«Κουβέντα στην αυλή…»
…με τον σκηνοθέτη Αλέξανδρο
Κοέν
Ο
Αλέξανδρος Κοέν γεννήθηκε στην Αθήνα. Απόφοιτος της Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Ίασμος. Ακολούθησαν μεταπτυχιακές
σπουδές σκηνοθεσίας στο Middlesex University
του Λονδίνου (Master
of Arts in Theatre Directing) και στην Ακαδημία Δραματικής Τέχνης της
Μόσχας GITIS. Παρακολούθησε
την Πρώτη Θερινή Ακαδημία του Εθνικού Θεάτρου, καθώς και σεμινάρια υποκριτικής
με τη Νικαίτη Κοντούρη, την Άσπα Τομπούλη, τον Άλμπρεχτ Χίρχε κ.ά. Ως ηθοποιός
συμμετείχε στο θίασο της Μίρκας Παπακωνσταντίνου, ενώ ως βοηθός σκηνοθέτη
συνεργάστηκε με τους Πέμη Ζούνη, Γιάννη Ιορδανίδη, Νίκο Καραγέωργο, Γιάννη
Μαργαρίτη, Θωμά Μοσχόπουλο, Άσπα Τομπούλη και Σταύρο Σ. Τσακίρη στο Εθνικό
Θέατρο, στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα, σε ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ.
και σε ιδιωτικούς θιάσους. Σκηνοθέτησε τα έργα Ακρότητες του Γουίλλιαμ Μαστροσιμόνε (Θέατρο Επί Κολωνώ), Το μπλε παλτό του Νίκυ Σίλβερ (Πολυχώρος
Six D.O.G.S.),
Όχι για αηδόνια του Τεννεσσή
Γουίλλιαμς (Θέατρο Αργώ), Πολύ κακό για
το τίποτα του Γουίλλιαμ Σαίξπηρ (Θέατρο Αργώ) Έρωτας και ραδιουργία του Φρήντριχ Σίλλερ (Θέατρο Επί Κολωνώ) και Η νύχτα της ιγκουάνα του Τεννεσσή
Γουίλλιαμς (Θέατρο Αργώ). Μετέφρασε έργα των Γουίλλιαμ Σαίξπηρ, Φρήντριχ
Σίλλερ, Αντόν Τσέχωφ, Λουίτζι Πιραντέλλο, Ροζέ Βιτράκ, Τεννεσσή Γουίλλιαμς,
Άρθουρ Μίλλερ, Πήτερ Σάφφερ, Γουίλλιαμ Μαστροσιμόνε, Τέρρυ Τζόνσον, Νίκυ
Σίλβερ, Μάρτιν ΜακΝτόνα, Στήβεν Ντόλτζινοφ κ.ά. που παρουσιάστηκαν από το
Θέατρο Τέχνης, το Ανοιχτό Θέατρο, το Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου, ιδιωτικούς
θιάσους και θεατρικές ομάδες. Από το 2007 διδάσκει Υποκριτική και Αυτοσχεδιασμό
στη Δραματική Σχολή Ίασμος.
Σκηνοθετείτε ένα έργο που ο
θεατής καλείται να παρακολουθήσει τον οδυνηρό και ηδονικό κόσμο του συγγραφέα
κάτω από το βασανιστικό φως του Μεξικού. Ποσό εύκολο είναι για εσάς να
μεταφέρεται αυτό το «μήνυμα» σε μια χώρα ανίκανη ν’ αντιδράσει;
Νομίζω –ή θέλω να ελπίζω–
πως, όταν η ανάγκη ενός ανθρώπου τον οδηγεί στην αίθουσα ενός θεάτρου, σίγουρα
έχει ελπίδες αντίδρασης. Σίγουρα δεν έχει παροπλιστεί. Ο θεατής είναι δεκτικός
ν’ ακούσει όχι τόσο το μήνυμα όσο την ιστορία που θα του διηγηθείς. Αν
καταφέρεις να τον ενεργοποιήσεις, είναι κέρδος.
Το τότε του Μεξικού έχει
κοινά σημεία πλεύσης με την Ελλάδα του σήμερα; Υπάρχουν κρίκοι ελπίδας ή η
αλυσίδα ζωής χάθηκε στο «κενό» του χρόνου;
Συγγένειες πάντα βρίσκεις.
Να, ας πούμε, το εξόφθαλμο… Κι οι δύο χώρες ζουν κάτω απ’ το φόβο της
γερμανικής δύναμης. Βέβαια, διαφορετικά στο Μεξικό του 1940 και εντελώς
διαφορετικά στην Ελλάδα του 2012. Όσο για την Ελπίδα… δεν έχω επιχειρήματα…
αλλά αρνούμαι να πιστέψω πως χάθηκε ανεπιστρεπτί. Αν το πιστέψω, θα πρέπει ν’
αποχωρήσω απ’ τη ζωή.
Ένα έργο γεμάτο
προβληματισμούς πιστεύετε ότι λειτουργεί ευεργετικά στον ψυχικό κόσμο του
θεατή;
Φυσικά. Είναι μεγάλο πράγμα
ν’ αντιλαμβάνεσαι πως τα προβλήματα που απασχολούν εσένα απασχολούν και άλλους
ανθρώπους. Νιώθεις αυτόματα μια λυτρωτική συγγένεια – κι αυτό σου δίνει μια
δύναμη να συνεχίσεις.
Είναι αλήθεια ότι ο ηθοποιός
«λυτρώνεται» μέσα από ένα κείμενο, μέσα από ένα ρόλο, μέσα από την κορύφωση και
τα «θέλω» του συγγραφέα;
Και όχι μόνο ο ηθοποιός. Κάθε
καλλιτέχνης. Άλλωστε πέρα απ’ τον εγωισμό αυτό είναι και το μόνο κίνητρο για
έναν άνθρωπο ν’ ασχοληθεί σήμερα με την Τέχνη.
Όταν τα φώτα σβήνουν και
επιστρέφεται στην καθημερινότητα, τι είναι αυτό που σας συνοδεύει μέχρι την
επόμενη μέρα της παράστασης;
Μια γλυκιά ελπίδα πως
κατάφερες να επικοινωνήσεις και να πλησιάσεις ανθρώπους ουσιαστικά άγνωστους –
με τους οποίους, όμως, έστω και γι’ αυτές τις δύο ώρες ήρθες πάρα πολύ κοντά.
Παύλος Ανδριάς
