Είναι καλύτερα να μη ζεις παρά να μην
αγαπάς...
Η δυστυχία μου έχει γίνει ρουτίνα,
κανείς δεν την καταλαβαίνει πια. Δεν μπορώ πλέον να κοιμηθώ. Αισθάνομαι
εγωίστρια. Συνέχεια προσπαθώ να εντυπωσιάσω τους άλλους, σαν να είμαι ακόμα
παιδί. Κλαίω μόνη μου και χωρίς λόγο στο μπάνιο. Έκανα έρωτα με όρεξη μόνο μία
φορά εδώ και πολλούς μήνες – και ξέρεις καλά για ποια μέρα μιλάω. Σκέφτηκα πως
όλα αυτά δεν είναι παρά μια τελετή ενηλικίωσης, συνέπεια του ότι είμαι πάνω από
τριάντα χρονών, όμως η εξήγηση αυτή δεν είναι αρκετή.
Νιώθω πως χαραμίζω τη ζωή μου, πως μια
μέρα θα κοιτάξω πίσω μου και θα μετανιώσω για όλα όσα έκανα. Εκτός από το ότι
σε παντρεύτηκα και απέκτησα τα όμορφα παιδιά μας.
«Μα αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό;»
Για πολλούς ανθρώπους ναι. Για μένα
όμως όχι.
