Κολαούζος ονομάζεται το σκοινί από το οποίο δένεται ο δύτης, προκειμένου να εργαστεί μέσα στη θάλασσα. Το σκοινί αυτό το χρησιμοποιεί ως μέσο επικοινωνίας με τον κολαουζιέρη, το ναύτη δηλαδή που παραμένει στο πλοιάριο και κρατάει την άκρη του, προκειμένου να λάβει τα κωδικοποιημένα μηνύματα του δύτη που βρίσκεται κάτω από το νερό («κίνδυνος», «τράβηξε με», «υπάρχουν τα ζητούμενα αλιεύματα», «στείλε ενισχύσεις», κ.α.). Η εργασία του κολαουζιέρη απαιτεί πολλή προσοχή και μεγάλη πείρα, γιατί πολλές φορές, μέσω του λεπτού σκοινιού που κρατάει στα χέρια του, κρατάει συγχρόνως και την ίδια τη ζωή του εργαζόμενου δύτη.
Από την εικόνα αυτή, του παλιού ως επί το πλείστον τρόπου εργασίας των δυτών, ο λαός λέει την παροιμία «χωριό που φαίνεται, κολαούζο (οδηγό- σκοινί των δυτών) δε θέλει», επιθυμώντας να εκφράσει ότι τα γνωστά και αυταπόδεικτα πράγματα δεν χρειάζονται επεξηγήσεις.
Η μουσίτσα
