Και να ήταν ένας, τι
καλά που θα’ ταν!
Πριν μέρες έγραφα πως
είναι άδικο να γίνεται λόγος και να λαμβάνονται υπ’ όψιν μόνο οι συνάνθρωποί
μας που απολύθηκαν από τις δουλειές τους τώρα, με τον κορωναϊό… ώστε να λάβουν
το όποιο επίδομα και όχι όλοι οι άνεργοι που πληρούν τις προϋποθέσεις (βλ.
εισόδημα), από τη στιγμή που το ίδιο το κράτος με την αδιαφορία του τους
οδήγησε εκεί.
Και να τώρα, που
έρχονται όλοι ένας ένας και ζητάνε στήριξη, καθώς τα πράγματα δυσκολεύουν και όπως
φαίνεται δεν θα έχουμε ούτε να φάμε…
Βλέπεις, μόνο οι
συντάξεις είναι αυτές που μπορούν να μας δώσουν «ένα πιάτο φαΐ», μιας και οι
μισθοδοσίες και η εργασία παίρνουν άλλη μορφή, με θύματα μόνο εμάς.
Συντάξεις και μετά το
χάος… κάτι σαν αυτούς που έχουν τους παράδες και ψωνίζουν άνετα στο σούπερ
μάρκετ στοκάροντας εμπορεύματα στο σπίτι τους αδιαφορώντας για τους άλλους, αν
θα βρουν κάτι στο ράφι.
Δυστυχώς. Εκεί που
περιμέναμε πως κάτι τέτοιες πρωτόγνωρες για όλους μας συνθήκες θα μας έκαναν
ανθρώπους, δυστυχώς αρκετούς όλα αυτά, τους αφήνουν παγερά αδιάφορους!
Και όσο τα προβλήματα
μεγαλώνουν και το κράτος δεν δείχνει πως έχει διάθεση να δώσει ένα χέρι
βοηθείας σε αυτούς που πραγματικά το έχουν ανάγκη, η κατάσταση θα ξεφύγει… όσα
περιοριστικά μέτρα και αν μπουν.
Ας δει λοιπόν η εξουσία
τα προβλήματα και ας δώσει έστω μερικές λύσεις, αν δεν θέλει στο επόμενο
διάστημα να είμαστε ζωντανοί νεκροί μέσα στα ίδια μας τα σπίτια!
