Το τι λογοδιάρροια τον
είχε πιάσει εκείνη την ημέρα, δε λέγεται. Γλώσσα δεν έβαζε μέσα του, πράγμα
βέβαια που με χαροποιούσε ιδιαίτερα.
Η παρουσία της Βαλίνας
και οι μπηχτές που έριχνε, έδιναν άλλο χρώμα στη συζήτηση, γεγονός που ανάγκαζε
το Λουκά να αποκαλύπτει προσωπικά του μυστικά και να είναι πιο διαχυτικός
απέναντι μου...
«Την απιστία την έζησα
σε έντονο βαθμό και δεν το κρύβω ότι αρκετές φορές κρυβόμουνα από τους πελάτες
μου καθώς μου ήταν αδύνατον από τη μια να προσπαθώ να πνίξω τον πόνο μου και
από την άλλη να δίνω συμβουλές για το πώς θα ξεπεράσει κάποιος τις ερωτικές του
ενοχές!
Θυμάμαι, ήταν τον πρώτο
χρόνο που είχα έρθει Ελλάδα και έχοντας ανοίξει το γραφείο, βρέθηκα αντιμέτωπος
με έναν παιδικό- εφηβικό μου έρωτα, την Ανίτα.
Μεγαλώσαμε στην ίδια
σχεδόν γειτονιά, με τον πατέρα της να είναι μόνιμος επισκέπτης στο κρεβάτι της
ηδονής της μάνας μου και τη μάνα της να με λατρεύει σα δικό της παιδί.
Μαζί στο σχολείο, μαζί
στο παιχνίδι, μαζί αργότερα στη διασκέδαση, μαζί σε όλα. Αυτοκολλητάκια μας
αποκαλούσε ο περιπτεράς της γειτονιάς και πιτσουνάκια η κυρία Ευτέρπη με το
μπακάλικο.
Με τις ώρες μιλούσαμε
για τα όνειρά μας και τις φιλοδοξίες μας, όπως με τις ώρες καθόμαστε και
αναλύαμε γεγονότα και καταστάσεις, λες και ήμασταν μεγαλοφιλόσοφοι.
Μπαίνοντας στην εφηβεία
και θέλοντας να δείξουμε στους άλλους ότι είμαστε κάτι το ξεχωριστό, δε
διστάζαμε να κάνουμε πράξη όλα εκείνα που έβλεπα να γίνονται στο μπουρδέλο, αδιαφορώντας
ή καλύτερα αγνοώντας αν ήταν πρέπον ή μη.
Ποτέ όμως δεν μας
έλειψαν τα τρυφερά αγκαλιάσματα και χάδια, ποτέ δεν αφήσαμε το ρομαντισμό να
μας προσπεράσει, όπως και ποτέ δεν της είπα για τις επισκέψεις του πατέρας της
στο κρεβάτι της μάνας μου.
Ούτε εκείνη τη στιγμή
που με απέρριψε ως το αγόρι της κόρης του που ήθελε να φτιάξει το μέλλον του
μαζί της, καθώς την αγαπούσα και δεν μπορούσα να φανταστώ τη ζωή του χωρίς
αυτή.
Ούτε όταν μπροστά στην
Ανίτα με αποκάλεσε προικοθήρα και εκμεταλλευτή της καλοσύνης τους, που δίχως να
σεβαστώ τίποτα του πήδηξα την κόρη μέσα στο ίδιο του το σπίτι, λες και είχα
μπει σε εκκλησία.
Μέχρι και γιο της
πουτάνας με αποκάλεσε, που αντί να ντρέπομαι που την έχω μάνα, ήθελα να κάνω
οικογένεια με το παιδί ενός σωστού και τίμιου οικογενειάρχη, έλεγε και ξανάλεγε
αριστερά δεξιά.
Τα κατάφερε όμως, και
μας χώρισε.
(απόσπασμα από το βιβλίο
«ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ» του Παύλου Ανδριά, που
κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΜΒΟΣ, Χ. Τρικούπη 31, τηλ. 210-3300443)
