Ταξίδια,
ζωγραφικοί πίνακες, μουσική, όνειρα που σαν δυνάστες επιστρέφουν...
και θυμίζουν
αυτό που μάχεσαι να ξεχάσεις, το τέλος των ψευδαισθήσεων με το θάνατο της
Ευρώπης όπως τη γνωρίζαμε, οι δυο μου αγάπες, η Ελλάδα και το Παρίσι, ήλιος,
θάλασσα και μυρωδιές από την ελληνική ύπαιθρο, από κώνειο και από άγρια
τριανταφυλλιά, το θανατηφόρο δηλητήριο και την άγρια ομορφιά.
Η
νύχτα πλησιάζει, η μοναξιά καγχάζει σφυρίζοντας αδιάφορα κι ένας ήλιος ξεπροβάλλει
κατακόκκινος που γνέφει σιωπηλά, κάθε, μα κάθε μέρα θα ξανάρχομαι· εκεί, εδώ
και πάντα…
