Κάποτε ένα λιοντάρι τριγύριζε σε μια ακρογιαλιά. Εκεί αντίκρισε ένα δελφίνι, που κάποια στιγμή είχε υψώσει το κεφάλι του από το νερό και του πρότεινε να συμμαχήσουν. Ταίριαζε, λέει να γίνουν φίλοι μια κι οι δυο ήταν βασιλιάδες, ο ένας στα θαλάσσια ζώα κι ο άλλος στα στεριανά. Δέχθηκε με προθυμία το δελφίνι και το λιοντάρι που από καιρό είχε πόλεμο μ’ έναν αγριόταυρο, ζήτησε τη βοήθεια του. Το δελφίνι ήθελε να δώσει βοήθεια στο φίλο του, μα δεν μπορούσε να βγει από τη θάλασσα. Το λιοντάρι θύμωσε και το αποκάλεσε προδότη. Κι αποκρίθηκε τότε το δελφίνι:
«Μα μην παραπονιέσαι σε μένα αλλά στη φύση που μ’ έπλασε θαλασσινό και μ’ εμποδίζει να πατήσω στη στεριά».
Ο μύθος σημαίνει πως κι εμείς όταν συμμαχούμε, να διαλέγουμε για φίλους μας εκείνους που μπορούν να τρέξουν κοντά μας σαν κινδυνεύουμε.
«Αισώπου Μύθοι»
