Στα χαμηλά των βουνών <Καβαλάρης> και <Ξηρόν
όρος> αντίκρυ του χωριού <Δρυμώνα> βρίσκεται χτισμένη η Μονή του οσίου
Δαυίδ αφιερωμένη στη μνήμη της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος...
Η τοποθεσία στην οποία βρίσκεται είναι προφυλαγμένη
από όλους τους ανέμους, γεγονός όμως που δημιουργεί τις προϋποθέσεις μεγάλης
επικάλυψής της από χιόνι τις κρύες μέρες του χειμώνα. Το έτος της πρώτης
οικοδόμησης της Μονής δεν είναι ακριβώς γνωστό. Το βέβαιο είναι ότι
προϋπήρχε του 1500, αφού ο όσιος Δαυίδ (που έζησε γύρω στο 1550) δημιούργησε
την Μονή πάνω στα ερείπια προϋπάρχοντος ναού.
Λογικά ο προϋπάρχων αυτός ναός καταστράφηκε από τους
Τούρκους μετά την κατάληψη της Εύβοιας το 1470. Το 1824 οι Τούρκοι καταστρέφουν
με φωτιά και το νέο ναό για να εκδικηθούν τη συμμετοχή των μοναχών στον
ξεσηκωμό του 1821. Η νέα ανοικοδόμηση έγινε το 1877.
Η
ίδρυση και ανέγερση της Μονής, περί το έτος 1540, οφείλεται στον Όσιο Δαυΐδ.
Νέος ακόμη στην ηλικία, επέτυχε την ανοικοδόμησή της σε υψόμετρο 500 περίπου
μέτρων, κάτω από την σκέπη του Τελεθρίου όρους, ανάμεσα σε πυκνό δάσος πεύκων
και ελάτων.
Ο
Όσιος καταγόταν από τη Γαρδινίτζα. Νέος ακόμη έγινε μοναχός. Διετέλεσε
ηγούμενος της Μονής Βαρνακόβης, ασκήτεψε στο Στείριον όρος και δοκιμάσθηκε από
τον οθωμανό άρχοντα της Λιβαδειάς.«Θείω οδηγηθείς Πνεύματι», πέρασε στην
Εύβοια, όπου έκτισε Ναό της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, σε σημείο όπου προϋπήρχε
παλαιότερος Ναός, κοντά στο χωριό Ροβιές και «τελείαν
συνεστήσατο Μονήν», στην οποίαν συνέρρευσαν σύντομα πολλοί μοναχοί.
Η φήμη της αγιότητός του ξαπλώθηκε γρήγορα, έκανε πολλά θαύματα και πριν την
οσιακή κοίμηση του (1 Νοεμβρίου) πολλούς οδήγησε προς σωτηρία «μέγας φανείς εν λόγω και εργω».
Η
Μονή, στα χρόνια του Βυζαντίου είχε τιμηθεί με Αυτοκρατορικούς τίτλους, οι
οποίοι δυστυχώς καταστράφηκαν κατά την πυρπόλησή της. Ακόμη, Πατριαρχικό
σιγίλιο του 1638, επί Πατριάρχου Κυρίλλου, αναγνώριζε την Σταυροπηγιακή και
Πατριαρχική αξία της Μονής.
Κατά
τη διάρκεια της επαναστάσεως
του 1821, οι Μοναχοί βοήθησαν στον Αγώνα, με αποτέλεσμα νά προκαλέσουν την οργή
των Τούρκων, οι οποίοι κατέστρεψαν ολοσχερώς το Μοναστήρι, το οποίο
ανακαινίσθηκε το 1877.
Σε
απόσταση χιλιομέτρου βορείως της Μονής βρίσκεται το «Αγιονέρι». Κατά την
παράδοση, ο Όσιος Δαυΐδ χτύπησε με το ραβδί του το βράχο και ανέβλυσε καλό,
άφθονο και ιαματικό νερό. Ακόμη, σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια στα νότια
της Μονής, υπάρχει το «Ασκητήριο» του Οσίου Δαυΐδ, ένα μικρό σπήλαιο σε βράχο,
με το παρεκκλήσιο του Αγ. Χαραλάμπους.
Ημέρες δόξης και ανάπτυξης γνώρισε η Μονή στά χρόνια της Ηγουμενίας του
μακαριστού Αρχιμ. Ιακώβου Τσαλίκη (1975-1991), ο οποίος άφησε φήμη και μνήμη
οσίου ανδρός.