O Γεράσιμος Τσιμπλούλης απαντά, στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

Ένας δάσκαλος απλός και λιτός, με κέφι και όρεξη γι’ αυτό...

που κάνει, ήρθε στην αυλή μας και με την ιδιότητα του συγγραφέα, μας γέμισε τη σκέψη με γνώση και μηνύματα.

Μας κέρδισε με την πρώτη του κουβέντα, όχι γιατί ήταν άριστος χειριστής του λόγου, αλλά γιατί ήταν αληθινός…

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια; Η απλότητα και η «λιτότητα» που διέκρινε τις σχέσεις των ανθρώπων. θυμάμαι τη μάνα μου να με παίρνει μαζί της στις επισκέψεις που έκανε. Κουτί με γλυκά ή τσάντα με δώρο δεν κρατούσε, ούτε τηλέφωνο είχε προηγηθεί. Η καλή διάθεση και η όρεξη να βρεθούμε με φιλικά και συγγενικά πρόσωπα, ήταν το ζητούμενο. Και οι πόρτες πάντα ανοιχτές...

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν; Σαν τελείωσα τη Β΄ δημοτικού πήρα ως δώρο «Τα παραμύθια Γκριμ».Ένα βιβλίο που υπάρχει ακόμα στη βιβλιοθήκη μου. Από όλους τους ήρωες ξεχώριζα τον μικροκαμωμένο ράφτη από το παραμύθι «Με ένα χτύπημα εφτά». Ίσως οι εικόνες που είχα από τη μοδίστρα μάνα μου, ψαλίδια, καρφίτσες, μεζούρες και υφάσματα, με έφερναν πιο κοντά σ’ αυτόν τον ήρωα.

Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας; Θα έλεγα, πως στους ήρωες των παιδικών μου βιβλίων προβάλλονται εικόνες και βιώματα των παιδικών μου χρόνων και συνάμα σκέψεις, προβληματισμοί και όνειρα ενός ενήλικα, που για 30 χρόνια υπηρετεί την Α/θμια Εκπαίδευση.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας; Θείο δώρο είναι η ζωή και η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου και γι’ αυτό ο σεβασμός και η αποδοχή του Άλλου είναι οι αρχές που διέπουν τις σχέσεις μου με τους Άλλους.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα; Είμαι της τελευταίας στιγμής και αυτό ίσως να αγχώνει τους γύρω μου.

Την μοίρα, την θεωρείται γραφιά της ζωής σας; Τη μοίρα τη γράφουμε εμείς.

Πώς εκδηλώνεται την αγάπη σας; Νομίζω με πράξεις και όχι με λόγια.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας; Φυσικά και υπάρχει και την αντλώ καθημερινά από την οικογένειά μου, τη σύζυγό μου και τις δύο κόρες, καθώς και από τα φωτεινά και χαμογελαστά πρόσωπα των μαθητών/τριών μου.

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό; Πέρα από τις πολλές δράσεις που υλοποιούμε μέσα σ’ ένα κλίμα συνεργασίας μαθητών, γονέων και εκπαιδευτικών στο 3^ο Δημοτικό Σχολείο Αισωνίας-Σέσκλου, όπου υπηρετώ ως δάσκαλος-διευθυντής, ασχολούμαι και με τη συγγραφή μικρο-ιστοριών  μέσα από το εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής με υπεύθυνο τον συγγραφέα Διονύση Λεϊμονή.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια πιστεύεται ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας; Δε μου έρχεται κάποια στο νου.

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας; Πάντα υπάρχει η ανάγκη από κάπου να πιαστούμε και ο Λαϊκός Πολιτισμός μάς κληρονόμησε ιδέες και πρακτικές της ομοιοπαθητικής μαγείας, το όμοιο φέρνει το όμοιο. Αν και σε εκπαιδευτικά μου προγράμματα στο Μουσείο Μακρινίτσας κάνω αναφορές σε τέτοιες πρακτικές, στη ζωή μου δεν έχω γούρια.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα; Υπάρχει μια λεπτή διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας αγκαλιάς και του να κρατάς κάποιον έτσι ώστε να μην μπορεί να ξεφύγει.

Πώς φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε; Τα ΜΜΕ θα συνεχίσουν να επηρεάζουν τη σκέψη μας και τις επιλογές μας. Διαμορφώνουν πρότυπα και δημιουργούν στερεότυπα. Η δύναμή τους είναι μεγάλη, όσο κι αν προσπαθούμε να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σ’ αυτά.

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει; Δυστυχώς διακρίνω μία ανικανότητα στην εκάστοτε πολιτική εξουσία να μπολιάσει τις τέχνες στην καθημερινότητά μας. Οι τέχνες δεν είναι να «κλείνονται» σε γκαλερί και μέγαρα, ούτε αγαθό των λίγων και των εχόντων οικονομική άνεση. Πρέπει να υπάρχουν παντού ακόμα και στο πεζοδρόμιο...και σε όλους να δίνεται η δυνατότητα να εκφράζονται μέσα από αυτές. Απουσιάζουν από τα σχολεία μας, ειδικά της Β/θμιας.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων; Η αγωγή που παίρνουμε από το σπίτι μας. Μαθαίνουμε από μικρά παιδιά να μας υπηρετούν και να τρέχουν οι άλλοι (γονείς, παππούδες και γιαγιάδες) για μας. Γιατί αυτό να αλλάξει σαν μεγαλώσουμε; Και δυστυχώς το πληρώνουμε ακριβά με τις πολιτικές επιλογές που κάνουμε, μιας και θέλουμε αυτούς που χαϊδεύουν τ’ αυτιά μας και μας τουμπάρουν με υποσχέσεις και θα…, πώς θα κάνουν τα πάντα για μας χωρίς εμάς. 

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή; Ένας νόμος που θα επιβάλλει την τήρηση των νόμων.

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε; Άλογο ή βάτραχος

Πιστεύετε στα όνειρα; Τα όνειρα είναι πέρα από τον συνειδητό έλεγχο και χωρίς αμφιβολία κρύβουν φόβους, επιθυμίες και επιδιώξεις που έχουμε βαθιά καταχωνιασμένες μέσα μας. Τα όνειρα μπορούν να μας φανούν χρήσιμα με διάφορους τρόπους, από το να μας υποδείξουν τι είναι σημαντικό για εμάς, μέχρι το να αποτελέσουν το μέσο για να ανακαλύψουμε τις κρυμμένες επιθυμίες μας.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε; Να πιστεύει στον εαυτό του και να αγωνίζεται να πετύχει τα «θέλω» του.

Γεννήθηκα στον Βόλο τον Γενάρη του 1963.

Τα παιδικά καλοκαίρια τα περνούσα στις Αφέτες και στην Άφησο Πηλίου, γενέθλια γη της μητέρας μου. Τα βιώματα στο χωριό σημαδεύουν και ορίζουν τις επιλογές μου, αγάπη για τον Λαϊκό Πολιτισμό και κατ’ επέκταση τη Μουσειακή Εκπαίδευση.

Το Μουσείο της Μακρινίτσας, πάνω από δέκα χρόνια, τις μέρες του δωδεκαήμερου με φιλοξενεί για να δραπετεύω μαζί με τους μικρούς επισκέπτες του στα χρόνια του παππού και της γιαγιάς μέσα από ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που έχω σχεδιάσει και υλοποιώ.

Διδάσκω πάνω από 30 χρόνια και το μεγαλύτερο δώρο που παίρνω είναι τα χαμόγελα από τα φωτεινά και χαρούμενα πρόσωπα των μαθητών μου.

Σταθμός στη ζωή μου τα φοιτητικά χρόνια στην ηλικία των 40 στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, στο τμήμα Ιστορίας-Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, ένα ταξίδι που κράτησε χρόνια και με βοήθησε να βλέπω και με μια άλλη οπτική τον κόσμο και τα γεγονότα…

Είμαι συνεργάτης του Μουσείου Μηλεών και εμψυχωτής εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Μουσείο Μακρινίτσας και στο Μουσείο Πορταριάς. Ιδρυτικό μέλος της ομάδας «Φίλοι του Μουσείου Πόλης του Βόλου».

Είμαι παντρεμένος με την Κατερίνα Ματζίρη, δασκάλα και έχουμε δύο κόρες, τη Γιούλα και τη Σοφία.

Έχουν εκδοθεί βιβλία μου που σχετίζονται με την Περιβαλλοντική Εκπαίδευση από το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μακρινίτσας,  όπου υπηρέτησα για οκτώ χρόνια.

«Θεόφιλος Χατζημιχαήλ-το έργο του είναι ένα παράθυρο στη φύση», έκδοση ΚΠΕ Μακρινίτσας, 2006

«Ο Λαγός και η Χελώνα ταξιδεύουν», εκπαιδευτικό παραμύθι για τη Μακρινίτσα, έκδοση ΚΠΕ Μακρινίτσας, 2007

«Στο πλινθοκεραμοποιείο Τσαλαπάτα 4+1 ιστορίες», έκδοση ΚΠΕ Μακρινίτσας, 2009

Τελευταία μου συγγραφική δουλειά «Η Αλφαβήτα στη Γραμματούπολη» από την Ήρα Εκδοτική. Ιστορίες φανταστικές και συνάμα σουρεαλιστικές, ταξιδεύουν τα μικρά παιδιά στην «χώρα των Γραμμάτων και των Λέξεων».  Οι ιστορίες βασίζονται σε λέξεις που αρχίζουν ή έχουν το κάθε γράμμα. Το φαινόμενο της παρήχησης συμφώνων συναντάται στις περισσότερες ιστορίες.

Για τα νήπια, η αφήγηση των ιστοριών  αποτελεί ένα κίνητρο να γνωρίσουν τα γράμματα του ελληνικού  Αλφάβητου.

Για τους μαθητές της Α΄ και Β΄ τάξης, οι ιστορίες γίνονται η αφορμή για βελτίωση της αναγνωστικής τους δεξιότητας και καλλιέργεια της φαντασίας τους. Οι ασκήσεις, εύκολες στη λύση τους, δίνουν ένα συναίσθημα  ικανοποίησης και αυτοπεποίθησης στους μικρούς «Βιβλιοφάγους». 

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)