Τι και αν ζούμε μέσα σ’ ένα κόσμο
γεμάτο πόνο και δυστυχία, τι και αν αναπνέουμε αέρα και κατασκευασμένα αέρια
καταστροφής, τι και αν καταναλώνουμε τόνους άχρηστες πληροφορίες, τι και αν το
σώμα μας είναι βυθισμένο μέσα στο βόθρο της
απελπισίας και της ηττοπάθειας…
Γιατί, όλα αυτά είναι ανίκανα να δολοφονήσουν
την ψυχή μας και να φιμώσουν τη φωνή της αντίστασης και της «προσωπικής»
επανάστασης…
Γεννηθήκαμε πολεμιστές και θα είναι
ντροπή να καταθέσουμε τα όπλα, επειδή κάποιοι είναι ανίκανοι και δειλοί να
κοιτάξουν τη ζωή στα μάτια και να κάνουν διάλογο μαζί της!
Όμως εσύ και γω, είμαστε διαφορετικοί
και το ξέρεις, γιατί ποτέ δεν μας τρόμαξαν οι απειλές και η τρομοκρατία της «διπλανής
πόρτας» και που δεν μας αποχαύνωσε η ασυλία του καναπέ…
Εσύ και γω γεννηθήκαμε για ένα σκοπό
και ορκιστήκαμε να κάνουμε το όνειρό μας πράξη!
Να αποτάξουμε από πάνω μας το «σκουτί»
της μιζέριας και να ξεριζώσουμε από μέσα μας το «καρκίνωμα» της υποταγής και της
κοινωνικής εξαθλίωσης.
Τον τρόπο τον ξέρουμε και ήρθε η ώρα
να κάνουμε το επόμενο βήμα, σαγηνεύοντάς τη ζωή με αισιοδοξία και χαμόγελα!
Αυτό που οι άλλοι διστάζουν να κάνουν,
με το φόβο μη βρεθούν ξυπόλυτοι στο πεζοδρόμιο της «αναζήτησης», εμείς μπορούμε
να το κάνουμε… γιατί απλά ποτέ δεν διστάσαμε να χτυπήσουμε γροθιά το μαχαίρι της
απειλής και να χαστουκίσουμε εκείνους που θυσίασαν τη ζωή τους πάνω σε μια
κατουρημένη ποδιά, για μια θέση στον «Άδη» της καθημερινότητας του «βρέξει
χιονίσει»…
Εμείς είμαστε διαφορετικοί, γιατί αν
και φυλακισμένοι κάποια στιγμή στα μπουντρούμια του ωχαδερφισμού, είχαμε τον
τρόπο να δούμε τ’ αστέρια στον ουρανό που μας χαμογελούσαν!!!
Έλα λοιπόν και μη διστάζεις! Τα σκυλιά
που γαυγίζουν, δεν δαγκώνουν και το ξέρεις!
Πέτα τους ένα κόκαλο περιφρόνησης και φορώντας
το κοστούμι της «αισιοδοξίας» που έχεις φυλαγμένο στη ντουλάπα, έλα να σεργιανίσουμε
στα καλντερίμια της κοινωνίας, για να δώσουμε ζωή στην ελπίδα μας…
