Μεγάλη Βδομάδα, όχι γιατί έχει περισσότερες μέρες, αλλά...
γιατί αυτά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες είναι μεγάλα και συνταρακτικά
γεγονότα που τελούνται και βιώνονται στους Ιερούς Ναούς.
Κλείνεις τα μάτια και σου, για και πας στο χτες. Οι αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων έρχονται η
μια μετά την άλλη.
Η ανεμελιά, οι μυρωδιές της πασχαλιάς, των τσουρεκιών και
των κουλουριών, τα δώρα του νονού- νονάς, η χαρμολύπη των ημερών, τα τροπάρια, η
φλόγα των κεριών που χάζευες ώρες γιατί δεν καταλάβαινες τι λέει ο παπάς ή ο
ψάλτης, κι άλλα πολλά…
Μεγαλώνεις κι όλα αυτά παραμερίζοντας. Δεν ζεις, δε
νιώθεις, δε βιώνεις το μεγαλείο των ημερών… Τρέχεις σαν τον αείμνηστο Βέγγο και
ξαφνικά καλείσαι να σουβλίσεις το αρνί…
Που πήγαν οι άλλες μέρες; Τι γίνετε πριν φτάσουμε στην
Ανάσταση; Ποιο είναι το τελετουργικό αυτών των ημερών;
Η βδομάδα αρχίζει από την Κυριακή το απόγευμα που έρχεται
ο Νυμφίος. Οι πρώτες τέσσερις μέρες ονομάζονται «Ακολουθίες του Νυμφίου» και
μας προετοιμάζει για το Θείο δράμα.
Έτσι συναντάμε τα εξής γεγονότα:
Τη ζωή του Ιωσήφ ή αλλιώς Παγκάλου (ωραίος στο σώμα και
στην ψυχή), που προεικονίζει την
περιπέτεια του Χριστού και του πάθους Του.
Το περιστατικό της άκαρπης συκιά του ξέρανε ο Χριστός,
συμβολίζοντας έτσι την Συναγωγή των Εβραίων και γενικότερα τη ζωή του
Ισραηλιτικού λαού, που ήταν «άκαρποι» από καλά έργα.
Την παραβολή των δέκα παρθένων που μας διδάσκει να
είμαστε φιλάνθρωποι και γεμάτοι πίστη.
Την παραβολή των Ταλάντων που μας διδάσκει να είμαστε
εργατικοί και να καλλιεργούμε τα πνευματικά μας χαρίσματα.
Το τροπάριο της Υμνογράφου μοναχής Κασσιανής. Η μέρα αυτή
είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα που μετανιωμένη άλειψε τα πόδια του
Κυρίου με μύρο και συγχωρέθηκε από τις αμαρτίες της. Αυτό γιατί έδειξε αγάπη
και πίστη για το Χριστό.
Ο Ιερός Νιπτήρας, δηλαδή το πλύσιμο των ποδιών των
μαθητών από τον Χριστό, φανερώνοντας μας το ποια πρέπει να είναι η διακονία των
πιστών στην Εκκλησία.
Ο Μυστικός Δείπνος, που γίνεται το Μυστήριο της Θείας
Ευχαριστίας.
Η προσευχή του Χριστού στο όρος Ελαιών.
Η προδοσία του Ιούδα που σηματοδοτεί την αρχή του Πάθους
του Κυρίου.
Κι κάπως έτσι φτάνουμε στην κορύφωση του θείου δράματος,
που εκεί δειλά- δειλά βλέπεις την εκκλησία να γεμίζει κόσμο…
