Η Χρυσή Μαρούση, απαντά στο «κουτσομπολιό»… της αυλής!!!

«Έχω περάσει και χειρότερα»…

μας είπε όταν συναντηθήκαμε, μα πριν σχηματίσετε την όποια άποψη, διαβάστε τη συνέχεια:  «Αυτές οι τέσσερις, μόλις, λέξεις πάντα μου χαρίζουν δύναμη, με παρηγορούν, μου θυμίζουν πόσα είμαι ικανή να αντέξω, πόσα άντεξα ήδη…»

Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;

Η ανεμελιά, όλα εκείνα τα πολύτιμα που μοιραστήκαμε με την αδελφή μου, την Φωτεινή, οι γονείς μου, που δυστυχώς έχουν κοιμηθεί πλέον και οι δύο… Κυρίως θα έλεγα εκείνη η αθώα, παιδική ματιά, η απονήρευτη, ορθάνοιχτη καρδιά, γιατί όλα τα παραπάνω τα κουβαλώ ακόμα μέσα μου, ενώ για τα τελευταία παλεύω καθημερινά να τα ξανακατακτήσω. Η αλήθεια είναι, πως τώρα, χάρη στα παιδιά μου, ξαναξιώνομαι κάτι από εκείνα τα χρόνια.

Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;

Ήταν η Χιονάτη, για έναν πολύ παιδιάστικο λόγο: είχε μαύρα μαλλιά όπως κι εγώ! Ακούγεται ρηχό, μα στο παιδικό μου μυαλό ήταν υπεραρκετό για να ταυτιστώ μαζί της!

Θα συγχωρούσατε κάποιον που σας έχει πικράνει;

Δεν θα ισχυριστώ πως είναι πάντα εύκολο, αλλά στην ζωή μου προσπαθώ να συγχωρώ. Είναι πολύ μικρή για να αναλωνόμαστε σε παιδιαρίσματα και μικρότητες. Πολύτιμος ο χρόνος μας. Προσπαθώ να μπω στην θέση του άλλου, να δω τα πράγματα από την πλευρά του. Όλοι, έχουμε καταβάθος έστω κι ένα μικροσκοπικό κομμάτι δίκιο, αυτό παλεύω να βρω. Η μέχρι τώρα ζωή μου, μου δίδαξε πως δεν μπορείς να αλλάξεις τον άλλον, ούτε να έχεις την απαίτηση να αλλάξει για χάρη σου. Δουλεύω λοιπόν τον εαυτό μου, ψάχνω το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί σε κάθε περίπτωση κι αν κάποιος με πικράνει ή με απογοητεύσει, σκέφτομαι απλά πως τη δεδομένη στιγμή, τόσα είχε να δώσει.

Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;

Είμαι δοτική κι αγαπώ απόλυτα.

Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;

Είμαι πολύ αυστηρή με την Χρυσή! Κι αναλύω υπερβολικά τα πάντα!

Αν η μοίρα σας γύριζε την πλάτη, τι θα κάνατε για να την καλοπιάσετε;

Θα συνέχιζα απλά να αγωνίζομαι και να προσπαθώ.

Πως εκδηλώνεται την αγάπη σας;

Είμαι πολύ εκδηλωτική. Με κάθε δυνατό τρόπο. Με λόγια, με πράξεις, με αγκαλιές, με δώρα. Με το να είμαι εκεί όταν με χρειαστούν.

Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;

Υπάρχει, χρόνια μου πήρε για να της βρω θέση, μα πλέον της χάρισα την πλέον περίοπτη! Επιλέγω να ελπίζω, να πιστεύω, να αισιοδοξώ. Το κάνω συνειδητά.

Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;

Έχει περίπου δυο μήνες που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ownbook, το πρώτο μου μυθιστόρημα, το «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα». Η ιστορία του δεκαπεντάχρονου Πάρη ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας μέσα από τη φωνή ανθρώπων του περιβάλλοντός του. Αφουγκράζονται τις ευαισθησίες, τις σκέψεις, τα όνειρά του, αλλά δεν μπορούν να ερμηνεύσουν τη μεταστροφή της συμπεριφοράς του, όταν η ζωή του δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Ο Πάρης γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος, το μαύρο πρόβατο, ο Μινώταυρος στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της. Κρύβει με επιμέλεια ένα φοβερό μυστικό, που, όταν το αποκαλύπτει, προκαλεί πολλές ανατροπές. Η πλοκή κόβει την ανάσα σε ένα ταξίδι που επιχειρεί να μετατρέψει τη βία σε δύναμη, το φόβο σε ελπίδα, το θάνατο σε ζωή. Η πλοκή κόβει την ανάσα, όταν δίνει στον Πάρη φωνή... Βιώνω για πρώτη φορά την χαρά του να βλέπω κάτι τόσο προσωπικό να περιβάλλεται από τόση αγάπη, τόσων ανθρώπων. Μοναδικό συναίσθημα! Παράλληλα, έχω επιλέξει εικονογράφο για ένα παραμύθι που περιμένει υπομονετικά να εκδοθεί, και γράφω το δεύτερό μου βιβλίο, μυθιστόρημα και πάλι.

Τι δεν θα θέλατε να μη σας κλέψουν από το θησαυροφυλάκιο της ψυχή σας;

Την αυτογνωσία, τα πρόσωπα που αγάπησα κι αγαπώ, την ικανότητα να αγαπώ αληθινά.

Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία;

Η κάλπικη λίρα.

Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι» σας;

Δεν έχω γούρι και δεν πιστεύω κιόλας σε αυτά. Απλά φοράω συνεχώς ένα βραχιολάκι που μου έφτιαξε η κόρη μου, γιατί της το υποσχέθηκα όταν μου το έδωσε. Της είπα πως θα το βγάλω μόνο αν χαλάσει.

Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;

«Έχω περάσει και χειρότερα». Αυτές οι τέσσερις, μόλις, λέξεις πάντα μου χαρίζουν δύναμη, με παρηγορούν, μου θυμίζουν πόσα είμαι ικανή να αντέξω, πόσα άντεξα ήδη.

Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση που βιώνουμε;

Εγώ, θα μου επιτρέψετε, να επικεντρωθώ στην πνευματική κρίση που διανύουμε. Ανησυχώ για το μέλλον των ΜΜΕ, καθαρά λόγω της προσήλωσής τους στο ευτελές, στην επιφάνεια και στο εύπεπτο. Δεν θέλω να ακουστώ απόλυτη, σίγουρα υπάρχουν και αξιόλογες, φωτεινές εξαιρέσεις, μα δυστυχώς η πλειοψηφία χωλαίνει.

Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από ανικανότητα να τις στηρίξει;

Ίσως να το κάνει άλλοτε από φόβο κι άλλοτε από ανικανότητα. Αν και δεν ξέρω κατά πόσο ή για πόσο, μπορεί κανείς να φιμώσει την τέχνη, στην ουσία της.

Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει την τύχη του στα χέρια των άλλων;

Θεωρώ πως όλα ξεκινούν από την έλλειψη άξιων κι ανιδιοτελών προσώπων στην πολιτική, ικανών να εμπνεύσουν. Εκεί θα εντόπιζα εγώ την πηγή του κακού. Αν και δεν πιστεύω πως αφήνει την τύχη του αλλού. Παλεύει.

Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;

Αγαπάτε αλλήλους! Υποχρεωτικά και με τον νόμο!

Τι φοβάστε περισσότερο, από τους ανθρώπους;

Την ανθρώπινή τους φύση. Ο άνθρωπος είναι ικανός να γίνει άγιος, είναι όμως ικανός να γίνει και θηρίο. Μάλλον αυτό που φοβάμαι περισσότερο, στην πραγματικότητα, είναι η έλλειψη φόβου Θεού από τον άνθρωπο. Χωρίς Θεό, όλοι μας είμαστε ικανοί για τα πάντα.

Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι θα θέλατε να είστε;

Γάτα. Τις αγαπώ από παιδί.

Πιστεύετε στα όνειρα;

Ναι, πολύ! Μα σε εκείνα που κάνουμε, όχι σε εκείνα που βλέπουμε.

Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του λέγατε;

Να αγαπήσεις αυτό που είσαι, αυτά με τα οποία θα ασχοληθείς, να αγαπήσεις τον κόσμο όλο… Σε όλα σου, βάζε αγάπη…

Ήμουν παιδί ακόμα όταν ανακάλυψα το χορό και θέλησα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να γίνω μπαλαρίνα. Από τότε, σε όποια μορφή κι αν συνάντησα την τέχνη στη ζωή μου, την πόθησα ολοκληρωτικά. Με μαγνήτισαν το θέατρο και η μουσική. Το πρώτο δεν το άγγιξα, λόγω χαρακτήρα. Αντί αυτού ασχολήθηκα με τη ζωγραφική κι ακολούθησα σπουδές αγιογραφίας.

Η μουσική όμως υπήρξε μεγάλος έρωτας που μου σύστησε τη στιχουργική, η οποία έγινε το απόλυτό μου πάθος για χρόνια. Κι έτσι βρέθηκα στο σήμερα, να γράφω βιβλία και να μπαίνω σε ξένα σώματα, να αποκτώ νέες ψυχές, να ζω τόσες άλλες ζωές πέρα από τη δική μου!

Για χρόνια εκλάμβανα αυτές μου τις ενασχολήσεις ως αδυναμία, πλέον όμως καταλαβαίνω πως χωρίς αυτές, θα ήμουν απλά κάποια άλλη.

Είμαι μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος από το 2010 και το παραμύθι μου «Με νοιάζει, θέλω και μπορώ» έλαβε έπαινο από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών στα πλαίσια του 31ου πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού Αθηνών για το έτος 2012.

Γεννήθηκα κι εξακολουθώ να ζω στην Θεσσαλονίκη με τον σύζυγο και τα δυο μας παιδιά. Tο «Κάθε λαβύρινθος κρύβει μια εξώπορτα» είναι το πρώτο μου μυθιστόρημα.

(Για τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ & τον  Παύλο Ανδριά)