Τις
νύχτες, όταν τα κύματα χτυπούν πάνω στα βράχια...
κι ο αέρας διαπερνά τα ξύλινα
πατζούρια, ματώνω μέσα μου κι ας λέω ότι τα έχω βρει με τη μοναξιά μου.
Το
φως της πανσέληνου σχηματίζει σκιές στον τοίχο κι εγώ τις καλωσορίζω -μέσα στη
σιωπή που με τυλίγει- σαν πρόσωπα αγαπημένα που είχα να τα δω καιρό.
Απλώνω
τα χέρια μου και χαϊδεύω την κόκκινη κουβέρτα που αμέτρητες φορές είχε τυλίξει
τα γυμνά κορμιά μας.
Έχασες
το δρόμο ολότελα, καλέ μου. Ποιο φεγγάρι και ποιο κύμα θα σε φέρει πίσω;
συλλογίζομαι.
Χιλιάδες
ναυτικά μίλια μακριά, κάπου στον Ινδικό Ωκεανό, η βασίλισσα του θαλάσσιου βυθού
σου άνοιξε την αγκαλιά της.
Κι
εσύ… εσύ προτίμησες να μοιραστείς μαζί της το τραγούδι του έρωτα για πάντα.
Οι
θαλασσινές αγκαλιές αρμύρα μυρίζουν
κι
έχουν μια γεύση σαν μέλι γλυκιά,
το
ραδιόφωνο παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι.
Έξω
ο αέρας εξακολουθεί να βουίζει…
Copyright, Σμαραγδή Μητροπούλου, 2018
