Η Έφη Καγξίδου και η Λίνα Σπεντζάρη απαντούν, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

Δύο κυρίες ένωσαν τις πένες τους και μαζί αποφάσισαν να πορευτούν...

σ’ ένα μαγευτικό συγγραφικό ταξίδι…

Αποδεχόμενες την πρότασή μας για μια κουβέντα, ήρθαν στην αυλή μας και μαζί μπήκαμε σ’ ένα κύκλο αναμνήσεων, με τη σκέψη μας πάντα στραμμένη στη θετική πλευρά της συγγραφικής ταυτοποίησης, μέσα από αναζητήσεις και τοποθετήσεις…   

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

ΕΦΗ: Το χάδι της γιαγιάς μου, η αγκαλιά της μάνας μου και το πράσινο ξεχαρβαλωμένο μου θρανίο.

ΛΙΝΑ: Το παιχνίδι στις αλάνες και τα πολύβουα απογευματινά στην αυλή του πατρικού μου σπιτιού. Κέντημα, ανέκδοτα και βανίλια υποβρύχιο, μέχρι το σούρουπο. Ορθάνοιχτες οι καρδιές όλων μας τότε.

Ο αγαπημένος σας ήρωας των παραμυθιών ποιος ήταν;

ΕΦΗ: Δεν αγάπησα ποτέ τα παραμύθια. Με τρόμαζαν. Μιλούσαν για τέρατα, για λύκους και για δράκους. Δεν πίστεψα ποτέ ότι υπάρχουν πρίγκηπες και καλές νεράιδες. Από τη γιαγιά μου ζητούσα πριν κοιμηθώ, να μου λέει ιστορίες της πατρίδας της. Απέφευγα όμως να λέω ψέμματα μην τύχει και μεγαλώσει η μύτη μου σαν του Πινόκιο.

ΛΙΝΑ: Αγαπημένο ήρωα δεν είχα. Είχα όμως αγαπημένο παραμύθι.  Τις δώδεκα βασιλοπούλες.  Με γοήτευε η ιδέα πως κάτω από το κρεβάτι μου μπορεί να υπήρχε μια πόρτα, που αν τη χτυπούσα τρεις φορές θα άνοιγε και θα με οδηγούσε σε κόσμους μαγικούς. Ήθελα πολύ να λιώσουν οι σόλες των παπουτσιών μου χορεύοντας ως το πρωί και να με περίμενε κάθε μέρα στο σαλόνι μας, ένα ολοκαίνουργιο ζευγάρι  παπούτσια.

Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας;

ΕΦΗ: Αυτό γίνεται ασυναίσθητα και μηχανικά. Σαν τον πραματευτή που διαλαλεί την πραμάτεια του στον κόσμο. Όταν βγάζεις σε κοινή θέα τον ψυχικό σου κόσμο, φωτίζεις και πολλές αθέατες πλευρές του.

ΛΙΝΑ: Θέλοντας και μη, μικρές καθημερινές σου συνήθειες και πτυχές της προσωπικότητάς σου γίνονται στοιχεία του χαρακτήρα των ηρώων. Αφού η ανάσα η δική σου είναι που τους ζωντανεύει.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

ΕΦΗ: Τη ζυγαριά της δικαιοσύνης που έχω μέσα μου.  Μονίμως ζυγίζω τα πάντα και προσπαθώ να είμαι ακριβοδίκαιη. Συνήθως τα καταφέρνω κι έτσι κοιμάμαι ήσυχη τα βράδια.

ΛΙΝΑ: Την ευγνωμοσύνη που νιώθω για όλα τα δώρα που μου δίνονται καθημερινά κι ένα ζευγάρι ροζ γυαλιά που μου αρέσει πολύ να τα φοράω, για να ομορφαίνουν τα πάντα γύρω μου.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

ΕΦΗ: Αποφεύγω να δω κατάματα την πραγματικότητα. Κλείνω τα μάτια στα δυσάρεστα, πιστεύοντας ότι θα με προσπεράσουν. Βλέπω τον κίνδυνο να έρχεται και του γυρνώ την πλάτη.

ΛΙΝΑ: Η εμπιστοσύνη μου στους ανθρώπους.

Τη μοίρα τη θεωρείτε γραφιά της ζωής σας;

ΕΦΗ: Όχι, γιατί πιστεύω ότι κατά ένα μεγάλο ποσοστό η μοίρα μας είναι ο χαρακτήρας μας.

ΛΙΝΑ: Ο γραφιάς της ζωής μου είμαι εγώ. Εγώ διαλέγω πότε μια αράδα στο τετράδιο της ζωής μου θα είναι λευκή, πότε πυκνογραμμένη και πότε θα βάλω τελεία, για να ξαναρχίσω πάλι από την αρχή, με κεφαλαίο πάντα.

Πώς εκδηλώνετε την αγάπη σας;

ΕΦΗ: «Η αγάπη μετριέται με ό,τι απαρνιέται κανείς γι’ αυτήν στη ζωή». Αυτή τη φράση από τη «δύναμη του πεπρωμένου» εφαρμόζω πάντα σε όσους αγαπώ.

ΛΙΝΑ: Με τη γλώσσα του σώματος και πράξεις αγάπης. Μεγάλωσα μέσα σε σιωπή κι έμαθα σιωπηλά να δείχνω τα συναισθήματά μου.

Η αισιοδοξία υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

ΕΦΗ: Δεν θα με χαρακτήριζα αισιόδοξη, αλλά επειδή δεν θέλω να βλέπω την άσχημη πλευρά της ζωής, (αυτό είναι και το βασικό μου ελάττωμα) από το πρωί γεμίζω τη μέρα μου με θετικές σκέψεις.

ΛΙΝΑ: Είναι η πρώτη και η τελευταία λέξη στο δικό μου το λεξικό. Πιστεύω πως οι δυσκολίες που πέρασα με βοήθησαν ν’αναπτύξω ένα είδος ειδικά αντισώματα, που ενεργοποιούνται αυτόματα τώρα πια.

Με τί ασχολείστε αυτό τον καιρό;

ΕΦΗ: Γράφουμε ένα νέο μυθιστόρημα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, είμαι πάντα μ’ ένα μολύβι στο χέρι. Από παιδί γράφω. Σχολικές εκθέσεις, διηγήματα, ποιήματα.  Μετά το ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ όμως, που είναι η αληθινή ιστορία της οικογένειάς μου, νιώθω πως το ταξίδι μου αυτό έχει αποκτήσει σκοπό.

ΛΙΝΑ: Γράφουμε το επόμενό μας μυθιστόρημα με πολύ μεράκι και τις μπαταρίες μας φορτισμένες, από την αγάπη που εισπράξαμε από όλους τους αναγνώστες του ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύετε ότι είναι η συνοδοιπόρος της ζωής σας;

ΕΦΗ: Το «Ποτέ την Κυριακή». Εκεί ήταν η Μελίνα της καρδιάς μου. Εκεί ακουγόταν η μουσική του Μάνου, που βραβεύτηκε με Όσκαρ. Εκεί και το αγαπημένο μου τραγούδι «Τα παιδιά του Πειραιά», που ταξίδεψε τον τόπο μου ως τα πέρατα της γης. Αυτή η ταινία είχε φως, πολύ φως! Αλλά κυρίως Ελλάδα, πολύ Ελλάδα!

ΛΙΝΑ: Η αγαπημένη μου ελληνική ταινία είναι η «Δεσποινίς διευθυντής». Συνοδοιπόρος όμως της ζωής μου είναι και θα είναι πάντα, το πρώτο βιβλίο που διάβασα σαν παιδί, το «Πολυάννα, το παιχνίδι της χαράς». Ένας οδηγός εύρεσης της χαράς, ακόμη κι εκεί που νομίζεις πως δεν υπάρχει.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας αντικείμενο, το γούρι σας;

ΕΦΗ: Το ρολόι μου. Δεν το αποχωρίζομαι ποτέ. Έχω ένα περίεργο δέσιμο μαζί του. Το κοιτάζω εκατό φορές τη μέρα και πιστεύω, όσο κι αν σας φαίνεται τρελό, ότι εγώ καθορίζω το χρόνο του.

ΛΙΝΑ: Τα αγαπημένα μου αντικείμενα είναι πολλά. Η ρόκα της γιαγιάς μου, το εικονοστάσι του παπού μου, της μητέρας μου η ραπτομηχανή, τα έπιπλα που έφτιαξε ο πατέρας μου και οι κούκλες μου. Το γούρι όμως της ζωής μου, είναι ο γιος μου.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ατάκα;

ΕΦΗ: «Κάθε κακή μέρα έχει το τέλος της και στην άκρη της το αύριο».

ΛΙΝΑ: «Ο Θεός είναι τεράστιος!»

Πώς φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

ΕΦΗ: Θα χρειαστεί να επαναπροσδιορίσουν το ρόλο τους και ν’ αποκτήσουν νέες αξίες. Τώρα μ’ αυτή την οικονομική κρίση και για να επιβιώσουν, υπέγραψαν ακάλυπτες επιταγές.  Πρέπει να τις καλύψουν με άλλους στόχους και άλλα οράματα, γιατί αλλιώς θα κυρήξουν πτώχευση.

ΛΙΝΑ: Για το μέλλον τους δεν μπορώ να σας πω κάτι. Προς το παρόν, το μόνο που ξέρω είναι, ότι το κουμπί της τηλεόρασης στο σπίτι μας έχει να πατηθεί εδώ και χρόνια.

Η εξουσία πιστεύετε φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

ΕΦΗ: Στα προγράμματα των κομμάτων, οι τέχνες ή δεν υπάρχουν ή απλώς διακοσμούν τις εξαγγελίες τους. Τους είναι περιττές. Αν κάνουν κάποιες κινήσεις,  είναι από τον φόβο των κοινωνικών αντιδράσεων. Από μόνη της η εξουσία στερείται φαντασίας και η πολιτική είναι τα συν και τα πλην των αριθμών. Επομένως πώς να στηρίξουν κάτι που δεν πιστεύουν;

ΛΙΝΑ: Φιμώνονται οι τέχνες; Λάβα είναι και ξεχύνονται. Κανένας δεν πιστεύω πως είναι ικανός να τις σταματήσει!

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

ΕΦΗ: Ο «ωχαδερφισμός».

ΛΙΝΑ: Γιατί δεν πιστεύει πια ότι μπορεί ακόμη και ένας πολίτης μόνος του, να κάνει τη διαφορά.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

ΕΦΗ: Την ονομαστική ψηφοφορία στη Βουλή.

ΛΙΝΑ: Όποιος πολιτικός άλλα υπόσχεται προεκλογικά και άλλα κάνει μετά, να είναι υποχρεωμένος από το νόμο να παραιτείται.

Αν μια κακιά μάγισσα σας έκανε με το ραβδί της ζώο, τί θα θέλατε να είστε;

ΕΦΗ: Αν με έκανε δελφίνι, δε θα ήταν καθόλου κακιά. Θα την ευχαριστούσα μέσα από την καρδιά μου. Λατρεύω τη θάλασσα και θα ήθελα να ζω μέσα της.

ΛΙΝΑ: Αετός.

Πιστεύετε στα όνειρα;

ΕΦΗ: Ναι. Το άσχημο όμως είναι ότι δεν βλέπω σχεδόν καθόλου όνειρα.

ΛΙΝΑ: Στα όνειρα της ημέρας πιστεύω, γιατί είναι τα μόνα που πραγματοποιούνται.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τί θα του λέγατε;

ΕΦΗ: Να μετατρέψει το διάβασμα σε παιχνίδι. Αν τα καταφέρει, σ’ όλη του τη ζωή το μυαλό με την καρδιά του θα παίζουν παιχνίδια όμορφα και θα γεμίζουν τις αισθήσεις του. Για να έχει αυτό που ο λαός λέει «ευτυχία» και η επιστήμη «ψυχική ισορροπία».

ΛΙΝΑ: Θα του έλεγα πως η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Τους κανόνες του όμως τους βάζει η καρδιά.

Η Έφη Καγξίδου ζει στη Θεσσαλονίκη. Το 2013 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Από τον εξώστη της ψυχής μου». Το έργο αυτό, με απόφαση του Πατριαρχείου πρωτικολλήθηκε και τοποθετήθηκε στη βιβλιοθήκη του Μεγάλου Βασιλείου. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά. Το βιβλίο «ΟΥΤΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ», είναι η αληθινή ιστορία της οικογένειάς της.

Η Λίνα Σπεντζάρη γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Συμμετείχε στις ανθολογίες: «Υπάρχουν ποιητές;», «Μη βία», «Η μοναξιά είναι χάρισμα». Διακρίθηκε στους ποιητικούς αγώνες της ΠΕΛ στους Δελφούς και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ξενόγλωσσης ποίησης στον παγκόσμιο λογοτεχνικό διαγωνισμό «Giovanni Gronchi». Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο «Προς ποίηση», κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΣΑΙΞΠΗΡΙΚΟΝ, τον Δεκέμβριο του 2016. Αυτή είναι η πρώτη της συγγραφική παρουσία, όνειρο που έγινε πραγματικότητα χάρη στην Έφη Καγξίδου, φίλη αγαπημένη και συνοδοιπόρο στο μαγικό κόσμο του μυθιστορήματος.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)