«Ξεφυλλίζοντας το λεύκωμα της Κάλλης», συντροφιά με την Γιώτα Παπαδημακοπούλου

Ένα ευαίσθητο "αγοροκόριτσο", όπως λέει και η ίδια...
που οι αναμνήσεις της την κάνουν να ταξιδεύει και να δημιουργεί ήρωες σημερινούς, να ονειρεύεται για το καλύτερο. Με κίνητρα το πείσμα, την επιμονή, την λατρεία της για το βιβλίο… μας ταξιδεύει σε όμορφο λογοτεχνικά μονοπάτια.

Ένα ταξίδι που ξεκινά από τα παιδικά μας χρόνια, τότε που κάναμε όνειρα, πλάθαμε ιστορίες για το αύριο και γράφαμε τα πάντα στο «Λεύκωμά μας».

Εσείς, είχατε λεύκωμα;

Φυσικά και είχα. Όποιος ισχυριστεί το αντίθετο, μάλλον λέει ψέματα.

Που το κρύβατε συνήθως;

Δεν το έκρυβα! Γενικά, δεν είμαι άνθρωπος που κρύβεται.

Πως ήταν το παιδικό σας δωμάτιο;

Όπως είναι και τώρα -οι γονείς μου δεν το άλλαξαν. Οι τοίχοι στολισμένοι με ταπετσαρία που αφηγούνταν μια ιστορία σαν παραμύθι του Αισώπου ή του Lewis Carroll, με ζωάκια που ζούσαν αρμονικά σε ένα δάσος, που διάβαζαν βιβλία, επισκέπτονταν το ένα το άλλο κι έπαιρναν το τσάι τους μαζί, ενώ τα “παιδιά” έπαιζαν με τη μπάλα τους ή ροκάνα τους ή ψάρευαν στο ποτάμι. Λατρεύω αυτή την ταπετσαρία! Πολλές φορές την άγγιζα και έφτιαχνα ιστορίες μέσα στο μυαλό μου, με τους χάρτινους ήρωές της να μπαίνουν σε νέες περιπέτειες κι έπαιζα κι εγώ μαζί τους. Κατά τ' άλλα, το δωμάτιό μου ήταν γεμάτο λούτρινα κουκλάκια -έκανα συλλογή-, βιβλιοθήκες με εγκυκλοπαίδειες και κλασσικά λογοτεχνικά αναγνώσματα, όπως “Τα λόγια της Πλώρης” ή “Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες” και πολλά παιχνίδια, κυρίως αγορίστικα, ρομποτάκια, Playmobil κ.ά. -ναι, ήμουν αγοροκόριτσο.

Ποια περιοδικά διαβάζατε;

Την ΚΑΤΕΡΙΝΑ και το TvZάπινγκ, κυρίως στις αρχές τις εφηβεία μου. Το πρώτο, κυρίως επειδή είχε αφίσες από αγαπημένους καλλιτέχνες, ενώ το δεύτερο, επειδή ήταν η πρώτη πηγή spoilers που είχαμε στα 90's, για τις αγαπημένες μας τηλεοπτικές σειρές.

Ποιο ήταν το επάγγελμα που θέλατε να κάνετε;

Α... Πονεμένη ιστορία! Είχα αλλάξει πολλές απόψεις. Εξαιτίας της Candy, ήθελα να γίνω νοσοκόμα. Ευτυχώς συνήλθα γρήγορα, δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτή τη δουλειά -που είναι και εξαιρετικά δύσκολη. Μετά ήθελα να γίνω δασκάλα, αργότερα δικηγόρος, μέχρι που έφτασα να σπουδάζω για να γίνω χορεύτρια. Βέβαια, με κέρδισε ο έρωτας, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που γράψατε;

Το “Ξεπεσμένοι άγγελοι”, το 2010, λίγο μετά την γέννηση του γιου μου, και που εκδόθηκε το 2012.

Θυμάστε την πρώτη παρουσίαση βιβλίου σας;

Την θυμάμαι και μάλιστα, με πολλή αγάπη και τρυφερότητα. Είναι μια μέρα που ένιωσα τόσο έντονες συγκινήσεις, που δύσκολα θα μπορέσω να νιώσω κάτι ανάλογο σε οποιαδήποτε άλλη παρουσίασή μου.

Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο;

Πολλά, και αν επιλέξω ένα μόνο, σίγουρα θα αδικήσω δεκάδες άλλα. Λατρεύω “Το φάντασμα της Όπερας”, την “Παναγία των Παρισίων”, τους “Άθλιους”, “Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι”, τη σειρά “Harry Potter” -είμαστε οικογενειακώς, πλέον, fans. Αν, όμως, δεν είχα άλλη επιλογή, και το περιορίζαμε μόνο σε πιο σύγχρονα αναγνώσματα, τότε μάλλον θα επέλεγα το “Απαγορευμένο” της Tabitha Suzuma, που όχι μόνο με έκανε να σπαράξω από το κλάμα, αλλά που το έχω διαβάσει αμέτρητες φορές.

Ποια ήταν η αγαπημένη σας ταινία στα εφηβικά σας χρόνια;

Το “Basketball Diaries”, αν μιλάμε για μη εμπορικές ταινίες. Αν πάλι μιλήσουμε για blockbusters... αναμφίβολα, ο “Τιτανικός”. Πάντως, ήμουν πιστή στον DiCaprio. Μεγάλος εφηβικός έρωτας!

Σινεμά ή θέατρο;

Σινεμά, ίσως γιατί είναι λιγότερο στατικό και περισσότερο ευέλικτο, σε όλα τα επίπεδα.

Τηλεόραση παρακολουθούσατε; Ποιο ήταν το αγαπημένο σας σίριαλ;

Είμαι γνήσιο τέκνο των 90's! Φυσικά και παρακολουθούσα τηλεόραση και μάλιστα, την καλή τηλεόραση. Πολλά τα αγαπημένα σίριαλ, που επίσης θα τα αδικήσω αν επιλέξω ένα, αλλά το σίγουρο είναι πως τα πιο αγαπημένα μου βρίσκονταν στο Mega.

Αναμνήσεις ή όνειρα; Σε ποιο από τα δύο υπήρχαν περισσότερες αναφορές;

Χωρίς όνειρα δεν μπορούμε να υπάρξουμε. Αυτά είναι που μας δίνουν κίνητρα και ενέργεια να προσπαθούμε για το καλύτερο. Όμως, ούτε χωρίς αναμνήσεις μπορούμε να ζήσουμε, καλές ή κακές. Είναι κι αυτές πολύτιμες, όχι μόνο για τα “μαθήματα” που μας προσφέρουν, αλλά επειδή σε αυτές αποτυπώνονται στιγμές που έχουν συμβάλλει σε αυτό που είμαστε σήμερα. Αρκεί, βέβαια, να μην χανόμαστε μέσα τους.

Ποια ευχή κάνατε, πριν πέσετε για ύπνο;

Να δώσει ο Θεός να ξημερώσουμε γεροί και υγιείς.

Περιγράψτε μας μια όμορφη ιστορία από τα παιδικά σας χρόνια… Την έχετε βάλει σε κάποιο βιβλίο σας;

Έχω την ευλογία να έχω ζήσει υπέροχα παιδικά χρόνια. Πολλές οι όμορφες αναμνήσεις από αυτά, αλλά η πρώτη που μου ήρθε στο μυαλό είναι το πρώτο μου ταξίδι στο Ναύπλιο, όταν τελείωνα την Α' δημοτικού, μαζί με τους συμμαθητές μου. Ο περίπατος μας στα σοκάκια της παλιάς πόλης και τα παιχνίδια μας στην παραλία πίσω από το Παλαμήδι. Ίσως δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά η μαγεία των στιγμών εκείνων, τα γέλια και η ανεμελιά μας, είναι μια ανάμνηση που με συντροφεύει με μεγάλη τρυφερότητα. Και, εν μέρη, την έχω συμπεριλάβει στο δεύτερο βιβλίο μου, στο “Μη με ξεχάσεις”.

Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου και ζει μέχρι σήμερα μαζί με το σύζυγό της. 

Είναι η δημιουργός και διαχειρίστρια του site «Το μεγαλείο των τεχνών», το οποίο, στην αρχική του μορφή, ψηφίστηκε ως το καλύτερο blog για το 2012. 

Αρθρογραφεί σε ποικίλα ηλεκτρονικά έντυπα, ανάμεσα στα οποία και το culturenow.gr, στο οποίο υπογράφει με την ιδιότητα της βιβλιοκριτικού. 

Παράλληλα, συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα αλλά και με πρακτορεία του εξωτερικού στο τμήμα αξιολόγησης βιβλίων προς έκδοση, ενώ απασχολείται και ως ραδιοφωνική παραγωγός.

Ζει και αναπνέει για τη Λογοτεχνία... και για το γιο της.

(Για τον aylogyros news & την Καλλιόπη Γραμμένου)