Χθές όπως ξεφύλλιζα ένα περιοδικό μόδας, στο κομμωτήριο εννοείται...
πού λεφτά πια για περιοδικά γενικώς, είδα ότι άρχισαν να βάζουν την ανοιξιάτικη
κολεξιόν και είπα ότι ό λαός μας είναι σοφός πού λέει "Ο Φλεβάρης και αν
φλεβήσει καλοκαίρι θα μυρίσει"
Ούπς, όμως τα κιλάκια πού πήραμε λόγω μελομακάρονων και
τσιπουρομεζέδων τί θα τα κάνουμε κορίτσια μου?
Πως θα βγούμε στις παραλίες με τις κορμάρες πιο τσουποτές?
Πω πω... αμάν...και για μένα εντάξει, πάντα τα’ χα τα κιλάκια μου.
Οι φιλενάδες μου όμως?
Άρχισα τηλεφωνική εκστρατεία... μεταξύ μας βέβαια γιατί θέλω παρέα να
πάω γυμναστήριο…
«Έλα Καιτάκι μου τί κάνεις? Σού ήρθε μήπως η προσφορά από το
γυμναστήριο πού άνοιξε κάτι μήνες πριν κοντά στο σπίτι σου? Ξέρεις αυτό το πολύ
φωτεινό πού έχει και σάουνα και χαμάμ και μόλις 49 ευρώ το χρόνο?»
«Ναι το ξέρω, γιατί?»
«Έ, να έλεγα μήπως πηγαίναμε να το δούμε από κοντά και αν μάς
αρέσει να γραφτούμε. Νά λέγαμε και της Ρένας και της Γκέλυς και να πηγαίναμε
γυναικοπαρέα να το διασκεδάζαμε κιόλας. Τι λές?»
«Καλό μού ακούγετε. Πάρτες τηλέφωνο και αν είμαστε όλες μέσα,
ακριβό δεν το λές, αν μάς αρέσει, πάμε…»
«Έγινε κλείνω και σε ξαναπαίρνω να μιλήσω και με τα κορίτσια»
Τα τηλέφωνα πήραν φωτιά,
κάτι να προσπαθώ εγώ να τις πείσω, κάτι εκείνες εμένα και ουφ τα κατάφερα…
Η ομάδα των 4 χτυπάει γυμναστήριο...
Μηχανήματα φυλαχτείτε και φυσικά και εσείς γυμναστές! Λές να’ χει
κανέναν ωραίο?
Δευτέρα απόγευμα λοιπόν, ώρα πού βόλευε και τις 4, να’ μαστε στο
νέο γυμναστήριο! Στην υποδοχή μια ευγενέστατη κοπελιά μάς έκανε την εγγραφή και
μάς έδειξε τα αποδυτήρια…
«Αλλάξτε και ελάτε να σας γνωρίσω στους γυμναστές σας»
«Όλο γέλιο η τρελοπαρέα ετοιμαστήκαμε και να’ μαστε ντυμένες,
αθλητικά βέβαια… αλλά πολύ περιποιημένες, έτοιμες για ν’ αρχίσουμε
«Καλώς τες…», μας υποδέχθηκε ο νέος γυμναστής με χαμόγελο, πρώτη
φορά?
«Καθίστε να τα πούμε λίγο…»
Ευγενέστατος μας είπε κάποια πράγματα για τις ασκήσεις, μας ρώτησε
διάφορα για την υγεία και την φυσική κατάσταση της καθεμιάς και αφού κατάφερε να
τα βγάλει πέρα μαζί μας, βλέπεις κάναμε σαν 18χρονα το λιγότερο οι γαιδαρίτσες,
οδήγησε την κάθε μια μας, στο μηχάνημα πού θα ξεκινούσε…
Μας έβαλε μακριά τη μια από την άλλη, για να κάνει δουλειά του ο άνθρωπος…
Εγώ διάδρομο, η Καίτη ποδήλατο, η Ρένα στήθος και η Γκέλυ σε άλλον
διάδρομο. Κορίτσια μας κατάλαβαν....
«Γιατί έτσι μακριά;» ρώτησα δήθεν αθώα....
«Μα γι’ αυτό το πονηρό σας βλέμμα καλή μου», απήντησε γελώντας
«Θα τα πούμε σε 20 λεπτά…»
Τώρα ψιλοθύμωσα, το χάρηκα δεν ξέρω αλλά από εδώ έχω ωραία θέα.
Βλέπεις απέναντι είναι η αίθουσα των ανδρών και είναι πολύ καλά τα
γλυκούλια μου!
«Τελείωσαν τα 20 λεπτά…» ακούω μια φωνή να μου λέει…
Μμμμ τί ωραίο αγόρι είναι αυτό...
«Ποιός είστε εσείς? Ο άλλος κύριος; Ο Γιάννης».
«Τώρα έχω βάρδια εγώ και με λένε Στέφανο. Ελάτε πάμε στο ποδήλατο για
άλλα 20 λεπτά μού λέει και μου δίνει το χέρι του.
Κοιτάζω τα κορίτσια και τούς κλείνω το μάτι.
Συνωμοτικά μου το κλείνουν και αυτές
«Ωραία η ιδέα σου…» μού λέει η Ρένα γελώντας
Συμφωνώ, το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Τα αλλά τα λέμε στην σάουνα
κορίτσια μου
Τελικά, τρέμε κόσμε το καλοκαίρι με τις κορμάρες μας... λέω τώρα
εγώ, γιατί ποτέ δεν ξέρεις… πότε θ βαρεθούμε, χαχαχα!
