Ο Μπαγκουάν Σρι Ραζνέες
ή μετέπειτα γνωστός...
ως Όσσο, γεννήθηκε το 1931 και έζησε μόλις 58 έτη μέχρι το
1990. Θεωρείται ένας από τους πιο επαναστατικούς και αμφιλεγόμενους
Πνευματικούς Διδασκάλους της νέας εποχής κοντά στις γενιές μας.
Άσχετα με το αν τελικά
μπορούμε να του προσδώσουμε ένα θετικό ή αρνητικό πρόσημο σαν ύπαρξη και
συνολική διδασκαλία, το μόνο σίγουρο είναι ότι προσέφερε πέραν άλλων, άλματα
συνειδητότητας στο παγκόσμιο συλλογικό.
Πριν λίγο καιρό, έπεσε
στα χέρια μου ένα πολύ ιδιαίτερο βιβλίο που πλέον έχει εξαντληθεί από έναν πολύ
καλό φίλο: “Τάντρα: Η Υπέρτατη Κατανόηση”. Δε θεωρείται από τα “εύκολα”.
Παρακάτω, σε συνδυασμό
και από άλλα βιβλία του Όσσο, θα προσπαθήσω να μεταφέρω μερικά κομμάτια διεύρυνσης
συνειδητότητας από επιλεγμένα αποφθέγματα του:
“Η θλίψη έρχεται, η
χαρά έρχεται, και όλα περνούν. Αυτό που απομένει πάντα είναι ο παρατηρητής. Ο
παρατηρητής είναι πέρα από κάθε πολικότητα.”
Όλα έρχονται και
φεύγουν. Ανάμεσα στο τικ και το τοκ την ανατολής και της δύσης μας, υπάρχει μια
αλυσίδα από άπειρες στιγμές σε διάφορα χρώματα και νότες. Όταν ταυτιζόμαστε με
αυτές, γινόμαστε αυτές. Και στα πάνω, και στα κάτω τους. Όταν μαθαίνουμε να
γινόμαστε παρατηρητές, αυξάνεται η απόσταση αποταύτισης ξεπερνώντας τους
χρωματισμούς και τις πολικότητες. Το κλειδί είναι η κατά βούληση μεταφορά της
συνείδησης, ανά πάσα στιγμή και ταυτόχρονα, από την στιγμή, στην παρατήρηση,
και αντίστροφα.
“Να είσαι. Μη
προσπαθείς να γίνεις. Ανάμεσα σε αυτές τις δύο λέξεις, είμαι και γίνομαι,
εμπεριέχεται όλη σου η ζωή.”
Όπως αναφέρει, το να
είσαι, είναι Φώτιση. Το να γίνεσαι, είναι άγνοια. Εδώ υπάρχει ένα συνειδησιακό
παράδοξο. Η ανάπτυξη και εξέλιξη είναι βασικό συστατικό της ενσάρκωσής μας, ή
αλλιώς της ζωής μας εδώ. Το κλειδί είναι πως σε κάθε σημείο, το να είσαι στο
κέντρο σου σε απόλυτη ευδαιμονία και πληρότητα ανεξαρτήτως συνθηκών, είναι ο
στόχος. Η συνεχόμενη ευδαιμονία και πληρότητα, μαζί με αντιληπτική εξέλιξη σε
συνείδηση αντίληψη γνώση και εμπειρία, είναι ο Δρόμος.
“Θα προχωράς συνεχώς
προς την τελειότητα, αλλά δε θα γίνεις ποτέ τέλειος. Η τελειότητα δεν είναι ο
δρόμος της ύπαρξης, αλλά η εξέλιξη.”
Σε αντίθεση με το
προηγούμενο, σαν ένα διαφορετικό αντιληπτικό πρίσμα μας λέει πως αν ο κόσμος
ήταν τέλειος, όλα θα σταματούσαν (ελεύθερη μετάφραση). Η εξέλιξη είναι αυτό που
δημιουργεί την κίνηση. Και η κίνηση αυτό που δημιουργεί την εξέλιξη. Κι όπως
πιο σύγχρονα αναφέρουν και διάφοροι διανοητές, το κλειδί της ικανοποίησης και
της χαράς είναι στην καθημερινή αναβάθμιση. Κάθε μέρα, να έχεις γίνει καλύτερος
και καλύτερη σε κάτι. Είτε αυτό είναι η συμπεριφορά σου, η σκέψη σου, ή ακόμα
κι ο τρόπος που περπατάς. Κάποτε ένας πολύ καλός φίλος δάσκαλος Νιντζούτσου,
έλεγε πως ο “δρόμος” είναι να ασκείσαι συνεχώς σε οτιδήποτε κάνεις. Ακόμα και
όταν πλένεις τα δόντια σου, ή όταν φτιάχνεις ένα τσάι. Έτσι, θα είσαι ένα βήμα
πιο κοντά στην εξελικτική αρμονία της ύπαρξης.
“Η Αλήθεια δεν είναι
κάτι εξωτερικό που πρέπει να ανακαλυφθεί. Είναι κάτι μέσα σου που περιμένει να
το διαπιστώσεις.”
Πολλοί ψάχνουμε χρόνια
για κάτι έξω από εμάς. Σε καταστάσεις, δουλειές, ανθρώπους. Όσο καλοί ή όχι
είναι οι καθρέφτες μέσα από τους οποίους προσπαθούμε να μας ανακαλύψουμε, η
απόλυτη πυξίδα, πηγή πληρότητας και πληροφορίας, προορισμός και χάρτης, είναι μέσα
μας (Αλέθια Λούνα).
“Για να πετύχεις κάτι
πρέπει να απαρνηθείς κάτι άλλο.”
Χωρίς να σημαίνει πως
ισχύει για τα πάντα, πολλές φορές χρειάζεται να θυσιάσεις κάτι για κάτι άλλο.
Το κάθε βήμα σου είναι μια επιλογή: Πίσω, πλάι, εμπρός, διαγώνια. Η κάθε επιλογή
είναι μια απόφαση. Και η κάθε θετική απόφαση προς κάτι ή κάποιον, είναι
ταυτόχρονα και αρνητική ως προς το άλλο κάτι ή τον κάποιον άλλον. Το να μείνεις
σπίτι να χαλαρώσεις, σημαίνει πως λες όχι σε μια έξοδο και αντίστροφα. Το να
βγεις με ένα φίλο, σημαίνει πως λες όχι στο να μείνεις μόνος ή μόνη. Το να
ζήσεις το όνειρό σου σημαίνει πως θα πεις όχι στην αδράνεια του φόβου, και
αντίστροφα.
“Ένας μαθητής πρέπει να
είναι απόλυτα θηλυκός, δεκτικός, σαν μια μήτρα”
Ανεξαρτήτως φύλλου, εδώ
μιλάει για την θηλυκή ενέργεια που εμπεριέχεται σε κάθε σώμα και ψυχή. Μία από
τις ιδιότητές της είναι να δέχεται, να λαμβάνει, να απορροφά σαν σφουγγάρι, με
αποτέλεσμα κατόπιν αφομοίωσης και εκκόλαψης, να προσδώσει νέα υπόσταση και
καρπούς, πηγαίνοντας την γνώση ένα βήμα παραπέρα.
“Όταν ο μαθητής είναι
έτοιμος, τότε εμφανίζεται και ο Διδάσκαλος.”
Είναι κάτι που θα έχεις
ακούσεις, αλλά παρακάτω μιλάει και για το αντίστροφο. Πως όταν είναι έτοιμος ο
Δάσκαλος, τότε εμφανίζεται και ο μαθητής. Λέει πως ένας δάσκαλος είναι εξίσου
τυχερός και ευλογημένος όταν βρίσκει έναν τέτοιο μαθητή, ένα φιλόξενο δοχείο
στο οποίο να μπορεί να μεταφέρει την γνώση. Σαν άγκυρα για να την φέρει από το
πνεύμα στην ύλη, και έτσι η γνώση να γειωθεί και να συνεχιστεί. Όσο λέμε πως
είναι δύσκολο να βρεις έναν καλό και σωστό δάσκαλο, άλλο τόσο δύσκολο είναι να
βρεθεί ένας καλός και άξιος μαθητής. Αυτό πρέπει να το έχουν υπόψη και οι δύο
σε μία σχέση όπου η ανταλλαγή αν και διαφορετική, είναι τουλάχιστον ισότιμη σε
ειδικό βάρος.
“Κόψε τη ρίζα του
δέντρου και τα φύλλα θα μαραθούν. Κόψε τη ρίζα του μυαλού σου και η Σαμσάρα
πέφτει.”
Αν τα όποια μη ωφέλιμα
χαρακτηριστικά, προβλήματα ή πεποιθήσεις είναι τα φύλλα του δέντρου σου, με το
να τα κλαδεύεις το μόνο που θα καταφέρεις είναι να τα αυξήσεις. Όπως τα κεφάλια
της Λερναίας Ύδρας. Ο μόνος τρόπος είναι μέσω αυτογνωσίας ή ψυχοθεραπείας να
βρεις την ρίζα τους, και να την κόψεις. Μόνο έτσι θα πάρεις και το μάθημα, και
την θεραπεία, αλλά και θα γλυτώσεις την επανάληψη με διαφορετικές καταστάσεις ή
ηθοποιούς, αλλά του ίδιου μοτίβου.
“Το κούφιο καλάμι
γίνεται ένα φλάουτο, και το Θείο αρχίζει να παίζει μ’ αυτό.”
Αν θέλεις να λάβεις το
Θείο μέσα σου, ή να του επιτρέψεις να βγει από μέσα σου, πρέπει να είσαι
άδειος. Όταν είσαι άδειος από προβληματισμούς, σκέψεις, έννοιες, θέλω και
προσδοκίες, τότε δεν υπάρχει εμπόδιο. Και το Πνεύμα ως άνεμος, θα περάσει από
μέσα σου και θα τραγουδίσει όπως ο αέρας που περνά μέσα από το φλάουτο. Αυτή
είναι η μη σκέψη μέσω διαλογισμού (λογισμού Διός), και μαζί με την εσωτερική
καθαρότητα, θα δημιουργήσει τον κατάλληλο Χώρο μέσα σου. Και όταν είσαι
έτοιμος, αλλά δεν περιμένεις, τότε θα λάβεις.
“Το κενό δεν χρειάζεται
στήριγμα. Αναζήτησε τον σκοπό και θα τον χάσεις, γιατί με την αναζήτησή σου
ενισχύεις τον αναζητητή.”
Όταν σταματήσεις να
αναζητάς τον σκοπό, τότε θα τον ανακαλύψεις. Η ίδια η έννοια και η ταύτιση της
αναζήτησης, γίνεται το εμπόδιο. Κι αυτό γιατί σε βγάζει από το τώρα. Το τώρα
της πληρότητας. Αυξάνει τον αναζητητή, το εγώ. Η ψυχή γνωρίζει, είναι. Το εγώ
θέλει επιβεβαίωση και σκοπό. Κανείς δε φτάνει, δε μπορεί να πάει στον Θεό. Όταν
όμως είναι ακίνητος, καθαρός, άδειος και έτοιμος όπως το κενό, τότε Εκείνος
έρχεται.
“Χρειάζεται κάποιο
σκοτάδι για να δεις τα αστέρια”
Το φως είναι υπέροχο,
είναι πληροφορία, είναι ζωή, είναι αγάπη. Μερικές φορές όμως χρειάζεται και το
σκοτάδι για να διακρίνεις κάποια πράγματα που δεν μπορούσες να διακρίνεις στο
φως. Δεν υπάρχει τίποτα φτιαγμένο από λάθος ή ατύχημα στην ύπαρξη. Αξιοποίησέ
το ηθικά, με σοφία και διάκριση.
“Η ζωή ξεκινάει εκεί
που τελειώνει ο φόβος”
Ο φόβος είναι συστολή,
μάζεμα, συρρίκνωση. Η ζωή είναι ανοιχτή αγκαλιά, διαστολή, επέκταση. Υπάρχουν
αόρατα σύνορα, ανάμεσα σε ζωή και φόβο, σε αγάπη και φόβο, σε πληρότητα και
φόβο. Η ζώνη ασφαλείας είναι ένα από αυτά, μιας και έξω της κατοικεί ο φόβος
του αγνώστου. Όταν γνωρίσεις ποιος και ποια είσαι, και καταλάβεις τις δυνάμεις
σου, τότε θα καταλάβεις και πως δεν υπάρχει τίποτε έξω από σένα το οποίο αξίζει
να φοβάσαι. Ο φόβος μπορεί σε ένα μικρό βαθμό να σε προετοιμάζει, αλλά αν τον
αφήσεις, σε περιορίζει. Αξιοποίησέ τον. Κι όταν σου λένε πρόσεχε τις
καταιγίδες, εσύ να λες είμαι η καταιγίδα, και το ουράνιο τόξο μαζί. Το έξω σου
είναι το μέσα σου.
“Η αληθινή ερώτηση δεν
είναι αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον. Η αληθινή ερώτηση είναι αν είσαι ζωντανός πριν
πεθάνεις.”
Το μήνυμα είναι διπλό.
Αρχικά η ερώτηση είναι τι είναι ζωή; Αυτό που ζούμε τώρα; Ή μήπως αυτό είναι το
όνειρο, κι όταν ξυπνήσουμε μέσω του “θανάτου” ζούμε την αληθινή;
Το δεύτερο μήνυμα είναι
το κατά πόσο ζεις, όσο είσαι ζωντανός. Είσαι η στιγμή; Ή ζεις στο παρελθόν και
στο μέλλον, χάνοντας το κάθε παρόν σου; Που βρίσκεται η συνείδησή σου; Στον
φόβο; Στην μελαγχολία; Στην προσδοκία; Στην ανάμνηση; Ή στην ευγνωμοσύνη την
αγάπη και την ευδαιμονία του τώρα; Όπως έλεγε κι ο Επίκουρος, δεν υπάρχει λόγος
να φοβάσαι τον θάνατο σου. Όταν είσαι εδώ, απουσιάζει. Κι όταν έρχεται, λείπεις
εσύ. Οπότε εξ ορισμού δεν θα τον συναντήσεις, άρα και δε χρειάζεται να τον
φοβάσαι. Αυτό που έχει σημασία, είτε είναι όνειρο, είτε όχι, είναι να ζεις την
κάθε στιγμή.
“Ζήσε την ζωή σου βάση
δύο αρχών. Ζήσε το σήμερα σαν να ήταν η τελευταία σου μέρα στη γη. Και ζήσε το
σήμερα, σα να πρόκειται να ζήσεις για πάντα”
Με λίγα λόγια, κάνε
(σχεδόν) ό,τι θα έκανες αν είχες 24 ώρες ζωής. Αλλά και ζήσε, σαν να ήσουν
αθάνατος. Αγάπησε, τρέξε, κάνε πράγματα, βγάλε από μέσα σου ό,τι σε βασανίζει,
ζήτα τις συγγνώμες που πρέπει, μοιράσου όσα έχεις ανάγκη, κάνε όσα λέει το μέσα
σου και μην υπολογίζεις κανέναν από εκείνους που δε σε καταλαβαίνουν ή σε
κρατάνε πίσω. Τα όνειρα και η ζωή είναι δικά σου, κανείς δε θα τα ζήσει για
σένα.
“Βρες την έκσταση μέσα
σου. Δεν είναι εκεί έξω. Αλλά κατοικεί στο πιο εσωτερικό σου άνθισμα. Αυτός και
αυτή που αναζητάς, είσαι εσύ.”
Κανένα ναρκωτικό,
κανένα νοοτροπικό, καμία κατάσταση ή άνθρωπος δεν πρόκειται να σου δώσει την
διάρκεια στην εσωτερική πληρότητα και ευδαιμονία. Οτιδήποτε έξω από εσένα είναι
πλασματικό και προσωρινό, όπως μία ένεση ή ένα συμπλήρωμα. Αυτό πρέπει να το
καταλάβεις. Αλλιώς θα βιώνεις συνεχώς επαναλαμβανόμενους κύκλους με εναλλαγές
πόνου και χαράς, τραύματος και θεραπείας, γοητείας και απογοήτευσης,
ενθουσιασμού και πλήξης. Όσο ψάχνεις έξω από σένα, δίνεις τη δύναμή σου έξω από
εσένα. Ξαναδιάβασε το προηγούμενο αρκετές φορές. Ό,τι ψάχνεις είναι μέσα σου.
Όλη η αγάπη, όλες οι αγκαλιές, η τρυφερότητα, η φροντίδα, η κατανόηση, η παρέα,
τα πάντα. Δεν είναι εύκολο, το ξέρω. Όμως γίνεται. Κι όταν τα βρεις μέσα σου,
τότε ως δια μαγείας, θα τα βρεις και έξω από εσένα. Θυμήσου το.
Έγραψε
ο Αθανάσιος Στεργίου
Σύμβουλος
προσωπικής ανάπτυξης / Heroes Life Coaching, awakengr.com
