Το πρόσωπο του γεμάτο
γρατζουνιές. Τα νύχια…
της γεμάτα αίματα. Το κεφάλι της πονούσε απερίγραπτα, η
ζαλάδα δεν έλεγε να φύγει . Κάθονταν ο ένας απέναντι στον άλλο και ανέπνεαν στα
τα ζώα που άφηναν την τελευταία τους πνοή. Από το μυαλό της Αθηνάς περνούσαν
όλες εκείνες οι ευτυχισμένες στιγμές που είχε ζήσει με την Ζώη.
Κάθε της κίνηση ήταν
ένα μαρτύριο πόνου. Ο Ζώης πεταμένος στην άλλη γωνιά του δωματίου κρατούσε το
ματωμένο του πρόσωπο. Προσπαθούσε να τον παρατηρήσει αλλά η εικόνα του την
έκανε να ντρέπεται για αυτό που του είχε προκαλέσει.
Τον κοίταξε με οίκτο. Ο
ίδιος άντρας που τόσα χρόνια την αγκάλιαζε και στα μάτια του ζωγράφιζε τα πιο
όμορφα όνειρα της, ήταν αυτός που πριν λίγα λεπτά την χτυπούσε με μανία θαρρείς
και ήθελε να την σκοτώσει.
Εκείνος ακόμα στην ίδια
θέση να κρατά τα τραύματα του. Σήκωσε το βλέμμα προσπάθησε κάτι να πει αλλά τα
χείλη του ήταν σκισμένα από την μανία της Αθηνάς. Σηκώθηκε, τρίκλισε για λίγα
λεπτά και ύστερα πλησίασε την γυναίκα. Εκείνη δεν σάλεψε "τι έγινε, πάμε για δεύτερο
γύρο;" ο Ζώης όμως δεν μίλησε, την πλησίασε κάθισε δίπλα της και έκανε
μια κίνηση να σηκώσει το χέρι του. Η Αθηνά γεμάτη φόβο έκανε πίσω. Η
προηγούμενες στιγμές δεν ήταν δύσκολο να επαναληφθούν στην κατάσταση που
βρίσκονταν και οι δυο.
-Όχι, μη φοβάσαι, της
είπε ξέπνοα. Δεν θα σου κάνω άλλο κακό.
-Τι θέλεις από εμένα
τώρα;
-Εσένα θέλω και εσύ με
διώχνεις…
Τα μάτια της γέμισαν
δάκρυα. Πώς να αντιδράσει δεν ήξερε…
Πώς ήταν δυνατόν να τον
διώχνει. Εκείνη τον τελευταίο καιρό δεν τον έβλεπε καν γιατί εκείνος
έλειπε. Απομακρύνθηκε από εκείνον γιατί
εκείνος το ζήτησε με τις πράξεις του και τώρα απέναντι της σαν ματωμένο αγρίμι
να ζητά την χαριστική βολή και να την πληγώνει ακόμα πιο πολύ…
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…
Της
συγγραφέως Κατερίνας Κονίτσα Σωπύλη
