Οι
φιλοσοφίες του Μπάμπης
Η παρέλαση που έγινε στην Αθήνα έγινε σε πολύ
στενό οικογενειακό …κύκλο- σαν από κηδεία ή μνημόσυνο, παρέστησαν οι στενοί
συγγενείς κι οι φίλοι! Άλλοι , πάλι, λένε, ότι έγινε απλά «κεκλεισμένων των
…δρόμων», όπως στις δίκες ή σε μερικούς ποδοσφαιρικούς αγώνες για το δημόσιο
συμφέρον, τη Δημοκρατία και τους πολιτικούς – χωρίς κόσμο δηλαδή!
Τι χρειάζεται , σου λέει, ο κόσμος ; Έπειτα τι
είναι ο κόσμος ; Έρχονται διάφοροι εκεί, στήνονται όρθιοι από ώρα, μες τον ήλιο
, τη βροχή ή το κρύο και περιμένουν, σαν σε στάση λεωφορείων, για να
χειροκροτήσουν αυτούς που θα παρελάσουν και εδώ που τα λέμε, να ήτανε τίποτε γνωστοί
τους ;
Κρατάνε και σημαίες, φωνάζουνε κιόλας , άσε τι
γίνεται! Τώρα, όλο αυτό το πράμα πώς να το πεις ; Λόξα; Κάτι από τρέλα ; Νευροσωματικό
κατάλοιπο ; Αφασίας παρενέργεια ; Περίπτωση που χρήζει κλινικής έρευνας ; - ότι και να πεις μέσα είσαι !
Κι η αλήθεια είναι πως η πατριδολατρία ή απότιση
φόρου τιμής στους «παλιούς» δεν μπορεί να γίνεται από τέτοιους ανθρώπους… είναι
επικίνδυνοι! Έπειτα οι άνθρωποι που σκέφτονται για… μας, είδανε το πράμα κι από
άλλη σκοπιά « γιατί ρε παιδιά να σας έχουμε… απέναντι ; Κι εμείς που ανήκουμε σε σας, κομμάτι σας ήμαστε ,
νάμαστε ντυμένοι με τα κουστούμια μας κι οι κυρίες με τα συνολάκια τους,
αρακτοί και λάιτ αλλά και καθισμένοι κι εσείς …όρθιοι και ταλαιπωρημένοι ;
Είναι δημοκρατικό ; Δεν είναι»!
Τώρα, προέκυψε κι άλλο πρόβλημα – πρόβλημα χώρου,
«δεν χωράμε, λέει, διότι έχουμε τους επίσημους, την εξέδρα για τους επίσημους ,
τα ΜΑΤ, οι αστυνομικοί με αστυνομικά, οι αστυνομικοί με πολιτικά, οι συγγενείς
τους ,οι δημοσιογράφοι, τα κανάλια, τα λεωφορεία, τα κάγκελα, οι κλούβες, ε δεν
πρέπει να υπάρχει και λίγο κενό για να παίρνουν αέρα οι επίσημοι ; Πρέπει , άρα
; Άρα δεν… «χωράμε!» Τι θα πει που να πάτε ; Να πάτε να …ψηφίσετε !»
(από
το συγγραφέα του βιβλίου «η ζωή αστειεύεται», εκδ. Περίπλους, ΝΙΚΟ Κ. ΜΟΥΛΙΝΟ)
