Από μικρός ζούσε στο πετσί του την
κοσμική αδικία...
Έβλεπε τα άλλα παιδιά να πνίγονται στα αγαθά και να καρπώνονται
τα πάντα στο άχρονο γίγνεσθαι. Να κατέχουν αχανείς εκτάσεις σε έναν χώρο που
δέσποζε το «Πάντα» και το «Περισσότερο» ήταν διαχρονική αξία.
Παρατηρούσε
τις πανάκριβες κοσμικές σφαίρες που κουβαλούσαν οι συμμαθητές του με τα
νεφελώματα, τους αστερισμούς, τους γαλαξίες, τις μαύρες τρύπες. Δείγματα
δύναμης, κύρους και εξουσίας.
Πήρε
στα χέρια τη βρώμικη κρυστάλλινη μπάλα του. Χάος και λασπωμένο Έρεβος παντού.
Έσκυψε απαλά πάνω της και αγαλλίασε με την ιδέα ότι του αρκούσε και ήταν
ευτυχισμένος.
Φύσηξε
ζεστή Ανάσα και ξεθάμπωσε την σφαίρα. Φύσηξε εγκάρδια Πνοή και έφτιαξε το
ουράνιο γαλάζιο.
Έκλαψε
από χαρά και το δάκρυ του δημιούργησε την αλμυρή θάλασσα.
Προσπάθησε
περισσότερο και το πείσμα του δημιούργησε την σκληροτράχηλη στεριά.
Η
θεϊκή οργή του κρύφτηκε στη Νύχτα και στ’ αστέρια φώλιασαν τα μονοπάτια της
γαλήνης.
Η
αγάπη του να μοιραστεί τον κόσμο του καρποφόρησε τα πλάσματα της δημιουργίας.
Η
ευθύνη του για τα παιδιά του προικοδότησε τον Παράδεισο…
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
