένδετα, σαν ένα νήμα που αν κοπεί η μια κλωστή αδυνατεί να συνεχίσει
και να αντέξει η άλλη.
Μια ιστορία που σε κερδίζει από τις πρώτες λέξεις – εικόνες του, σε βάζει εύλογα να αναρωτηθείς, κατά πόσο το «μεταφυσικό στοιχείο» έχει θέση στη ζωή μας. Πείτε μας δυο λόγια γι’ αυτό…
Μην υποτιμούμε
ποτέ τη δύναμη του ίδιου του μυαλού μας και μην ξεχνάμε πως μόνο ένα μικρό,
απειροελάχιστο τμήμα αυτής της δύναμης έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε. Άνθρωποι
που μεταβιβάζουν τη σκέψη τους, που υπνωτίζουν, που μπορούν να διεισδύσουν στην
σκέψη άλλου, να κοντρολάρουν το ίδιο τους το μυαλό να αντέξει στο φυσικό πόνο,
και τόσα άλλα, έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν ένα απειροελάχιστα ακόμα μικρό
κομμάτι του εγκεφάλου τους, χωρίς φυσικά να ξέρουν ούτε αυτοί το γιατί. Πόσο
μάλλον εμείς οι υπόλοιποι. Και φυσικά η πεποίθηση ότι αυτό που πιστεύουμε είναι
το μόνο σωστό. Όπως η Πίστη.
Όνειρο, ελπίδα, έρωτας, εφιάλτης, λύτρωση… Η σωστή σειρά πιστεύετε πως είναι αυτή ή κάθε ζωή ακολουθεί το δικό της μοτίβο;
Καμιά φορά,
αφού λυτρωθεί κάποιος από τον εφιάλτη έρχεται και ο έρωτας. Όμως η λύτρωση έχει
επακόλουθα που πολλές φορές είναι μόνιμα και επώδυνα. Η λύτρωση δεν είναι πάντα
κάθαρση. Τότε έρχεται η Ελπίδα.
Ευχαριστώ για την ευκαιρία επικοινωνίας με το κοινό σας και αναγνώστες. Εύχομαι όμορφα νοερά ταξίδια και υγεία σε όλους.
Παύλος
Ανδριάς
Δημοσιογράφος
– Συγγραφέας
