Για
μια ακόμα φορά, η χώρα ολόκληρη συγκλονίζεται...
από ένα τροχαίο. Αυτή τη φορά,
νεκρός δεν είναι ένας γνωστός τραγουδιστής, αλλά μια μάνα με το μωρό της, καθώς
και άλλοι δύο. Οι τελευταίοι, επιβάτες μιας Porsche, η οποία έφυγε ανεξέλεγκτη
με τρομερή ταχύτητα μέσα στο πάρκινγκ της Εθνικής Οδού, στο 83ο χιλιόμετρο, στο
Ύπατο Θηβών.
Και τώρα, η μισή Ελλάδα αναρωτιέται: “Ποιος
φταίει για το τροχαίο με την Porsche”; Γιατί έγινε αυτή η τραγωδία; Και θα
αρχίσουν οι ειδικοί και οι “ειδικοί”. Από το “οι Porsche είναι σκοτώστρες”,
μέχρι “φταίνε οι πλούσιοι”. Και, τι έγινε αλήθεια, γιατί η Porsche μπήκε στο
πάρκινγκ έχοντας χάσει ήδη τον έλεγχο; Λάστιχο με πολλά χιλιόμετρα; Αδιαθεσία
του οδηγού; Προσπαθούσε να φωτογραφήσει το καντράν; Είχε πάει στην ευθεία της
Θήβας να τελικιάσει; Απλά το “έχασε”; Μάλλον δεν θα το μάθουμε. Όλοι αυτό
συζητάνε και δηλώνουν σοκαρισμένοι. Δήθεν. Ναι, δήθεν σοκαρισμένοι.
Κι εσύ, δήθεν σοκαρισμένος/η είσαι. Αν δεν
ξέρεις ήδη το γιατί, η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως και θα ξαναεξηγήσω κάποια
πράγματα που έχω ξαναγράψει για την υποκρισία των Ελλήνων στο κλάψιμο των
νεκρών και τραυματιών από τροχαία. Γιατί, να ξέρεις, μικρή σημασία έχει το
ποιος φταίει στο συγκεκριμένο τροχαίο. Και το ποιος θα φταίει στο επόμενο. Και
στο μεθεπόμενο.
Μια
χώρα που θρηνεί 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία κάθε χρόνο,
(κατά μ.ο., γιατί έχουν αρχίσει να μειώνονται, λόγω μείωσης της κυκλοφορίας
οχημάτων) πώς μπορεί να υποκρίνεται ότι συγκλονίζεται; Και γιατί δεν κάνει κάτι
για να μην πάνε χαμένα τα παιδιά της, όπως πήγαν και αυτά; Γιατί στους Έλληνες
αρέσει να κλαίνε τα παιδιά, τα αδέρφια, τους γονείς, τους συγγενείς τους;
“Μα, τι λες;”, θα πουν κάποιοι. Σε ποιον
αρέσει να κλαίει τους ανθρώπους του; Κι όμως! Στους 9 στους 10 Έλληνες, αρέσει.
Γιατί το αποδεικνύουν καθημερινά και δίνουν το παράδειγμα στους γύρω τους. Κι
αμα τους πεις κουβέντα, θα τ’ ακούσεις.
Σκέψου ότι ένα μεγάλο ποσοστό αυτών που
σήμερα “θρηνούν”, αύριο θα περάσουν με κόκκινο, θα παραβιάσουν το STOP, δεν θα
φορέσουν ζώνη, θα μπουν ανάποδα στο μονόδρομο, θα παρκάρουν στη γωνία, θα το
πατήσουν λίγο παραπάνω, θα πάρουν το αυτοκίνητο αφού έχουν πιει “δυο
ποτηράκια”, θα κάνουν σφήνες και χίλια δυο ακόμα. Και, όταν κάποιος τους
ζητήσει το λόγο, θα πουλήσουν “τσαμπουκά”. Ψέματα;
Αισθάνομαι σχεδόν γραφικός που με κάθε
πολύνεκρο τροχαίο αναγκάζομαι να επαναλαμβάνω το ίδιο πράγμα και τίποτα να μην
αλλάζει γύρω μου: Οι Έλληνες δεν έχουμε οδηγική παιδεία. Γενικώς έχουμε χαμηλό
επίπεδο παιδείας (το οποίο, θεωρώ, ευθύνεται για τα κακά αντανακλαστικά μας στην
κρίση), αλλά στην οδηγική, το χουμε τερματίσει. Οι αριθμοί, αποδεικνύουν του
λόγου το αληθές: Σε ό,τι αφορά τα τροχαία δυστυχήματα/ατυχήματα και την οδική
ασφάλεια, η Ελλάδα βρίσκεται στην 28η, την τελευταία δηλαδή θέση της Ε.Ε. Κάθε
μέρα, θρηνούμε πέντε νεκρούς, πέντε τετραπληγικούς, 10 παραπληγικούς, 60
τραυματίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες ευρώ είναι το κόστος σε υλικές ζημιές.
Γιατί οδηγούμε έχοντας χεσμένους τους γύρω
μας και σα να μη μας ενδιαφέρει αν κάποιος/α μας περιμένει σπίτι; Τι φταίει;
Τα πάντα. Όλοι μας. Ο καθένας μας
ξεχωριστά, που, έστω μια φορά θα πει “δε βαριέσαι”. Που δεν παίρνει την οδήγηση
στα σοβαρά. Που γράφει τον ΚΟΚ και τη λογική στα παλιά του τα παπούτσια, είτε
οδηγεί νταλίκα ή λεωφορείο (ακόμα και σχολικά, ρε αθεόφοβοι) με φθαρμένα λάστιχα,
είτε αυτοκίνητο όπως του γουστάρει, είτε μηχανάκι/μηχανή ξεφτιλίζοντας τον ΚΟΚ,
είτε ποδήλατο κινούμενος όπως και όπου του καπνίσει (αλήθεια, για εσάς τα
φανάρια δεν ισχύουν, ή είστε απέθαντοι;), είτε ακόμα και ως πεζός που
“προλαβαίνω να περάσω απέναντι”. Γιατί είμαστε μάγκες. Είμαστε έξυπνοι εμείς.
Οι άλλοι δεν ξέρουν. Οι άλλοι είναι υπερβολικοί. Γιατί “ντάξει μωρέ τώρα να
πούμε”.
Έπειτα, είναι το κράτος. Είναι αυτοί οι
άσχετοι καρεκλοκένταυροι, που συμπεριφέρονται στους ιδιοκτήτες ΙΧ σαν να έχουν
διαπράξει ποινικό αδίκημα. Που τους έχουν μουρλάνει στη φορολογία, ωθώντας
τους, ουσιαστικά, να οδηγούν επικίνδυνα σαπάκια. Μα, βρε μπαγλαμά, δεν
αντιλαμβάνεσαι ότι με το να υπερφορολογείς το αυτοκίνητο σε μια χώρα που έχει
τρισάθλιες δημόσιες συγκοινωνίες, αναγκάζεις τον ιδιοκτήτη να επιλέξει το πιο
παλιό, πιο κακοσυντηρημένο, πιο αν-ασφαλές αυτοκίνητο που υπάρχει; Δεν σου λέει
τίποτα βρε πανάσχετε ότι γεμίσαμε με τα μεταχειρισμένα που πέταξαν στα
σκουπίδια οι Γερμανοί και οι δικοί μας εξυπνάκηδες γύρισαν τα χιλιόμετρα και τα
πουλάνε ως “σχετικά καινούρια”; Γιατί απαγορεύεις στον Έλληνα οικογενειάρχη να
αγοράσει καινούριο αυτοκίνητο για να μετακινεί την οικογένειά του; Γιατί
απαγορεύεις στο νέο να αγοράσει το αυτοκίνητο που αγαπά;
Και, συνεχίζοντας με τους φταίχτες, σιγά
μην τους ξέχναγα: Φταίνε οι πολιτικοί- άρχοντες της μίζας (όχι μόνο της
κεντρικής, αλλά και της τοπικής σκηνής) που παραλαμβάνουν δρόμους -λαιμητόμους,
με απίστευτες κακοτεχνίες που οδηγούν σε θανάτους. Και δεν έχει μπει ποτέ,
κανένας φυλακή γι’ αυτό! Άνθρωποι πληρώθηκαν για να παραδώσουν κατσικόδρομους!
Και οι “εκπρόσωποί μας” τους παρέλαβαν!
Φταίει το σύστημα που επιβάλλει και
διατηρεί ηλίθια όρια ταχύτητας -σε πολλά σημεία- μόνο και μόνο για να
παραβιαστούν. Που μονοδρομεί δρόμους ανάλογα με το “δόντι” που έχει στο
δημαρχείο κάποιος κάτοικος.
Φταίει η Τροχαία που στήνει καρτέρια για να
κόψει κλήσεις, αντί να φροντίσει να επιμορφώσει: Να κάνει συστάσεις για κράνος-
ζώνη, να βελτιώσει, με αστυνόμευση, τη συμπεριφορά των οδηγών.
Φταίνε οι δάσκαλοι οδήγησης και όλο το
σάπιο κύκλωμα το οποίο χορήγησε έναν σκασμό άδειες οδήγησης σε ανθρώπους που
δεν θα έπρεπε, επειδή έπεσε το “λαδάκι”.
Φταίνε οι διοργανωτές αγώνων αυτοκινήτου
που μετέτρεψαν το άθλημα σε έναν κλειστό κύκλο. Μια κλίκα. Που δεν γίνονται οι
οδηγοί, οι δάσκαλοι της οδικής ασφάλειας σε αυτή τη χώρα. Γιατί, ο κάθε οδηγός
και ιδιαίτερα ο νέος, θα ακούσει με δέος τον “θεό” των ράλλυ. Αλλά, ξέχασα:
Αντί να δουν πώς θα μαζέψουν κόσμο στις αναβάσεις και τις πίστες, σφάζονται
μεταξύ τους, λες και είναι πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και μετά αναρωτιόμαστε γιατί
τα νέα παιδιά εξελίσσονται σε γίδια τα οποία δίνουν διαδικτυακά ραντεβού στο
Riba’s για να ξεσπάσουν.
Και φυσικά, φταίμε και οι δημοσιογράφοι,
που είμαστε ό,τι να ναι. Φταίω κι εγώ, πιο πολύ απ’ όλους, που, παρότι έχω το
βήμα, δεν σου πιπιλάω το μυαλό σε κάθε δοκιμή και παρουσίαση που κάνω ότι το
γρήγορο αμάξι θα το ευχαριστηθείς στην πίστα. Ότι το καλό αμάξι είναι αυτό που
σε κρατάει πιο ασφαλή. Ότι καλός οδηγός είσαι όταν δεν θέτεις σε κίνδυνο εαυτόν
και άλλους. Ότι το υπεργρήγορο αμάξι που σου περιγράφω πώς ανοίγει, μπορούν να
το χαρούν μόνο ζωντανοί. Ότι μάγκας είσαι μόνο στην πίστα. Που δεν τα γράφω
αυτά και πολλά ακόμα. Βέβαια, αν το κάνω αυτό, δεν θα μου δώσεις ούτε ένα κλικ.
Τουλάχιστον όμως, θα κοιμάμαι ήσυχος τις νύχτες.
Όλα αυτά, σε συνδυασμό με την παραδοσιακή
για τον Έλληνα αδιαφορία για ό,τι κακό γίνεται γύρω του (μέχρι να αγγίξει το
σπίτι του) έχουν δημιουργήσει ένα είδος κουλτούρας. Με την κακή έννοια. Δηλαδή,
κάνουμε όλοι τα στραβά μάτια στην παρανομία, επειδή, παρακάτω, θα την κάνουμε
κι εμείς.
Και φυσικά, αντί για κατάρες και “φταις”,
είναι ώρα περισυλλογής. Είναι ώρα να δούμε τι θα κάνουμε εμείς για την ασφάλειά
μας και, όταν το φροντίσουμε αυτό και γίνουμε πολιτισμένοι άνθρωποι και όχι
ούγκανα επάνω σε λαμαρίνες και πλαστικά, θα διεκδικήσουμε το δίκιο μας για τους
δρόμους- ανέκδοτα στους οποίους κινούμαστε. Και πώς θα τα καταφέρουμε;
Σίγουρα, δεν θα περιμένουμε κάτι από
κυβερνήσεις και πολιτικούς. Αυτοί, δουλειά τους κάνουν. Χεσμένους μας είχαν και
χεσμένους μας έχουν. Άλλωστε, να σου πω και μια αλήθεια, αν είσαι άνεργος/η,
παίρνεις οποιοδήποτε επίδομα ή σύνταξη και σκοτωθείς μια μέρα, χάρη θα τους
κάνεις. Θα εξοικονομήσουν πόρους. Τι, ψέματα;
Η αλήθεια είναι, άλλωστε, ότι σε αυτό το
χάος που συντελεί το ελληνικό κράτος -και εσύ είσαι υπεύθυνος/η για αυτό το
χάος, βέβαια- δεν υπάρχει ικανός πολιτικός ή πόλιτικός σχηματισμός που θα πάρει
την ευθύνη να συγκρουστεί με συμφέροντα και να αλλάξει το γίγνεσθαι των
μεταφορών.
Για παράδειγμα, η χώρα μας έχει ειδική
Μόνιμη Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας της Βουλής, η οποία, μόνο φέτος, έχει
συνεδριάσει έξι φορές και καμια δεκαριά πέρυσι. Σε αυτές τις φορές, έχει
ενημερωθεί από ειδικούς και μη για ζητήματα οδικής ασφάλειας (λες και τα μέλη
της είναι εξωγήινοι και κινούνται σε άλλους δρόμους), αλλά, όσο και αν
αναζητήσαμε, δεν βρήκαμε κάποιο πόρισμα, ή ακόμα καλύτερα, κάποια δράση της για
να φτιάξουν τα πράγματα και να σκοτώνεται λιγότερος κόσμος.
Παρακάτω, ανασύρουμε ένα (ακόμα) παλιό
κείμενο από συνέντευξη του Ιαβέρη, ο οποίος εξηγεί ότι μέσα σε ένα χρόνο είχαμε
1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες σε τροχαία ατυχήματα.
Είναι σαν να πέφτει κάθε μέρα σε μια
κατοικημένη περιοχή, ένα μικρό αεροσκάφος της αεροπλοΐας με 20 επιβάτες.
Τα πιο πολλά τροχαία ατυχήματα συμβαίνουν
σε κατοικημένες περιοχές με ταχύτητες κάτω από 45 χλμ την ώρα. Και τα
περισσότερα θύματα που αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο, είναι κάτω
των 30 ετών. Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία στοιχεία, το 60 με 70% των θυμάτων
από τροχαία ατυχήματα, είναι ηλικίας 15 – 29. Μας περισσεύουν ζωές νέων,
φαίνεται, σε αυτή τη χώρα…
Αιτία; Οι τραγικοί δρόμοι και οι
επικίνδυνοι οδηγοί που σε συνδυασμό με την άγνοια και την αδιαφορία οδηγούν σε
ένα εγκληματικό αποτέλεσμα, όπως εξήγησε ο Ιαβέρης.
«Τον καρκίνο του δρόμου στη χώρα μας τον
αντιμετωπίζουμε με παυσίπονο αντί χειρουργείου», είπε και έφερε ως παράδειγμα
το γεγονός ότι, ενώ σε όλες τις χώρες έχουν μειωθεί τα τροχαία από 20% – 99,5%,
όπως η Σουηδία, στην Ελλάδα είχαμε αύξηση ως και 60%.
«Το αυτοκίνητο γίνεται όπλο, όταν μπαίνει
ένα βλήμα» είπε χαρακτηριστικά ο Ιαβέρης και εξήγησε: «Μέσα στα τελευταία 100
χρόνια, στην Ελλάδα που πέρασε και δύο πολέμους, έχασαν την ζωή τους σε ώρα
μάχης 70.000 ελληνόπουλα. Στα 60 τελευταία χρόνια με το αυτοκίνητο έχασαν τη
ζωή τους 140.000 άνθρωποι, δηλαδή τα θύματα ήταν τετραπλάσια, ενώ 350.000
έμειναν ανάπηροι».
Ο Ιαβέρης, έθεσε και μια άλλη σημαντική
παράμετρο, την οικονομική καθώς όπως είπε, «το 40% του κόστους στην υγεία,
είναι από τροχαία».
«Τα τροχαία ατυχήματα κοστίζουν 12 δισ.
ευρώ κάθε χρόνο. Στα 50 χρόνια σημαίνει 600 δισ. ευρώ πεταμένα ματωμένα, στην
άσφαλτο. Και μετά λέμε πώς να εξοικονομήσουμε λεφτά και βάζουμε ισοδύναμα, όταν
όλα αυτά τα χρήματα πετιούνται άδικα στο δρόμο», επεσήμανε ο Ιαβέρης.
«Ένας γονιός που οδηγεί με πάνω από 10 χλμ
την ώρα το αυτοκίνητο και αφήνει το παιδί του να κάθεται στη μέση των πίσω
καθισμάτων και δεν το δένει κανονικά στο παιδικό κάθισμα είναι σαν το προορίζει
για αναπηρικό καροτσάκι που θα το σπρώχνει σε όλη του τη ζωή, αν συμβεί ένα
βίαιο φρενάρισμα», τόνισε χαρακτηριστικά.
Μίλησε, όμως, και για γενικότερη άγνοια που
υπάρχει στη κοινή γνώμη, σε ότι αφορά την σημασία που έχει η ασφαλής οδήγηση,
επικαλούμενος το εξής παράδειγμα: «Ρωτήσανε σε ένα τηλεπαιχνίδι 100 ανθρώπους
για ποιο επάγγελμα χρειάζεται μικρότερη προσοχή και η πιο δημοφιλής απάντηση με
ποσοστό 80% ήταν ο επαγγελματίας οδηγός. Δηλαδή, ο οδηγός του σχολικού που
μεταφέρει τα παιδιά μας», ανέφερε.
Ιδιαίτερη έμφαση έδωσε στην παραβίαση του
ερυθρού σηματοδότη, υπογραμμίζοντας ότι «είναι απόπειρα φόνου, είναι απόπειρα
αυτοκτονίας».
Ο Ιαβέρης, υπογράμμισε ακόμα, ότι, μόνο αν
αναληφθεί πρωτοβουλία σε υψηλό πολιτικό επίπεδο, μπορεί το εθνικό αυτό πρόβλημα
να πάρει σοβαρές διαστάσεις.
«Για να σταματήσει το έγκλημα και η
γενοκτονία που συντελείται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους, πρέπει η
Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας να πάει στο Μαξίμου και να ζητήσει από τον
πρωθυπουργό να το πάρει πάνω του γιατί είναι μέγα εθνικό και πολιτικό ζήτημα»,
τόνισε και η πρόταση του αυτή έδειξε να έχει θετική αποδοχή από την Επιτροπή.
Κλείνοντας ο Ιαβέρης την ενημέρωση του,
έδωσε μια συμβουλή σε όλους τους οδηγούς λέγοντας χαρακτηριστικά: «Η λύση του
προβλήματος είναι η αυτοεκτίμηση. Καθένας, πρέπει να ξέρει πόσο ανεκτίμητος και
λατρεμένος είναι, και πόσο θα λείψει από τα παιδιά ή τους γονείς του, αν
εμπλακεί σε μια ανόητη σύγκρουση, επειδή τα μυαλό του είναι στα κάγκελα. Αν
θέλουμε άμεσα να μειώσουμε το οδικό έγκλημα, κάθε πρωί ας κοντοσταθούμε και ας
σκεφτούμε πόσες αγκαλιές μας περιμένουν το απόγευμα»… (topspeed.gr)
