Το να τον ληστέψει
ομοεθνής του σε χώρα χριστιανών...
δεν του
πέρασε ποτέ απ’ το μυαλό. Ας τον έχει καλά ο Αλλάχ! Αύριο θα κάνει περισσότερη
κούρσα και θα το συμμαζέψει. θα το ξεπεράσει όπως τόσα άλλα. Λίγο ύπνο
χρειαζόταν να ξεχάσει την βραδινή τρομάρα. Δεν βλέπεις καθημερινά χασαπομάχαιρο
στο σβέρκο σου! Μόλις χτυπήσει η ατσούμπαλη ηλεκτρονική καμπάνα που τσιτώνει τα
νεύρα των ξενύχτηδων… όλα μετά θα φτιάξουν…
Μικρός - στα βάθη της
Ανατολίας - αναρωτιόταν γιατί έπρεπε ο χότζας καθημερινά να φωνάζει τους
πιστούς να προσέρθουν. Στον Έβρο λάτρεψε τη μελαγχολική μελωδία της καμπάνας.
Τον γλυκό και καθάριο ήχο που ξημέρωνε μια νέα ελπιδοφόρα μέρα. Μα εδώ στην
πόλη… 30” σκέφτηκε… Μετά θ’ ακολουθήσουν τα βρισίδια των περιοίκων. Του νυχτο-φύλακα,
του γιατρού που εφημέρευε στα έκτακτα, της Τούλας που κάνει δυο δουλειές, του
Νίκου που μετέφερε πτώματα με το ασθενοφόρο…
Το παρατεταμένο αλύχτισμα απ’ το αδέσποτο σκυλολόι που ανακατεύει το
δύσμοιρο αυτί και προκαλεί τις τσιρίδες των άτακτα αγουροξυπνημένων μωρών. Για
τις οργισμένες αναμαλλιασμένες λεχώνες
ούτε λόγος..
Η καμπάνα θα χτυπήσει
άλλον έναν γύρο έτσι σαν επιστέγασμα μιας θεάρεστης πρωινής παράστασης ή ίσως
για να βεβαιωθεί ότι θα ξυπνήσουν και οι τελευταίοι. 15” δευτερόλεπτα ροκ
ηχητικής και μετά η νιρβάνα του ταλαιπωρημένου ταξιτζή. Η απόλυτη σιωπή… ή
μήπως όχι;
Το ημερολόγιο έδειχνε
27 Ιουλίου. Ξημέρωνε η μέρα του εορτασμού του Αγ. Παντελεήμονα. Πολιούχου της
πόλης… όχι των ταξιτζήδων. 40” γιορτινά δευτερόλεπτα «χέβι μέταλ» ακόμη, απ’
ότι πιο άκομψο και θορυβώδες μέταλλο μπορεί να προκαλέσει τα αρχέγονα ένστικτά
του ανθρώπου…
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
