Η Αφροδίτη Βακάλη, απαντά στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

Ήρθε από το νησί των ανέμων γεμάτη δώρα για τις γιορτές και με ένα μήνυμα γεμάτο ελπίδα: «Ποτέ δεν κοιτάζω πίσω, αποδέχομαι όσα συμβαίνουν και προχωρώ ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο…»

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Η ξεγνοιασιά και η αίσθηση ότι όλη η ζωή είναι μπροστά μου.

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Το Τέρας από το παραμύθι «Η πεντάμορφη και το τέρας». Το συμπαθούσα πάρα πολύ και κυρίως, με γοήτευε το γεγονός ότι η καλοσύνη της πεντάμορφης κατάφερε να μαλακώσει την καρδιά του και το βοήθησε να βρει τη χαμένη του πίστη στους ανθρώπους.

Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;

Φυσικά! Όλοι έχουμε ελαττώματα και σίγουρα κάποια στιγμή θα πικράνουμε ακόμη κι αυτούς που αγαπάμε. Το θεωρώ αναπόφευκτο.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Μου είναι πολύ εύκολο να επικοινωνώ με τους ανθρώπους, να τους κατανοώ και να τους πλησιάζω.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Είμαι ανυπόμονη και κυκλοθυμική!

Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;

Δεν πιστεύω στη μοίρα, θεωρώ ότι τα πάντα είναι στο χέρι μας! Κι όταν οι συγκυρίες είναι αρνητικές, προσπαθώ να τις αξιολογήσω, να ανασυνταχτώ και να προχωρήσω με βάση τα νέα δεδομένα. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος πρέπει να προσαρμόζεται στις καταστάσεις, παραμένοντας όμως πιστός στις ιδέες και στον εαυτό του.

Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;

Με αγκαλιές, φιλιά και κυρίως, στηρίζοντας αυτούς που αγαπώ με όποιο τρόπο μπορώ και μου επιτρέπουν οι συνθήκες.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Υπάρχει και μάλιστα χαραγμένη με τεράστια γράμματα! Δε θα μπορούσα να προχωρήσω αν δεν πίστευα ότι για όλα υπάρχει μια λύση κι ότι όλα μπορούν να βελτιωθούν. Πάντα υπάρχουν διέξοδοι και «όπου κλείνει μια πόρτα ανοίγει ένα παράθυρο». Γι’ αυτό και δε με τρομάζουν οι αλλαγές. Η ζωή είναι απρόβλεπτη, τίποτα δεν είναι μόνιμο και τίποτα δεν είναι σίγουρο και εξασφαλισμένο. Ποτέ δεν κοιτάζω πίσω, αποδέχομαι όσα συμβαίνουν και προχωρώ ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο.

 
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Με το σχολείο. Αγαπώ τη δουλειά μου και με γεμίζει. Παράλληλα, προσπαθώ να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και να ξεκινήσω ένα καινούργιο βιβλίο. Θέλω όμως το χρόνο μου διότι είμαι ακόμη μέσα στην ιστορία του «219 ημέρες βροχής», δεν έχω αποκοπεί.

Τι δεν θα θέλατε να μη σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχή σας;
Την πίστη μου στους ανθρώπους και στην ίδια τη ζωή.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

Είναι πολλές και δε μου είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποια. Μεγάλωσα με αυτές και κατέχουν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Δεν έχω «γούρια» και δε δένομαι γενικά με αντικείμενα. Παρόλα αυτά, δεν αποχωρίζομαι ποτέ έξι χρυσές βέργες που μου έφερε δώρο ο θείος μου όταν γεννήθηκα. Τις φοράω από 18 χρονών και δεν τις βγάζω ποτέ από το χέρι μου.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

Η ίδια με της Σκάρλετ ο’ Χάρα, Αύριο είναι μια καινούργια μέρα! Με γεμίζει αισιοδοξία και δύναμη.

Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Τα ΜΜΕ ανέκαθεν ήταν ένα από τα βασικότερα εργαλεία της εξουσίας για να ελέγχει τη σκέψη των ανθρώπων, να δημιουργεί εντυπώσεις, λανθασμένα πρότυπα και να ‘σερβίρει’ τα γεγονότα όπως αυτή επιθυμεί. Κι όσο τα πράγματα δυσκολεύουν, τόσο η πληροφόρηση θα αποκλίνει από την αλήθεια. Το θέμα είναι ποιοι και σε τι βαθμό επηρεάζονται. Πιστεύω ότι η σκληρή πραγματικότητα που βιώνουμε, η αναμφισβήτητη πλέον διαφθορά των κυβερνώντων και ο απόλυτος εκτροχιασμός των ΜΜΕ, έχουν ρίξει όχι μόνο τις μάσκες, αλλά και τις παρωπίδες, ο κόσμος βλέπει πια καθαρά και δεν καταπίνει αμάσητες  τις πληροφορίες που δέχεται. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα.

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Η εξουσία για να μπορέσει διατηρηθεί και να επιβληθεί, υποχρεούται να φιμώσει οτιδήποτε γεννά ιδέες και προωθεί τη σκέψη του ανθρώπου. Ο φόβος, η άγνοια και το ‘σκοτάδι’ είναι τα βασικά εργαλεία που χρησιμοποιεί. Εξ ορισμού λοιπόν η Τέχνη, όπως και η Παιδεία, είναι  διαχρονικοί κι αμείλικτοι εχθρός της. Πώς θα μπορούσε να τις υποστηρίξει πραγματικά; Θα ήταν οξύμωρο και συγχρόνως αφελές να το ελπίζει κάποιος.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

Δεν πιστεύω ότι αφήνουμε τη τύχη μας στα χέρια άλλων. Η ζωή μας άλλαξε άρδην εν μια νυκτί και ήμασταν απροετοίμαστοι γι’ αυτό. Δεν είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς σε βάθος μια τόσο ακραία και αιφνίδια αλλαγή. Θέλαμε το χρόνο μας να συνειδητοποιήσουμε αυτό που μας συνέβη και να ανασυγκροτηθούμε. Ελπίζω δε  ότι σύντομα θα πάρουμε και πάλι τα πράγματα στα χέρια μας έτσι ώστε να καταφέρουμε να βγούμε από αυτή τη στενωπό. Ή έστω να προσπαθήσουμε…

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Δε νομίζω ότι η εφαρμογή ενός και μόνο Νόμου, όποιου Νόμου, θα μπορούσε  να διορθώσει κάποιο από τα «κακώς κείμενα». Προσωπικά, θα προσπαθούσα να αλλάξω τη σκέψη και τη νοοτροπία των ανθρώπων, να προλάβω το ‘κακό’ πριν συμβεί. Αλίμονό αν οι Νόμοι και ο φόβος της τιμωρίας που επιβάλλουν, ήταν το μόνο που αποτρέπει τον άνθρωπο από την παραβατική συμπεριφορά. Αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση!

Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;

Το φανατισμό και τη βλακεία! Τους κάνει επικίνδυνους και παράλληλα κλείνει κάθε δίαυλο επικοινωνίας.

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Μου είναι αδιάφορο από τη στιγμή που δε θα είμαι ο εαυτός μου. Το αφήνω στην κρίση της…

Πιστεύετε στα όνειρα;

Σε αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας, όχι. Σ’ αυτά που πλάθουμε και κυνηγάμε, ναι!

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Να αγαπά και να φροντίζει τον εαυτό του! Διότι θα ζήσει μαζί του για πάντα και είναι ο μόνος από τον οποίο δε μπορέσει να «ξεφύγει» ποτέ.

Η Αφροδίτη Βακάλη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965 και είναι εκπαιδευτικός. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και αρχικά εργάστηκε διδάσκοντας αγγλικά σε φροντιστήρια. Το 1997 διορίστηκε στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου υπηρετεί μέχρι σήμερα, ζώντας μόνιμα στη Μύκονο.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)