Τον πετύχαμε να «ακροβατεί» ανάμεσα στο ρεαλισμό...
αλλά
και την επιστημονική φαντασία, να ταξιδεύει στο χθες και το σήμερα δίχως
αναστολές και φοβίες, σίγουρος για τα όσο η ψυχή του τον προστάζει και το χέρι
του το αποτυπώνει στο χαρτί…
Τι σας έχει
λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Το παιχνίδι με τους φίλους στην αλάνα, οι μαγικές
νύχτες του καλοκαιριού στην επαρχία τότε, τη δεκαετία του ’70, τα θερινά σινεμά
που μπαίναμε κρυφά…η ανεμελιά μια άλλης εποχής ίσως πιο κατάλληλης για να
μεγαλώσει ένα παιδί, ένα «αγόρι με γρατζουνισμένο γόνατο» που λέει κι ο ποιητής
…
Ο αγαπημένος
ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Ο Πήτερ Παν. Και ο Πινόκιο. Δύο αγόρια που δε
μεγάλωσαν ποτέ…
Ο κάθε ήρωας
των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;
Δεν τα προδίδει. Τα κουβαλάει.
Ποιο
θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Το ότι δεν μπορώ να κρατήσω κακία στο τέλος ότι κι αν
μου έχουν κάνει…απομακρύνομαι αλλά δε μισώ.
Ποιο είναι
το βασικό σας ελάττωμα;
Εμπιστεύομαι εύκολα τους ανθρώπους…Ακόμη το κάνω.
Την μοίρα,
την θεωρείτε γραφιά της ζωής σας;
Όχι. Ο ίδιος ο άνθρωπος ορίζει τη μοίρα του με τις
πράξεις του. Κι ακόμη περισσότερο αν θέλει να λέγεται «πνευματικός» άνθρωπος.
Πως
εκδηλώνετε την αγάπη σας;
Με πράξεις στην καθημερινότητα. Απλές κι ίσως
αδιόρατες. Η αγάπη δεν είναι λόγια, είναι μονάχα πράξεις.
Η
αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Σε μεγάλο βαθμό, στην ουσία δεν την χάνω σχεδόν ποτέ.
Με τι
ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Με μια συλλογή διηγημάτων κάπου ανάμεσα στο ρεαλισμό
αλλά και την επιστημονική φαντασία…ένας συνδυασμός του τώρα και του μέλλοντος,
είναι και δεν είναι στην ουσία science fiction λογοτεχνία.
Ποια είναι η
αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή
σας;
Η “γλυκιά συμμορία” του Νίκου Νικολαϊδη για 1002
λόγους. Γιατί η αντίσταση στην καθημερινότητα μπορεί να υπάρξει ακόμη και μέσα
από τα αδιέξοδα που μας κυκλώνουν.
Ποιο είναι
το αγαπημένο σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;
Δεν έχω γούρια. Αν θέλω να μου έρθει τύχη, σκέφτομαι
με αγάπη τα παιδιά μου…
Ποια είναι η
αγαπημένης σας ατάκα;
-Πάμε σινεμά;
Η εξουσία
πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;
Και από τα δύο. Η εξουσία φοβάται την αιρετικότητα και
το ακραίο της τέχνης, φοβάται τους
αληθινούς καλλιτέχνες και δημιουργούς. Κι όποιος φοβάται τόσο την τέχνη,
σίγουρα είναι και ανίκανος μπροστά στις πολλαπλές της εκφράσεις. Η εξουσία
συντηρεί έναν «τοίχο» πίσω από την τέχνη κι αυτό είναι μια παγίδα για πολλούς
«αφελείς» καλλιτέχνες που τους
συναρπάζει και τους καταβροχθίζει αυτή η αίσθηση, πιο απλά τους κάνει
συμβιβασμένους. Αλλά ο συμβιβασμένος δημιουργός παύει να είναι αληθινός
υπηρέτης της τέχνης .
Ποιος
πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας δυσκολεύεται να αγκαλιάσει το βιβλίο;
Τα παιδιά βομβαρδίζονται από την καταστροφή του
λιγοστού ελεύθερου χρόνου τους. Κι όταν τελειώνουν από τις απογευματινές ή
βραδινές τους «υποχρεώσεις» προτιμούν παιχνίδια στον Η/Υ ή στο κινητό να
συνομιλούν (λάθος κώδικας επικοινωνίας).Δεν υπάρχει κατάλληλη εκπαίδευση από το
σχολείο. Το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι όπως είναι δομημένο σήμερα σε
πολλές από τις εκφάνσεις του, μαθαίνει τα παιδιά να μη διαβάζουν λογοτεχνία, να
μην ακούν την καλή μουσική, να μην αθλούνται, να μην ξέρουν πώς να
συμπεριφερθούν σε μια έκθεση ζωγραφικής ή σε ένα μουσείο ή στο θέατρο. Για το πρόβλημα της
φιλαναγνωσίας υπάρχει θεραπεία αρκεί να χρησιμοποιηθούν οι κατάλληλοι
εκπαιδευτικοί (γνώστες του θέματος) και να γίνει υποχρεωτικά μία τουλάχιστον
βιβλιοθήκη δανειστική σε κάθε σχολείο σε όλη την χώρα. Ύστερα, τα παιδιά θα
βρούνε το δρόμο…
Αν σας
όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Υποχρεωτική εκπαίδευση για όλους μέχρι τα 18. Ούτε
ένας μαθητής λιγότερος. Το κράτος αναλαμβάνει τα έξοδα μαθητών -μαθητριών που
βρίσκονται σε αδύναμη οικονομική κατάσταση.
Αν μια κακιά
μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;
Δεν υπάρχουν κακιές μάγισσες παρά μόνο στα παραμύθια. Στο
σύγχρονο παραμύθι της ζωής θα ήθελα να ήμουν λύκος. Περήφανος κι ελεύθερος μέσα
στα δάση.
Πιστεύετε
στα όνειρα;
Όχι. Πιστεύω στη ζωή και στο πάθος της.
Αν σας
ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;
Να αγαπάει τον άγνωστο συνάνθρωπό του ότι εμφάνιση,
καταγωγή, χρώμα δέρματος, θρησκεία ή γλώσσα κι αν έχει περισσότερο κι από τον
εαυτό του. Αλλιώς δεν υπάρχει ελπίδα.
Ο Γιάννης Τσιτσίμης γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1966 και
ζει στη Θεσσαλονίκη. Κείμενα άρθρα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν κατά καιρούς
σε πολλές εφημερίδες, λογοτεχνικά έντυπα και περιοδικά. Α
πό το 1997 ασχολείται με την παραγωγή ταινιών μικρού
και μεσαίου μήκους. Το 2000 προβλήθηκε από την ΕΤ3 η τηλεταινία (σε σενάριο και
σκηνοθεσία του) «Ένα πτώμα χορεύει στο σεληνόφως».
Υπήρξε πολλά χρόνια μέλος της οργανωτικής επιτροπής
των περιφερειακών εκδηλώσεων του διεθνούς φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης
για το Κιλκίς. Οι περισσότερες ταινίες του κυκλοφόρησαν συνολικά σε DVD με
τίτλο «εφιάλτες από την κόλαση».
Έχει γυρίσει 8 μικρού μήκους φιλμ και έχει εκδώσει 4
μυθιστορήματα και μία συλλογή διηγημάτων με θέμα την εξερεύνηση ακραίων
καταστάσεων της ανθρώπινης σεξουαλικότητας.
Για το θεατρικό του έργο «Αυτοί και ο Χίτλερ» κέρδισε
το 2ο βραβείο στον πανελλαδικό διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων συγγραφέων το 2015.
Είναι τακτικός συνεργάτης της λογοτεχνικής επιθεώρησης
πολιτισμού της Θεσσαλονίκης «Ένεκεν».
Εργάζεται στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Βιβλιογραφία
Ο ιερός πάτος του Αγίου αλκοόλ (1996, εκδ.
Παρατηρητής)
Οι σφαίρες θα έχουν το όνομά σου αγαπημένη(2000, εκδ.
Τραμ)
Η επιστροφή του Ραμόν (2004, εκδ. Εγνατία οδός)
Της μνήμης ξωτικό που χάθηκε (2009, εκδ. In Extremis)
Ενοικιάζομαι και άλλα διηγήματα (2013, εκδ. Ένεκεν)
Κιλκίς, ιστορίες του τόπου μας (2016, συλλογική
έκδοση, συμμετοχή με το διήγημα ο γορίλας, εκδ. I Write)
Με ΣΦΡΑΓΙΣΜΈΝΑ ΧΕΊΛΗ (2018, εκδ. ΛΙΒΑΝΗ)
(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
