Η Άνα, αν και δεν είναι από εκείνους τους ανθρώπους που...
υποτάσσεται εύκολα
σε εκείνο που κάποιοι αποκαλούν «γραμμένο», έχει τη δύναμη και την ψυχική
αντοχή να στέκεται δίπλα σε αυτούς που αποζητούν μια κουβέντα, μια βοήθεια, ένα
αν θέλετε «στήριγμα», να πάνε τη ζωή και τα όνειρά τους παρακάτω…
Τι σας έχει λείψει από τα παιδικά σας χρόνια;
Η αγάπη των δικών μου, η ασφάλεια, η ξεγνοιασιά
Ο αγαπημένος ήρωας των παραμυθιών, ποιος ήταν;
Ο παπουτσωμένος γάτος
Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας, «προδίδει» μικρά μυστικά
του εαυτού σας;
Οι ήρωές μου αποτελούνται από ένα συνονθύλευμα στοιχείων πραγματικών και
φανταστικών, κάποια ψήγματα κι από μένα μπορεί και να έχουν. Νομίζω ωστόσο πως
το σύνολο ενός βιβλίου δείχνει περισσότερο τον τρόπο σκέψης του κάθε συγγραφέα
παρά το πώς είναι ο ίδιος σαν προσωπικότητα ή σαν χαρακτήρας, αν και όλα τούτα
κάπου συνοδοιπορούν.
Ποιο θεωρείτε ως Θείο δώρο στο χαρακτήρα σας;
Θείο δώρο; Δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Ίσως το γεγονός πως δεν σκύβω το
κεφάλι, ασχέτως αν έτσι βρέθηκα κάποιες φορές σε δυσχερή θέση. Τουλάχιστον
είμαι ευχαριστημένη με μένα, αφού με το κεφάλι ψηλά μπόρεσα να διακρίνω στον
ορίζοντα έναν δρόμο διαφορετικό και, τελικά, καλύτερο.
Ποιο είναι το βασικό σας ελάττωμα;
Είμαι ένα ιδιαίτερα σπάταλο πλάσμα με τα πάντα και συχνά με χαρακτηρίζει η
ανυπομονησία.
Την μοίρα, την θεωρείτε γραφιά της ζωής σας;
Δεν ξέρω αν υπάρχει αυτό που λέμε «γραμμένο» ή αν η κάθε μας πράξη
εκπορεύεται αποκλειστικά από μας. Νομίζω όμως πως υπάρχει η επιλογή, μπορούμε
να επιλέξουμε αν θα κάνουμε ετούτο ή το άλλο, αν θα ακολουθήσουμε αυτόν ή τον
άλλο δρόμο.
Πως εκδηλώνετε την αγάπη σας;
Με πολλούς τρόπους. Ο βασικότερος είναι να στέκομαι στο πλάι αυτών που
αγαπώ και να τους στηρίζω.
Η αισιοδοξία, υπάρχει στο λεξικό της ζωής σας;
Αν δεν είχαμε αισιοδοξία θα είχαμε πάει όλοι να πνιγούμε.
Με τι ασχολείστε αυτό τον καιρό;
Γράφω κάτι, για την ακρίβεια συνεχίζω κάτι ήδη αρχινισμένο, επιμελούμαι
λογοτεχνικά το βιβλίο μιας άλλης συγγραφέως, παρακολουθώ τις πρόβες ενός
θεατρικού που έγραψα και κάνω και άλλα μύρια.
Ποια είναι η αγαπημένη σας ελληνική ταινία ή ποια
πιστεύετε ότι είναι συνοδοιπόρος στη ζωή σας;
Δεν έχω μία αγαπημένη, ούτε βέβαια μπορώ να φανταστώ κάποια ταινία… συνοδοιπόρο
μου.
Ποιο είναι το αγαπημένος σας αντικείμενο, το «γούρι»
σας;
Επίσης δεν έχω γούρι ή αγαπημένο αντικείμενο. Για την ακρίβεια, όσα
αντικείμενα με περιβάλλουν είναι αγαπητά είτε γιατί ανήκαν στην οικογένειά μου
επί πολλές γενιές είτε γιατί μου τα χάρισαν άνθρωποι αγαπημένοι, είτε γιατί μου
άρεσαν πολύ ώστε να τα αγοράσω. Κατά τ’ άλλα, έχω αγαπημένα πλάσματα, ζώα και
ανθρώπους.
Ποια είναι η αγαπημένης σας ατάκα;
Μια έκφραση που έχω χρησιμοποιήσει αρκετές φορές είναι «πάμε γι άλλα».
Πως φαντάζεστε το μέλλον των ΜΜΕ μέσα από την κρίση
που βιώνουμε;
Η εποχή που τα μέσα αυτά ήταν ενημέρωσης έχει παρέλθει προ πολλού. Τα ίδια
αυτά μέσα συνεισέφεραν τα μέγιστα στην κρίση, αποπροσανατολίζοντας τον κόσμο
και θα ακολουθήσουν τον δρόμο που από μόνοι τους οι κατέχοντες επέλεξαν. Αυτόν της
απαξίωσης του κόσμου, εφ’ όσον κι εκείνοι τον απαξίωσαν προσφέροντας κάκιστης
ποιότητας θεάματα και θέματα, με λίγες εξαιρέσεις, ενώ απέφευγαν πεισματικά την
πραγματική ενημέρωση ασχολούμενοι με την ποδηγεσία των θεατών, αναγνωστών,
ακροατών. Εγώ πάντως, αν κάτι λέει τούτο, έχω αποσύρει εδώ και τρία χρόνια την
τηλεόραση, σπάνια, πολύ σπάνια, θα αγοράσω κάποια εφημερίδα και ακόμα
σπανιότερα θ’ ακούσω ραδιόφωνο. Με έχουν κουράσει τόσο η επιτήδευση, τα ψέματα
και η αρλουμπολογία.
Η εξουσία πιστεύετε, φιμώνει τις τέχνες από φόβο ή από
ανικανότητα να τις στηρίξει;
Η ανικανότητα δημιουργεί τον φόβο στην εξουσία πως θα χάσει τον έλεγχο,
αλλά η τέχνη πάντα βρίσκει τον τρόπο να ξεφύγει, αφού μέσω της τέχνης
εκφραζόμαστε και μέσω αυτής αναπτύσσονται οι ιδέες, κάτι που οι εξουσιαστές
όλων των εποχών έμαθαν να φοβούνται, πόσο δε μάλλον για να την… στηρίξουν
κιόλας!
Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο λόγος που ο Έλληνας αφήνει
την τύχη του στα χέρια των άλλων;
Πολύ μεγάλη συζήτηση για να περιοριστεί σε μια απάντηση. Αίτια και αιτίες
πολλές. Θέμα συνήθειας από την Επανάσταση και δώθε; Λείπει το έναυσμα; Λείπει ο
ηγέτης, αυτός που δεν θα ενδιαφερόταν για τον εαυτό του, μα για τον τόπο του, που
θα ήταν σε θέση να ξεσηκώσει με το παράδειγμά του νου και ψυχή; (Εδώ θα σας
παραπέμψω στο Παραμύθι χωρίς όνομα της Πηνελόπης Δέλτα.) Η έλλειψη παιδείας; Ο
πόλεμος που δέχονται ιστορία και γλώσσα, αφού χωρίς ιστορία δεν ξέρουμε ποιοι
είμαστε και χωρίς γλώσσα πώς να συνεννοηθούμε; Πάντως, ό,τι και αν φταίει κι
όπως μας βλέπω, έχω την αίσθηση ενός κοπαδιού που του έχουν βουλώσει τ’ αυτιά,
που του έχουν κλείσει τα μάτια και δεν ξέρει ούτε πού πατάει ούτε πού βρίσκεται
και προχωράει σκουντουφλώντας με την ελπίδα να γλιτώσει τον γκρεμό.
Αν σας όριζαν για λίγα λεπτά της ώρας «νομοθέτη», ποιο
νόμο θα θέτατε σε εφαρμογή;
Τον οφθαλμό αντί οφθαλμού στους βασανιστές ζώων.
Αν μια κακιά μάγισσα σαν έκανε με το ραβδί της ζώο, τι
θα θέλατε να είστε;
Τίγρη και μετά θα την κατασπάραζα με την ησυχία μου μόνο και μόνο για να
απαλλάξω άλλους από την κακία της και όχι επειδή θα με είχε κάνει ζώο, μια και
δεν νομίζω πως θα είχα πρόβλημα, άλλωστε δεν ξέρω πώς είναι να είναι κανείς
ζώο.
Πιστεύετε στα όνειρα;
Τι θα γινόμασταν χωρίς όνειρα; Στα όνειρα πιστεύω, που μας ωθούν να τα
πραγματοποιήσουμε.
Αν σας ζητούσε ένα παιδί μια συμβουλή, τι θα του
λέγατε;
Θα του έλεγα την ιστορία του Κοντορεβυθούλη.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα σε μια παλιά μονοκατοικία αθηναϊκού τύπου
στους πρόποδες του Λυκαβηττού, κατάγομαι ωστόσο απ’ όλο σχεδόν το Αιγαίο! Για
τούτο μέσα μου υπάρχει ο αέναος κυματισμός της θάλασσας.
Σπούδασα επίσης εδώ στην Αθήνα, στην Φιλοσοφική του Καποδιστριακού και είχα
καλούς δασκάλους, που μου δίδαξαν πολλά. Στα λόγια ενός στάθηκα: του λαογράφου
Κώστα Ρωμαίου για να συντάξω το πρώτο μου βιβλίο το «Σαν παλιό παραμύθι». Σε
μια του φράση: η μυθολογία και η λαϊκή παράδοση είναι ένα.
Δεν ασχολήθηκα ωστόσο με τη λαογραφία σαν επιστήμη όσο με την ιστορία των
Μέσων Χρόνων της Δυτικής Ευρώπης, ενώ διατέλεσα επί σειρά ετών προϊσταμένη της
Βιβλιοθήκης της εν Αθήναις Αρχαιολογικής Εταιρείας.
Ταυτοχρόνως υπήρξα μέλος επιστημονικών εταιρειών και πολιτιστικών συλλόγων.
Εκτός από το Παραμύθι, έχω συμμετάσχει μαζί με τον Χρήστο Αναστασόπουλο, την
Εύη Ρούτουλα και την Θεώνη Μπριλλή στην δημιουργία του «Οίκου…νυφικών».
Οι «Τέσσερις εποχές» είναι το δεύτερο κατά σειράν βιβλίο μου, το οποίο και
επανεκδόθηκε το 2016 από την Όστρια, πρόκειται όμως ν’ ακολουθήσουν κι άλλα, οι
«Τριγμοί από το παρελθόν», το «Ποιος έφερε τα μήλα;», μια μικρή συλλογή
παιδικών διηγημάτων τα «Δέκα παραμυθάκια για τη Μεμέλα», ενώ αναμένεται και η
επανέκδοση του Παραμυθιού, στα πλαίσια της συνεργασίας μου με τον εκδοτικό οίκο
Όστρια. Φυσικά…έπεται συνέχεια!
Και επειδή είστε Αυλόγυρος, θέλω να σας χαρίσω κάτι από μια παλιά μου
δουλειά, έτσι για να σας εκφράσω τη χαρά μου και να πω κι ένα ευχαριστώ:
«Πέτρινοι
γίγαντες, έτσι είναι γνωστοί οι λευκοί πυργόμυλοι, οι ανεμόμυλοι των Κυκλάδων.
Προσανατολίζονταν κατά κει που φυσούσε ο βοριάς, κατάντικρυ στο πέλαγος κι
ακόμα εκεί στέκουν, απομεινάρια μιας άλλης εποχής.
Στον
φιλόξενο αυλόγυρό τους κάθονταν όσοι περίμεναν να αλεστεί το σιτάρι τους, να
γίνει αλεύρι, να μυρίσει κάποτε ο τόπος γλυκό ψωμί. Άκουγαν να γυρίζει η
φτερωτή του μύλου, που έμοιαζε σα να τραγουδούσε και στο ρυθμό της έπιαναν κι
εκείνοι το τραγούδι. Τραγούδι για την ξενητειά, αλλά και τον καημό της αγάπης.
Λουλουδιασμένος
εύχομαι να είναι ο Αυλόγυρός σας πάντα Καλλιόπη Γραμμένου και Παύλο Ανδριά!»
(Για
τον ΑΥΛΟΓΥΡΟ και τον Παύλο Ανδριά)
