Πιθανώς να μην υπάρχει Έλληνας που να μην έχει ποτέ ακούσει για
τους μύθους του Αισώπου. Μερικοί από αυτούς τους μύθους είναι τόσο
διαδεδομένοι που έχουν δημιουργήσει εκφράσεις – γνωμικά που χρησιμοποιούμε στην
καθημερινή μας ζωή. Κάθε μύθος του Αισώπου...
δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο καρπός
της σοφίας του λαού.
Οι σημερινοί Έλληνες όμως κατανοούν τη σημασία των μύθων του
Αισώπου; Μπορούν να διαβάζουν πίσω από τις λέξεις; Tι ήθελε να πει ο “ποιητής”;
Διαπιστώστε το μόνοι σας ερμηνεύοντας έναν αντιπροσωπευτικό
μύθο. Δεν επιλέχτηκε ως ο καλύτερος. Είναι απλώς ένας από τους 358 μύθους
συνολικά. Έτοιμοι να παίξουμε;
Γράψτε τη δική σας ερμηνεία στα σχόλια αυτού του post στο Facebook του περιοδικού και
διεκδικήστε 3 τόμους με τους μύθους του Αίσωπου από την Κάρμεν Ρουγγέρη και τις
εκδόσεις Διάπλαση.
Το όνομα του νικητή θα δημοσιευτεί στη σελίδα
του Facebook καθώς και
στην ενότητα “Διαγωνισμοί- Κληρώσεις” του flowmagazine.gr
Ο ΜΥΘΟΣ
Το λιοντάρι και το ποντίκι
Μια μέρα ο βασιλιάς του δάσους, το λιοντάρι, έκανε βόλτες στους
κήπους του παλατιού του. Ξαφνικά βλέπει ένα ποντίκι μπροστά στα πόδια του. Με
μια κίνηση το αρπάζει και του λέει:
«Έλα εδώ εσύ! Τι θέλεις στους κήπους του παλατιού μου;»
«Χειμώνιασε, βασιλιά μου, και ήθελα να μπω στο παλάτι να
ζεσταθώ, αλλά έχασα το δρόμο και ξέμεινα εδώ», είπε δειλά το ποντικάκι.
«Τι; Αυτό είναι απαράδεκτο», φώναξε ο βασιλιάς.
«Με συγχωρείς, βασιλιά μου. Δεν ήξερα ότι θα σε πειράξει».
«Άσε τις δικαιολογίες! Για φαντάσου να έβλεπαν στο παλάτι έναν
ποντικό! Δεν περνάνε αυτά σ’ εμένα!»
«Σε παρακαλώ μη μου κάνεις κακό», παρακάλεσε το ποντικάκι.
«Γιατί, σου το χρωστάω;»
«Γιατί μπορεί να σου φανώ χρήσιμο μια μέρα, γι’ αυτό.»
«Χα χα! Εσύ χρήσιμο; Δεν είμαστε καλά! Χα χα! Μεγάλη ιδέα έχεις
για τον εαυτό σου. Μ’ έκανες και γέλασα», είπε περιφρονητικά το λιοντάρι.
«Σε παρακαλώ, λυπήσου με! Μη με φας!»
«Καλά, δεν μπορώ να σ’ ακούω να κλαις! Με βρήκες σε καλή μέρα»,
είπε το λιοντάρι και άφησε το ποντικάκι να φύγει.
«Ευχαριστώ, ευχαριστώ, βασιλιά μου, δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό
που έκανες!»
«Καλά, καλά, πήγαινε τώρα».
«Άκου να με βοηθήσει ο ποντίκι εμένα τον βασιλιά!» σκέφτηκε
ύστερα το λιοντάρι και ξάπλωσε να κοιμηθεί.
Εκείνη την ώρα ακριβώς, περνούσε από το δάσος ένας κυνηγός.
Μόλις είδε το λιοντάρι, σκέφτηκε: «Αυτή είναι η τυχερή μου μέρα!» Έπειτα,
περπατώντας στις μύτες των ποδιών του, πήγε σιγά-σιγά πίσω από το λιοντάρι, το
σκέπασε με ένα δίχτυ που κρατούσε και το παγίδεψε. «Πάω να φέρω ενισχύσεις!»
σκέφτηκε χαρούμενος κι έφυγε να βρει κάποιον να τον βοηθήσει να πάρουν από κει
το λιοντάρι.
«Βοήθεια! Παγίδα! Βοήθεια!» άρχισε να φωνάζει το λιοντάρι. «Ζώα
του δάσους, κινδυνεύει ο βασιλιάς σας. Βοηθήστε με! Κανείς δεν μ’ ακούει;»
«Μη νοιάζεσαι, αφέντη, εγώ είμαι εδώ», ακούστηκε τότε μια ψιλή
φωνούλα.
«Ποιος είσαι εσύ;»
«Εγώ, το ποντικάκι που ελευθέρωσες».
«Και τι μπορείς να κάνεις εσύ για μένα;»
«Θα δεις όταν ροκανίσω το δίχτυ και σε ελευθερώσω».
«Δεν είναι τόσο εύκολο, μην υπερτιμάς τις δυνάμεις σου».
«Εσύ μην υποτιμάς την αξία μου», του λέει το ποντικάκι και
άρχισε να ροκανίζει το δίχτυ. Όταν τελείωσε, είπε χαρούμενο στον βασιλιά:
«Ορίστε, μεγαλειότατε. Τώρα εσύ είσαι ελεύθερος κι εγώ ξεπλήρωσα τη χάρη που
μου έκανες».
«Σ’ ευχαριστώ μικρό μου ποντικάκι. Σε χιλιοευχαριστώ!» είπε
συγκινημένο το λιοντάρι. «Αναγνωρίζω ότι είχες δίκιο. Μου έδωσες ένα καλό
μάθημα. Έλα, πάμε στο παλάτι να εγκατασταθείς. Από δω και στο εξής θα είσαι ο
καλύτερός μου φίλος».
«Ευχαριστώ! Τιμή μου!» είπε χαρούμενο το ποντικάκι και τράβηξαν
κι οι δύο για το παλάτι… (flowmagazine)
