Πετάχτηκε
κάθιδρος απ’ το κρεβάτι. Την ονειρεύτηκε...
πάνω σε μια βάρκα γαλήνια, άοσμη και
άχρωμη, ξένη και σιωπηλή. Μα ευτυχώς βρισκόταν τρυφερή στο πλάι του.
Μοσχοβολούσε θηλυκότητα..
Παρατήρησε
το όμορφο πρόσωπό της. Την απαλή αίσθηση ζωής που ανάβλυζε απ’ τα στρόγγυλα
χειλάκια της. Τα μακριά σγουρά μαλλιά της να χύνονται ξέπλεκα στη μεριά του και
να χαϊδεύουν τα λευκά της στήθη. Καμπύλες όμορφες, ανθρώπινες, με τις δικές
τους ατέλειες, με τις προσωπικές τους ιδιαιτερότητες. Ίδιες μ’ αυτές που
ερωτεύτηκε, μ’ αυτές που έμαθε να ζει ευτυχισμένος, μ’ αυτές που απογείωναν τον
ανδρισμό του.
Η
γαλήνη που κοίμιζε ο Μορφέας το στιλπνό παρουσιαστικό της και οι τυχαίες
αρχέγονες κινήσεις του τεντωμένου ολόγυμνου κορμιού της, που πάλευε να
ελευθερωθεί απ’ την επίπονη καθημερινότητα, πρόσδιναν στα μάτια του ένα είδος
ανείπωτου ερωτισμού, προσδοκώμενης ηδονής και αμέριστης ευτυχίας που την είχε
στο πλάι του…
Σαράντα
χρόνια η ίδια πρωινή ονειροπόληση, σαν τότε πριν καιρό, πάντοτε η ίδια, πάντοτε
διαφορετική. Σαράντα χρόνια μιας ανεξίτηλα χαραγμένης αγγελικής μορφής. Ήταν
γι’ αυτόν η αγία που δεν πίστευε, το ανυπέρβλητό του τάμα.
Έσκυψε
και τη φίλησε στο μάγουλο. Σηκώθηκε έπειτα με δυσκολία και κάποια γεροντική
δυσκαμψία. Τα άτιμα τα χρόνια! Θα ετοίμαζε τον πρωινό τους καφέ και έπειτα θα
την ξυπνούσε να τον πιούν παρέα νιώθοντας ευλογημένος που κατάφερε να ξαναζήσει
την στιγμή τους…
Με την υπογραφή του συγγραφέα Ιωάννη Κασσή
