Α΄ μέρος
Εάν
βρεις άκρη σε τούτον τον κόσμο που ζούμε, έλα να μου το πεις, γιατί εγώ έχω
χάσει το τσερβέλο μου.
Μέχρι
τώρα που λες, ήξερα ότι υπάρχει η κοινωνία των ανθρώπων, των ζώων, των φυτών,
των χαζών, των παλαβών, των ταλέντων, των παιδιών και φυσικά των ειδικών...
Ξαφνικά
μια μέρα, εκεί που χάζευα στο κουτί των εκπλήξεων και των ανακαλύψεων, έπεσα
επάνω σ’ έναν παλαβό που έχοντας τριγύρω του κουτιά με χρώματα, άρχισε να
μιλάει και να λέει το πώς μπορεί ένα χρώμα να επηρεάσει την ψυχολογία του
ατόμου.
Έχασα
το φως μου μέσα σε λίγα λεπτά και πριν προλάβω να δω τι ρούχα φορούσα, ο τύπος
με είχε κάνει να πάθω κρίση ταυτότητας, που σε συνδυασμό με την άγνοια της
ψυχολογίας των χρωμάτων, με οδήγησε σε ολική ψυχοσωματικοεγκεφαλική διαταραχή.
Όταν
συνήλθα και άνοιξα τη ντουλάπα μου για να δω τι χρώμα ήταν τα ρούχα μου, μήπως
και μπορέσω να καταλάβω τι σόι άνθρωπος είμαι, κέρωσα με την πανδαισία χρωμάτων
που αντίκρισα!
Ποιος
είμαι, τι είμαι, που πάω, τι κάνω, τι ζητάω, τι θέλω, τι μπορώ, μήπως πρέπει να
πάω σε γιατρό, ρωτούσα και ξαναρωτούσα τον εαυτό μου, μήπως και λάβω μια
καταπραϋντική απάντηση.
Μάταια
όμως! Κάθε χρώμα και καημός, κάθε απόχρωση και μαρασμός, μέχρι που μπήκε στο
μυαλό μου φως και το έριξα στο διαχωρισμό.
Τα
περισσότερα πουκάμισα μου ήταν λευκά και σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του
ειδικού, εμένα πρέπει να με διακρίνει η απλότητα και η μοναδικότητα.
Μέχρι
εδώ καλά. Το ότι είμαι ψώνιο το γνώριζα και δεν χρειαζόμουνα τη γνώμη του
ειδικού για να το εμπεδώσω.
Εκεί
που άρχισε να μου τα χαλάει ήταν με την αθωότητα και την αγνότητα, καθώς ποτέ
δεν φημιζόμουνα ούτε για το ένα, ούτε για το άλλο. Και στα δυο με άριστα το
δέκα, μόνος μου βάζω στον εαυτό μου, μείον δέκα!
Τα
πήρα όμως στο θέμα του ρεαλισμού και την αποδοχή των ελαττωμάτων μου, γιατί
πάντα έχω ως αρχή μου το ρεαλισμό και πάντα φροντίζω να διορθώνω τα κακώς
κείμενα του χαρακτήρα μου. Χαζός είμαι να πω το αντίθετο;
Στη
συνέχεια ανακάλυψα ότι στη ντουλάπα μου υπήρχαν και ρούχα χρώματος ροζ
(θηλυκότητα-τρυφερότητα), πράσινο (ελπίδα–αρμονία) και μπλε
(οργάνωση–αφοσίωση), για τα οποία, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενα του ειδικού,
έπρεπε εγώ να δεχθώ ότι ήταν χαρίσματα του χαρακτήρα μου.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Παύλου Ανδριά,
«Άντε και… σας πίστεψα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, Χ. Τρικούπη
31, τηλ. 210 3300443)
